Αποδοχή ψάχνουμε όλοι στην τελική. Κάποιον να μας δεχτεί έτσι ακριβώς όπως είμαστε. Στην πορεία μας έμαθαν ότι για να γίνει αυτό πρέπει να κρύβεις τον αληθινό σου εαυτό. Είναι πλέον τρομακτικό να μην φοβάσαι το ποιος είσαι να δείξεις. Είναι "εγωιστικό" να θες να είσαι το ακριβώς δικό σου εγώ. Γιατί εγωιστικό να φερομαι όπως θέλω να φέρθω. Εγωιστικό να κάνεις κι εσύ το ίδιο. Είναι όντως? Πιο το νόημα του να σχετιζεσαι αν δεν είσαι εσύ ακριβώς που το κάνεις. Τι νόημα έχει κάθε σχέση που από πάνω σου ένα κομμάτι κλέβει. Τι μένεις στην τελική? Τι στο πουτσο απομένει στο εσύ?
Ξεσποντας με λάθος αφορμή σε ένα άδικο κόσμο που με μαύρα μάτια βλέπεις. Πόνο δημιουργείς πόνο που μέσα σου τάχα κρύβεις και δεν αφήνεις να φανεί. Φαίνεται. Ουρλιάζει. Και χτυπάει αλύπητα το κορμί σου πάνω σε άλλους που φαντάζουν βράχια μπροστά σου. Και εσύ ή θάλασσα. Μια θάλασσα που νομίζει ότι κάθε φορά σε ένα βράχο πέφτει θα τραυματιστεί. Φοβάται την πρόσκρουση τόσο πολύ αλλά στην τελική κανεις από τους δύο δεν αλλάζει μορφή. Όσο πιο κοντά τόσο πιο πολύ φόβος. Μέχρι να γίνει η επαφή να μην υπάρξει αλλαγή και πίσω να τραβηχτείς το ίδιο μονοπάτι να ξανά ακολουθήσεις.
YOU ARE READING
Όταν οι σκέψεις μπαίνουν σε λέξεις
PoetryΜικρές φιλοσοφίες που χρησιμευουν σε οσους εχουν περιεργες μερες σαν και τις δικες μου. Ισως παλι και οχι. Εσυ εισαι ο κριτης γι αυτο.
