Φυλακισμένες Ψυχές

Κεφάλαιο 12ο

Δεν πρόλαβα να απαντήσω. Τα χείλη του είχαν εγκλωβίσει τα δικά μου ακόμη μια φορά. Αναστέναξα καθώς εκείνος αποφάσισε να απομακρυνθεί. Στο πρόσωπο του είχε χαραχθεί ένα τεράστιο χαμόγελο. Η καρδιά μου σκίρτησε. Η υπέροχη στιγμή μας όμως διακόπηκε από κάποια φασαρία που προερχόταν από πίσω μας. Κοιτάξαμε και οι δύο για να διαπιστώσουμε ότι ένα μπουλούκι αντρών, ντυμένοι όλοι στα μαύρα είχαν εισβάλει μέσα στο χώρο που γίνονταν οι αγώνες και έπιαναν τους παρευρισκόμενους. Κάθε έναν από αυτούς τον έχωναν σε μια κλούβα. Όποιος αντιστεκόταν τον χτυπούσαν με κάτι τεράστια αντικείμενα που κρατούσαν στο χέρι τους.

«Πάμε» είπε ο Μαξ και με τράβηξε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Πίσω μας ακούγονταν αγκομαχητά, φωνές, χτυπήματα. Δεν γύρισα να κοιτάξω. Τρέχαμε για αρκετή ώρα μέσα στο σκοτάδι ώσπου σταματήσαμε μπροστά από ένα παλιό κτίριο. Έμοιαζε να είναι εγκαταλελειμμένο. Εκείνος κρατώντας με ακόμη από το χέρι με κατεύθυνε προς το στενό που βρισκόταν δίπλα από το κτίσμα. Περπατήσαμε κατά μήκος του μέχρι που σταματήσαμε μπροστά από μια πόρτα. Ο Μαξ άφησε το χέρι μου και σπρώχνοντας την προς τα έξω την άνοιξε. Έπειτα με άφησε να περάσω πρώτη και αφού μπήκε και εκείνος έκλεισε την πόρτα ξανά πίσω του. Γύρω μας υπήρχε παντού σκοτάδι μέχρι που ο Μαξ πάτησε ένα διακόπτη και τα πάντα γύρω μας φωτίστηκαν. Πολλές σειρές αποτελούμενες από κόκκινα βελούδινα καθίσματα ήταν το κυρίαρχο γνώρισμα αυτής της αίθουσας. Όλες κοίταζαν προς μια σκηνή και μια τεράστια οθόνη.

«Έλα» μου είπε και προχώρησε προς το μέσον περίπου της αίθουσας. Αφού κάθισα σε μια από εκείνες τις σκονισμένες θέσεις ο Μαξ χάθηκε σε κάποιον εσωτερικό χώρο που δεν γνώριζα. Μερικά λεπτά αργότερα τα φώτα είχαν χαμηλώσει και η οθόνη είχε φωτιστεί. Εκείνος κάθισε δίπλα μου.

«Τι είναι αυτό;» ρώτησα γυρίζοντας να τον κοιτάξω. Εκείνος γέλασε.

«Σινεμά. Πριν τον πόλεμο οι άνθρωποι έβλεπαν ταινίες»

«Ταινίες;»

«Σκέψου ότι είναι κάτι σαν ιστορίες που διαδραματίζονται μπροστά σου» πρέπει να απόρησε με την έκπληκτη έκφραση μου. Αλλά πραγματικά δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι εννοούσε.

«Θα καταλάβεις τι εννοώ» χαμογέλασε.

Η ταινία λοιπόν ξεκίνησε. Ένα υπέροχο σκηνικό απεικόνιζε έναν άντρα που έκανε κανό ενώ πίσω του διαφαινόταν ένας πορτοκαλοκίτρινος ουρανός. Από τα πρώτα λεπτά της ταινίας μαγεύτηκα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν. Επίσης τα ρούχα που φόραγαν μου φαινόντουσαν αρκετά αστεία αλλά βλέποντας τις ζωές των χαρακτήρων να εξελίσσονται και τον έρωτα που είχε δημιουργηθεί μεταξύ των δύο ανθρώπων που όπως μου είπε ο Μαξ λέγονταν πρωταγωνιστές να μη σβήνει αλλά να εντείνεται με το πέρασμα του χρόνου ένιωσα ένας τσουνάμι συναισθημάτων μέσα μου. Ήταν τόσο καθηλωτικές μερικές από τις σκηνές που δεν μπόρεσα να αντέξω και δάκρυα αυλάκωσαν τα μάγουλα μου. Ο Μαξ μου έπιασε το χέρι και κατά τη διάρκεια της ταινίας μπορούσα να νιώσω το βλέμμα του πάνω μου. Στο τέλος γύρισα και τον κοίταξα. Εκείνος έσκυψε και φίλησε τα μάτια μου. Και έπειτα τα σημεία που είχαν κυλήσει τα δάκρυα.