Όταν οι σκέψεις μπαίνουν σε λέξεις

Άνθρωποι

Κατάρα και ευχή μαζί το να βλέπεις τους ανθρώπους πολύ. Ίσως βασικά κατάρα πιο πολύ. Δεν μπορείς να αφεθεις στη μαγεία της στιγμής. Στο μυστήριο του αύριο. Ξερω τι θα συμβεί. Πάντα ξέρω τι θα συμβεί. Και αυτο με κουράζει τόσο πολύ. Η ζωή τόσο προβλέψιμη. Να σου λένε λόγια που να εννοούν μέσα τους ρητά. Και να τα δέχεσαι αλλά μέσα να γνωρίζεις καλά ότι όλα είναι ψέματα. Να θες να το φωνάξεις να πεις ελπίδες να μην σε γεμίζουν ότι και καλά είναι διαφορετικοί. Αλλά ξέρεις ότι και να το κάνεις αυτό απλά δεν θα το καταλάβουν. Ότι απλά πρέπει να συμβεί ότι είναι να συμβεί για να βγεις στην τελική σωστή. Πόσο ανούσια μου φαίνεται πια η διαδικασία αυτή. Να περιμένω απλά να πληγωθω για άλλη μια φορά. Γιατί αλλιώς εγώ είμαι η κακιά που δεν έδωσα ευκαιρία. Που να ξέραν αυτοί αυτό που ξέρω εγώ. Ότι τους δίνω την ευκαιρία ξέρωντας ότι απλά θα πληγωθω. Γιατί και διαφορετικός με όλη του την ψυχή ο άλλος να πιστεύει ότι είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο στην τελική. Μα η ελπίδα μέσα σε καθένα από μας μαζωχιστικη καριόλα. Που σε κάνει σε γαμημενο φαύλο κύκλο να ζεις. Απελπισία πλέον μόνο νοιώθω κάθε φορά σε αυτό το κύκλο μπαίνω. Καριόλα ελπίδα δεν θα σε βρω δεν ξέρω κι εγώ τι θα γινει χάχα ναι. Τι να γίνει. Τίποτα. Σε αυτό που μένω πάντα το τίποτα. Τίποτα όλα. Τίποτα εσύ. Τίποτα όλοι. Και στην μέση εγώ. Απλά.