Mi Primera Y Ultima

Ch 29: She'll Be Back

"Wow mommy so you were a great dancer back then?"

Napahagikhik na lang ako sa batang 'to. "Yes? They call me the dancing machine but I don't take it seriously you know"

Napatango na lang si Arcadia at uminom ng gatas niya. Ang cute talaga ni baby kahit saang anggulo tignan. Pumupungay na rin ang mga mata niyang kulay tsokolate.

"Are you sleepy honey?" tanong ko tsaka siya tumango ay nagpout.

Magsasalita na ulit ako nang bumukas yong pinto at pumasok ang nag-iisang kaibigan ko dito sa Germany.

"Mutter!" tumayo sa pagkakahiga si Arcadia at sinalubong ito.

"Cara" tawag ko sa kanya habang bitbit ang anak na kanina pang naghihintay sa pagdating niya.

"Oh my god Xiana I'm so sorry dahil natagalan ako. Ikaw na ang nag baby sit kay Arcadia" sabi ni Cara at tumabi sa akin sa malambot na kama nilang mag-iina.

"It's okay Cara, no worries I'm enjoying it being a nanny for a day. Your daughter is fun to be with. She's very active and smart, just like you"

"Oh stop it! I'm flattered" sabi niya at um-acting pa siya na parang nahihiya.

Nagtawanan kami nang biglang humikab si Arcadia. Sumignal naman ako na lalabas muna dahil papatulugin muna niya ang bata.

Dumiritso ako sa living room nila umupo sa napakalambot na sofa. I'm tired.

Cara Tola-Geilhundin. Siya ang naging kaibigan ko at naging bestfriend ko simula noong dito na ako tumira sa ibang bansa. Classmate kami noong college at parehong marketing ang kinuha namin. Filipino-German  siya dahil sa mama niyang banyaga. Noong bago pa ako rito at walang alam kahit isang katiting, siya ang tumulong sa akin. At first, nahihiya pa ako sa kanya pero habang tumatagal ay mas naging komportable kami sa isa't- isa.

Nandito lang naman ako sa kanila dahil may lakad siya kanina at walang magbabantay sa unica ija niya. Nagkataon din kasing free ako ngayon kaya ito siya ginawa akong yaya. Pero ayos lang naman, godmother naman ako ng baby niya kaya aki na ang tumayong ina niya sa isang araw.

"Xiana thank you talaga ha. I don't know what to do if you were'nt here"

"You're always welcome Cara... By the way, when will you go back to our country?"

"May be after three days. You know, I'm just visiting and checking our business here. Arcadia too has her studies waiting in the Philippines"

"Okay. I understand. So ako na lang ulit ang mag-isa rito. How sad"

"Why won't you come back Xiana?" napatingin ako sa kanya.

"Cara, I just went there last week"

"But you're just in Manila"

"I have business to attend to you know"

"No, you didn't visit your family in the province. Are you afraid?"

Natulala ako sa tinanong niya. I can't move.

Bumalik ulit sa alaala ko ang mga nangyari noon. Hanggang ngayon, di pa rin ako makalimot at patuloy pa rin akong minumulto ng nakaraan. I had endured it, once but it keeps coming back. Kahit anong baon ko sa limot, tila may naghuhukay pa rin.

Cara knew what happaned when I was fifteen. Ayaw ko ng maalala ang mga nangyari noon. Tinakbuhan ko ang mga kasalanan na dapat ay haharapin ko. Pero bata lang ako noon at takot sa mundo. Hindi ko naman yon sinadya. I never imagined I did that. I pity myself. Pati pamilya ko nadamay. Muntik na akong makapatay. I also dirtied the name of the school. I'm such a bad person.

I didn't noticed na umiiyak na pala ko when Cara tapped my back. I cried more and more.

"It's okay Xiana. I'm here for you. And as a friend, I'm advicing you to go back and face everything and settle it. With that, the past can't hunt you again"

Tumingin ako sa kanya at nakipagtitigan sa seryoso niyang mata. Her eyes are telling me that I can do it and she'll be there beside me. How lucky I am to have a friend like her.

I already have my decision. I'll be back, soon.

As I tried to sleep, I played back what happened ten years ago.