Φυλακισμένες Ψυχές

Κεφάλαιο 47ο

20 Ιουλίου 2020

Πριν μερικές ώρες μονάχα καταφέραμε να φτάσουμε με την ομάδα μου σε αυτό τον ξεχασμένο από τον Θεό τόπο. Ένα νησάκι βυθισμένο στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου. Και όμως σε αυτό έμελλε να στρατοπεδεύσουν οι συμμαχικές δυνάμεις που θα έδιναν βοήθεια στην καταπονημένη Ελλάδα. Εδώ και ένα μήνα, ίσως και λίγο περισσότερο, οι προμήθειες φαγητού είχαν τελειώσει. Και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έστειλαν την πρώτη βοήθεια εμπλεκόμενες πλέον σε αυτό τον πόλεμο. Κοίταξα γύρω μου τον παράδεισο σκεφτόμενος πόσο άδικο ήταν να φέρουμε την κόλαση.

15 Αυγούστου 2020

Η Ρωσία μπήκε στον πόλεμο. Η Γερμανία επίσης. Η πρώτη ως σύμμαχος. Η δεύτερη ως εχθρός. Αναμενόμενο εκ μέρους τους. Οι υπόλοιπες χώρες φοβούνται. Προσπαθούν να μείνουν ουδέτερες όσο είναι ακόμη καιρός.

Το πρωί ηχούσαν οι καμπάνες του χωριού όπου διαμένουμε δυνατά. Όλοι οι κάτοικοι φορώντας τα γιορτινά τους σαν να μην βρισκόμασταν εν καιρώ πολέμου ξεπρόβαλλαν από τα σπίτια τους κουβαλώντας κάτι τεράστια ψωμιά. Εγώ και ο λόχος μου εντυπωσιασμένοι από το θέαμα τους ακολουθήσαμε. Ο παππάς πραγματοποιούσε την λειτουργία καθώς μερικοί έψελναν κρατώντας ένα βιβλίο στο χέρι τους.

Στο τέλος έκοψαν τα ψωμιά οι γυναίκες και τα μοίρασαν. Μερικοί μπρατσωμένοι άντρες κουβάλησαν μερικά αρνιά και τα έβαλαν στην σούβλα. Μουσικάντηδες ξεκίνησαν να παίζουν και γρήγορα στήθηκε ένας χορός. Φαινόντουσαν όλοι τόσο ξέγνοιαστοι που θα μπορούσα ακόμη και εγώ ο ίδιος να έχω ξεχάσει τον λόγο που βρίσκομαι σε τούτο το μέρος αφήνοντας την ζωή μου πίσω.

Το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε μια γυναίκα. Τα μαλλιά της καστανά όπως και τα μάτια της, βρισκόταν πρώτη στο χορό. Φορούσε ένα λευκό αέρινο φόρεμα που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το δέρμα της, ηλιοκαμένο. Το όνομα της Ελεάνα. Μαγνητισμένος από εκείνη μπήκα στον χορό και ας μην ήξερα τα βήματα. Κοιτούσα τους διπλανούς. Όταν ο ρυθμός άλλαξε την κοίταξα λαχανιασμένος.

«Τι κάνετε εδώ;» τη ρώτησα και εκείνη χαμογέλασε.

«Σήμερα γιορτάζει η Παναγία. Είναι πολύ σημαντική μέρα για εμάς...»

«Θα έπρεπε...»

«Θα έπρεπε να κάνουμε τι;» το ύφος της έγινε πιο επιθετικό «να μείνουμε στο σπίτι κλεισμένοι περιμένοντας την επίθεση των Τούρκων; Το έθνος μας έχει γλυτώσει πολύ χειρότερες καταστάσεις. Τους διώξαμε μια φορά πάνω από το κεφάλι μας θα το κάνουμε ξανά. Μπορεί να υστερούμε σε όπλα και αριθμητικά αλλά έχουμε κάτι άλλο» είπε και έδειξε το μέρος που βρισκόταν η καρδιά της. Το στήθος της ανεβοκατέβαινε ρυθμικά καθώς εκείνη δάγκωνε το κάτω χείλος της. Την στιγμή εκείνη αεροπλάνα ξεκίνησαν να βομβαρδίζουν το νησί. Εκείνη αντί να τρέξει να κρυφτεί έσπευσε να βοηθήσει τους πιο ηλικιωμένους και τα παιδάκια. Έτρεξα από πίσω της.