Does He Know?

Rozdział 16

Prawdopodonie +18  XD

Przepychałam się przez tłum, usiłując znaleść Harrego. Jakbym zdążyła wcześniej to pewnie siłą ściągnęła bym go z ringu. Cholera jasna. Dokładnie przed sobą zobaczyłam opalone z cienkim, jeszcze lekko czerwonymi zadrapaniami plecy. Złapałam go za łokieć, tak jak się spodziewałam, nawet nie dałam rady odwrócić go do siebie.

- Harry możemy porozmawiać?

Nie ruszył się i myślałam, że jednak nie słyszał,  ale zaraz drgnął i odwrócił się do mnie.

- Jasne Księżniczko.

- Ale na osobności.

Jego palce objęły moje, po czym pociągnął mnie przez tłum do sypialni. Tak, impreza odbyła się u niego w domu. Zamknął za nami drzwi odcinając od hałasu, a tym samym od uporczywych spojrzeń. Czy wszyscy w tym domu mieli to w dupie? Liam znikł zaraz po walce, jak sie domyślałam pojechał do Dan. Tylko tam mógł być bezpieczny. A ja od razu przyjechałam tu, z nadzeją że ilość osób go zatrzyma.

- Lydia powiedz mi. - jego głos prawie niezauważalnie zadrżał.

Spojrzałam mu w oczy, pojawiła się w nich nutka strachu, bezradności i.......miłości? Dlaczego mi nie powiedział? Jak on bardzo się zmienił. Właściwie to tylko w stosunku do mnie. Przechyliłam kubek upijając soku, zaschło mi w ustach.

- Mój ojciec tam był.

- Gdzie?

- Na walce. On był trenerem.

Przed oczami pojawił mi się obraz małego, 7-letniego chłopca, z ciemnymi loczkami. Tommie. Mój przyjaciel z dzieciństwa, później ojciec pokazał mu jak się bić. Od tamtej pory był ślepo w niego zapatrzony.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś o tym?!

Ktoś załomotał w drzwi, po raz pierwszy od dawna mnie strasząc. Harry jednym susem znalazł się przy drzwiach, przekręcając klucz w zamku.

- Kurwa! Styles wiem że tam jesteś!

I znów ten okropny głos,  zupełne przeciwieństwo Harrego, który zostanie w mojej głowie chyba do śmierci. Zaczęły drżeć mi ręce co Harry zauważył. Podszedł do mnie i przycisnął mocno do piersi. Oplotłam go rękami w pasie i zacisnęłam oczy, marząc by był to sen.

- Oddaj tą dziwkę Styles!!

Jego mięśnie się napięły, a dłonie pojechały do góry chwytając moje policzki. Pocałował mnie w czubek głowy i odsunął od siebie. Znałam tą postawę zbyt dobrze. Wysunął szufladę z której wyciągnął koszulkę i coś ciemnego. Ciekawie zerknęłam na zawiniątko które trzymał w ręku. Był to mały, srebrny rewolwer, ale ile mógł wyrządzić krzywdy.

- Harry nie.

Stanęłam przed nim blokując drzwi. Nawet na mnie nie patrzył. Jego wspaniała twarz była pozbawiona emocji, usta zaciskał w cienką linię, pomiędzy brwiami pojawiła się zmarszczka. Oczy były ciemne, jak zawsze gdy się gniewał.

- Lydia, on cię skrzywdził.  I nie pozwolę mu odejść.

- Jeśli go zabijesz to trafisz do więzienia.  Nie chcę tego.

Opuścił ramię, oblała mnie fala ulgi.  Nie mogłam myśleć co by było gdyby jednak nie zrezygnował. Objęłam go rękami w pasie. Przez chwilę nie był pewny co zrobić, ale jednak odłożył broń. Złapał mnie za biodra i podniósł do góry, oplotłam go nogami w pasie, by nie spaść. Posadził mnie na blacie biurka, chowając twarz w zagłębieniu mojej szyi. Zapanowała cisza przerywana naszymi, stopniowo uspokajającymi się oddechami. Rozległo się pukanie do drzwi, na co oboje się spieliśmy. Szczęka Harrego zacisnęła się,  zamknął oczy, próbując opanować gniew.