Φυλακισμένες Ψυχές

Κεφάλαιο 50ο

Αρθούρος

Έφτιαξα τον καφέ μου και προχώρησα χαλαρός μέχρι το σαλόνι. Επιτέλους επικρατούσε λίγη ηρεμία σε αυτό το σπίτι. Η Νίνα βρισκόταν με την αδερφή της, ο Μαξ σε κάποιο συμβούλιο ή σε κανένα κρυφό ραντεβουδάκι με την Κάσι, ο Μανώλης πατούσε σπάνια πλέον το πόδι του εδώ και ο Ορφέας στο παλάτι κάνοντας τον σοφέρ. Όπως είπα και πριν ησυχία. Τι πιο ωραίο μια τόσο όμορφη μέρα;

Άνοιξα την τηλεόραση χαζεύοντας τις εκπομπές εκείνες που τόσο σιχαινόταν ο Μαξ ανεβάζοντας τα πόδια μου πάνω στο μπροστινό τραπεζάκι. Ρούφηξα λίγο από τον παγωμένο καφέ μου και έκλεισα τα μάτια νιώθοντας την απόλαυση να κατακλύζει το σώμα μου. Τώρα που η Επανάσταση είχε τελειώσει και όλα πήγαιναν υπέροχα για τους κοινούς τι περισσότερο μπορούσα να ζητήσω;

Η πόρτα της εισόδου άνοιξε απότομα κάνοντας με να αναπηδήσω ελαφρά χύνοντας λίγο από τον καφέ μου πάνω στον καναπέ. Έβρισα στιγμιαία πριν γυρίσω να κοιτάξω τον εισβολέα. Η Κάσι όμως είχε φτάσει μέχρι το μέρος μου και με κοιτούσε έντρομη. Κάλυπτε τα μαλλιά της με μια κουκούλα καθώς και ένα μεγάλο μέρος του προσώπου της.

«Χρειάζομαι την βοήθεια σου» η φωνή της έτρεμε. Περιεργάστηκα την έκφραση του προσώπου της και σηκώθηκα όρθιος φοβούμενος ότι κάτι είχε συμβεί.

«Είναι καλά ο Μαξ;» ρώτησα και περίμενα να ακούσω ότι κάποιος τους είχε ανακαλύψει ή ότι είχε μονομαχήσει με τον Φίλιππο και κειτόταν νεκρός σε κάποιο μπουντρούμι του παλατιού.

«Αρθούρε ξέχνα ότι σκέφτεσαι. Είναι πολύ πιο σημαντικό αυτό που θα σου πω από εμένα και τον Μαξ. Μας αφορά όλους...»

«Τι εννοείς;» ρώτησα πλέον φανερά περίεργος.

«Θέλω να κρύψεις αυτό» είπε εκείνη και μου έδωσε ένα παλιό τετράδιο που έμοιαζε με ημερολόγιο ίσως καλυμμένο σε ένα ύφασμα.

«Τι είναι αυτό;»

«Αυτό ίσως είναι ο μοναδικός τρόπος να εξισωθούν οι Γαλαζοαίματοι με τους κοινούς. Ισότητα...»

Την κοίταζα απορημένος. Πως θα το κατάφερνε αυτό με ένα τετράδιο; Εκείνη σαν να κατάλαβε τι σκεφτόμουν κάθισε στον καναπέ και με τράβηξε να καθίσω δίπλα της.

«Αυτό είναι το ημερολόγιο του πρώτου Βασιλιά. Περιέχει μέσα λεπτομέρειες και πληροφορίες που δεν είναι γνωστές σε σχεδόν κανέναν μας. Αν έρθουν στο φως θα βοηθήσουν να καταρρίψουμε αυτή την αδικία που υπάρχει γύρω μας»

«Κάσι ειλικρινά μερικές φορές δεν σε καταλαβαίνω. Πίστεψε με θέλω όσο τίποτα να μην χρειάζεται να υποκλίνομαι κάθε λίγο και λιγάκι στον παππού σου και στους υπόλοιπους Γαλαζοαίματους αλλά γιατί εσύ, η Βασίλισσα, να θέλεις να αλλάξεις ολόκληρη την κοινωνία μας; Ο άνδρας σου είναι ο Βασιλιάς. Ο γιος σου είναι ο διάδοχος του θρόνου...»

«Αρθούρε γεννήθηκα και μεγάλωσα ως Γαλαζοαίματη, αλλά έχοντας ζήσει μαζί σας, βλέποντας τότε το εργοστάσιο να καίγεται και τους κοινούς να πεθαίνουν σε εκείνο το άθλιο νοσοκομείο, τον Βασιλιά να σας μειώνει το φαγητό, να μπορεί να σας κόψει το ρεύμα και το νερό σιγουρεύτηκα ότι δεν μπορεί να συνεχίσουν μερικοί να ζουν εις βάρος σας. Εσείς παλεύετε για να επιβιώσετε και εμείς απλώς έτυχε να γεννηθούμε σε μια οικογένεια που είχε χρήματα και εξουσία. Δεν θεωρείς ότι είμαστε όλοι θύματα ενός πολέμου 200 και πλέον χρόνια πριν εξαιτίας του οποίου δημιουργήθηκαν οι κάστες που μας κρατούν όλους φυλακισμένους σε μια κοινωνία που δεν μας επιτρέπει να γίνουμε πραγματικά ευτυχισμένοι; Και επίσης ο γιος μου κινδυνεύει αν μαθευτεί η αλήθεια...»

«Για την σχέση σου με τον Μαξ;»

«Η αλήθεια ότι ο Μαξ είναι ο πατέρας του Αρθούρε» παραδέχτηκε δυνατά μια αλήθεια που δεν είχε φανταστεί κανείς μας. Την κοίταζα αποσβολωμένος.

«Κάσι...»

«Μην του το πεις Αρθούρε. Δεν χρειάζεται και άλλες έννοιες στο κεφάλι του προς το παρόν»

«Δεν το ξέρει;»

«Όχι» απάντησε ξερά.

«Θα το κρύψω Κάσι αλλά πριν κάνεις το οτιδήποτε σιγουρέψουότι δεν θα καταστραφούμε όλοι... Δεν χρειαζόμαστε ακόμη έναν πόλεμο γιατί οιπρώτες απώλειες θα είμαστε εμείς. Οι κοινοί. Το ξέρω ότι αγαπάς τον Μαξ όμωςεσύ δε είσαι κοινή...»