Φυλακισμένες Ψυχές

Κεφάλαιο 6ο

«Άουτς» ακούστηκε η Νίνα

Άνοιξα τα μάτια μου με μεγάλη δυσκολία. Από το φως που έμπαινε μέσα στο δωμάτιο μπορούσα να καταλάβω ότι ήταν κιόλας μεσημέρι. Το κεφάλι μου πόναγε πολύ και ένιωθα να ζαλίζομαι λιγάκι. Κοίταξα τριγύρω μου καθώς ανασηκώθηκα. Το κεφάλι της Νίνας εμφανίστηκε δίπλα από το κρεβάτι. Εκείνη προσπάθησε να ανέβει ξανά πάνω στο κρεβάτι κεραυνοβολώντας με με εκείνο το βλέμμα της. Μάλλον εγώ την είχα ρίξει, σκέφτηκα. Πως είχε βρεθεί εδώ; Αυτό που θυμόμουν από το χθεσινό βράδυ ήταν ότι είχε καταλήξει στο δωμάτιο του Ορφέα. Αν και ποτέ δεν θα φανταζόμουν ότι κάτι τέτοιο ήταν επιτρεπτό, χθες το βράδυ έμαθα ότι δεν ήταν κάτι που ενδιέφερε και πολύ κανέναν τους. Εδώ όλα ήταν διαφορετικά. Μπορούσες να κάνεις ότι ήθελες χωρίς να σου επιβάλει η κοινωνία όρια. Πράγμα αρκετά παράξενο σε σύγκριση με το πώς είχα μεγαλώσει.

«Θα μου πεις τι έγινε χθες και κατέληξες τελικά εδώ;» τη ρώτησα πέφτοντας ξανά πάνω στο μαξιλάρι μου. Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να επαναφέρω όλα όσα είχαν γίνει. Θυμόμουν το μαγαζί. Θυμόμουν ότι είχαμε πιει πολύ. Και από εκεί και πέρα θυμόμουν ελάχιστα. Κάποια στιγμή είχα βρεθεί σε έναν εξωτερικό χώρο με τον Μαξ και τον Αρθούρο αλλά τίποτα άλλο. Κενό.

«Είμαι ηλίθια» είπε εκείνη

«Δεν πιστεύω ότι είσαι ηλίθια αλλά θα μου πεις τι συνέβη;»

«Κάσι μην προσπαθήσεις ποτέ να αλλάξεις κάποιον. Δεν πρόκειται να τα καταφέρεις. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να πληγωθείς. Ο Ορφέας το μόνο πράγμα που θέλει από μια κοπέλα είναι σεξ. Όχι δεσμεύσεις, όχι αγάπες και λουλούδια. Σεξ»

Δεν ήξερα τι έπρεπε να της πω. Εγώ ήμουν διαφορετική από εκείνη. Εγώ δεν είχα φιλήσει ποτέ κανέναν. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα έκανα σεξ με κάποιον εκτός και αν ήμασταν παντρεμένοι.

Την κοίταξα. Είχε χώσει το κεφάλι της μέσα στο μαξιλάρι και έκλαιγε. Σηκώθηκα απότομα και αφού τραύλισα κάποια δικαιολογία την άφησα μόνη της. Αυτό χρειαζόταν τώρα.

Κατέβηκα στην κουζίνα και κάθισα σε ένα σκαμπό κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο που βρισκόταν πάνω από τον νεροχύτη.

«Τι κάνεις εδώ;» με ρώτησε ο Αρθούρος

Συνέχισα να κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Ήταν προφανές άλλωστε ότι δεν έκανα και τίποτα.

«Σκέφτομαι την Νίνα» είπα «είναι χάλια. Κλαίει και φταίει ο φίλος σου για αυτό»

«Γιατί φταίει ο φίλος μου για αυτό;» ρώτησε εκείνος με ενδιαφέρον. Πρέπει να διασκέδαζε πραγματικά με την δήλωση μου αυτή.

«Δεν ξέρω τι έγινε μεταξύ τους αλλά ότι και αν της είπε για να την διώξει χθες από το δωμάτιο του την έκανε να κλαίει τώρα. Δεν είναι δυνατόν να της συμπεριφέρεται λες και είναι πράγμα»

«Καλή μου, η Νίνα δεν είναι κανένα μικρό και απροστάτευτο κοριτσάκι. Άλλωστε έχει πάει με πολλούς και θα έπρεπε σε αυτό το σημείο να μπορεί να ξεχωρίσει μερικά πράγματα. Στο κάτω κάτω δεν της υποσχέθηκε τίποτα. Και εκείνη θα έπρεπε να ξέρει ότι δεν ήταν καν διατεθειμένος να της δώσει κάτι που εκείνη να ήθελε.»

Είχα μείνει άναυδη. Ακούγοντας τον να μιλάει δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποιος άνθρωπος θα μπορούσε να σκέφτεται με αυτό τον τρόπο για κάποιον άλλο.

«Και τότε γιατί έκανε ότι έκανε μαζί της;»

«Πρώτον χθες το βράδυ είχαμε πιει όλοι πολλοί και δεύτερον μερικές φορές είναι δύσκολο να ελέγξει κάποιος τις ορμές του, ειδικά όταν αυτή η κάποια που τον προκαλεί την συγκεκριμένη στιγμή δεν προσπαθεί καν να τον απομακρύνει»

Νομίζω ότι από την συζήτηση αυτή τα μάγουλα μου είχαν πάρει ένα ελαφρώς κόκκινο χρώμα.

«Μην κοκκινίζεις γλυκιά μου! Αυτά που λέμε δεν είναι τίποτα περισσότερο από την πραγματικότητα»

Δεν μπορούσα να τον κοιτάξω. Σηκώθηκα και άνοιξα την εξώπορτα. Βγήκα έξω στον μικρό κήπο και κάθισα στα σκαλάκια μπροστά από την είσοδο κοιτώντας έξω στον έρημο δρόμο.