Φυλακισμένες Ψυχές

Κεφάλαιο 42ο

Φορώντας τώρα το φόρεμα των αρραβώνων μου τα συναισθήματα που με είχαν κατακλύσει ήταν τελείως αντίθετα από εκείνα που είχα μερικούς μήνες πριν, την ημέρα των αρραβώνων μου. Σήμερα ήξερα ότι όλα θα ήταν διαφορετικά. Και φοβόμουν μήπως κάποιο κομμάτι του σχεδίου ξέφευγε εκτός πορείας. Και η συνέχεια Κάσι; Σκέφτηκα. Τι θα κάνεις αφού τελειώσει το βράδυ; Σκάσε επιτέλους, τσίριξα στη φωνούλα μέσα μου που συνέχιζε να μιλάει. Προς το παρόν σημασία είχε να εμφανιζόμουν στην πύλη του παλατιού και να έπειθα τους φύλακες. Όχι ότι ήταν δύσκολο βέβαια. Το πρόσωπο μου ήταν από τα πιο αναγνωρίσιμα στο Βασίλειο. Στάθηκα μπροστά στο κουβούκλιο και γρήγορα εμφανίστηκε ένας από τους φύλακες. Στο πρόσωπο του μπόρεσα να αναγνωρίσω την έκπληξη. Μέσα στα επόμενα λεπτά υποκλίθηκε παρασέρνοντας έξω και τον δεύτερο φύλακα.

«Ανοίξτε την πύλη» διέταξα και εκείνοι ακολούθησαν την εντολή μου. Ο πρώτος με συνόδευσε στο παλάτι. Με ενημέρωσε ότι όλοι οι Γαλαζοαίματοι βρισκόντουσαν ήδη εντός του χώρου και είχαν περάσει από την αίθουσα του θρόνου για να υποκλιθούν στην Βασιλική οικογένεια. Χαμογέλασα σκεπτόμενη ότι μέχρι στιγμής όλα πήγαιναν βάση σχεδίου. Βάδισα ακολουθώντας τον φύλακα στους διαδρόμους του παλατιού και σύντομα κατέληξα στην αίθουσα του θρόνου. Ο κόσμος μέσα σε αυτή μόλις είχε ξεκινήσει να γεμίζει την αίθουσα δεξιώσεων μόλις όμως ο φρουρός ανήγγειλε τον ερχομό της Πριγκίπισσας Κασσάνδρας όλοι έμειναν στην θέση τους. Με νεκρική σιγή όλοι παρακολούθησαν την είσοδο μου στην αίθουσα. Έψαξα με το βλέμμα μου τα πρόσωπα του αδερφού μου, της αδερφής μου, της γιαγιάς ή του παππού μου. Ωστόσο το μοναδικό που μπόρεσα να παρατηρήσω με κάθε λεπτομέρεια ήταν εκείνο του Φίλιππου. Από την πρώτη στιγμή είχε σηκωθεί ανυπόμονα όρθιος και κατέβηκε τα σκαλιά παρά τις φωνές της οικογένειας του και κατευθυνόταν προς το μέρος μου. Έσκυψα μπροστά σε μια βαθιά υπόκλιση και χωρίς να το περιμένω με σήκωσε στην αγκαλιά του και με στριφογύρισε.

«Καρδούλα μου» ψιθύρισε «μου έλειψες»

Μόλις τα πόδια μου πάτησαν ξανά στο έδαφος και τον κοίταξα στα μάτια ένιωσα ένα απίστευτο κενό. Τι ήταν αυτό που με είχε κάνει να πιστέψω έστω και για μια στιγμή ότι ήμουν ερωτευμένη μαζί του; Πλέον δεν μπορούσα να δω παρά έναν Πρίγκιπα που καθώς τα χρόνια περνούσαν θα γινόταν ένας ακόμη Βασιλιάς δυνάστης προς τους κοινούς.

«Κάσι» άκουσα την φωνή του Κρίστοφερ που με έσωσε την στιγμή που θα έπρεπε να πω κάτι γλυκανάλατο στον Φίλιππο όπως το ότι η ζωή είναι μαρτύριο μακριά του. Έπεσα στην αγκαλιά του αδερφού μου πριν προλάβω να παρατηρήσω τον Βασιλιά να στέκεται δίπλα στον Φίλιππο.