Bir VAMPIRE Aşık Olmak 2!

Tuhaf Sesler!

Karanlığın içinde karanlık... Gecenin içinde gölge... Beni bitiren korku...
Karanlığın sonunda aydınlık... Güneşin ardında yine gölge... Ve hala beni bitiren korku...

Bitmek bilmeyen zifir içinde ışık, ışık içinde zifir. İstemsizce çekildiğim kara delik. Etrafımda gölgeler. Beni takip ediyor beni istiyor ve benden yardım bekliyor. El uzatıyorum uzaklaşıyor. Mıknatıs gibi beni çekiyor. Bense dert etmeden onu takip ediyorum. Gözlerim kararıyor. Göremiyorum. Bir kör misali görmeye çabalıyorum. Bitmiyor. Nefesim kesiliyor. Boğazımı tutan yok. Ama oluyor. Biri beni boğuyor. Belki de ölüyorum. ‘Bu imkansız. Ben ölemem.’ Bunu düşünüyorum. Yürümeye devam ediyorum. Sonunda duruyorum. Hiç bir şey göremeden çaresizce korkuyla çırpınıyorum.  Tam tepemde bir ışık beliriyor. Ama sadece o karanlığa benim nerede olduğumu belli ediyor. Başka bir şey yok. Bir gölge üzerime geliyor. Geçerken belimi okşayacak şekilde geçiyor. Nefesim kesiliyor. Tekrar yaklaşıyor. Elini yüzüme değdiriyor. Uzaklaşıyor. Sarhoş bir etki bırakıyor. Nahoş bir kokuyla beni kendine çekiyor. Bana yaklaşıyor. Yüzünü hala göremiyorum. İyice yaklaşıyor. Hala göremiyorum. Sonunda nefesini hissediyorum. Ve yüzünü görüyorum. Bir surat bu kadar korkunç olabilir. İrkilerek uyanıyorum.

Gözlerimi yatakta açtım. Nefes nefeseydim. Elimi anlıma götürdüm. Feci şekilde korkmuştum. Her şey çok gerçekçiydi. Bir rüya bu kadar hissedilebilir olabilir miydi?

Üzerimde olan ele döndüm. Luke gözlerini hiç kırpmadan bana bakıyordu. O mavi gözler beni rüyayı unutmaya zorluyordu. Gözleri o kadar derin bakıyordu ki beni kendimden geçiriyordu. Çok uysal iki adet göz.

Derin bir nefes alarak

“Niye bana öyle bakıp duruyorsun?”

“Gayet iyi biliyorsun ki seni uyurken izlemeyi seviyorum.”

“Bana tuhaf hissettiriyorsun! Bilmem farkında mısın?”

“Öyle hissetmen hoşuma gidiyor. Utanınca çok tatlı oluyorsun!”

Neden beni sürekli utandırmak için uğraşıyordu bu çocuk.

Luke kaşları çatık ciddi bir şekilde

“Bir kabus görmüş gibiydin. Ne gördün seni bu derece korkutan?”

“Bilmiyorum. Ama feci şekilde korkunç hissettiren bir şey olduğu kesin. Ama ne olduğunu kestiremiyorum. Sadece karanlık ve korkunç bir surat.”

“Bu kadar mı? Nefesin kesilecek şekilde kokmuştun.” Bana sıkıca sarılan kolunu çekti. Yataktan kalktı. Üstündeki tişörtü sıyırdı. Tekrar eğildi yanağımdan öptü

“Ben duşa giriyorum. Sende kalksan iyi olur artık”

Banyoya girdi. Yatakta doğruldum. Etrafı inceliyordum. Fazlasıyla sessizdi. Huzur vericiydi. Burayı sevmiştim. Balkona açılan bir kapı, camı örten eski püskü bir perde, bir dolap ve bir yatak. Oda küçük ama tatlı. Ayaklarımı yataktan indirdim. Aynadaki görüntümle karşı karşıya geldim.
Tamı tamına 2 yıl olmuştu. Yeni kişiliğimin üstüne 2 yıl geçmişti. Yüzüm azıcık daha olgunlaşsa da ben hala eski görüntüme sahiptim. Ve bu hiç değişmeyecekti. Ben hep aynı kalacaktım. Eski arkadaşlarım. Yaşlanacaktı. Ben belki onların torunlarının torunlarını görecektim. Ve daha ilerisini de görecektim. Bu döngü böyle devam edecekti. Dünya dönecek ben duracaktım. İnsanlar ölecek ben hala duracaktım.

2 yıl geçti dedim. 2 yıldır. 18 yaşındaki Lily olarak kaldım. Lise bitti. Luke ve ben biraz herkesten uzaklaşmak için onlardan ayrıldık. Beraber daha çok vakit geçirmeye ihtiyacımız olduğunun farkındaydık. Onları bayadır görmüyorduk. Telefon konuşmalarımızdan birbirimizden haberimiz oluyordu. Çoğunluk bir arada kalıyorlardı. Annem ve babam onlardan ayrılmışlardı. Önemli islerinin olduğunu söyleyip başka bilgi vermeden gitmişlerdi. Onlardan bazen mesaj alıyorduk. Mektup alıyorduk. Ama hiç bir şekilde telefonla iletişime geçmiyorlardı. En son China ve David’in düğünlerinde herkesi görmüştük. Ondan sonra biz hep ayrı takıldık.