London is well worth a mass - Tłumaczenie. |Zakończone|

Rozdział 15, Część 1

~~~~~ ♛ ~~~~~

Wyglądało to tak jakby Europa zapłonęła.

Pomijając wojnę w Francji, Austrii i Północnej Anglii, teraz i Skandynawowie dołączyli się do konfliktu. Przejęli Holandię w kilka dni, ponieważ duński król nie zamierzał z nikim walczyć.

Teraz atakowali Anglię na wschodzie, otwierając nowy konflikt z królem oraz jego sojusznikami.

Już przejęli kilka mniejszych miasteczek, gdzie byli wspomagani przez statek z Holandii i Skandynawii. Sytuacja była krytyczna, więc król był zmuszony do opracowania ofensywy. Poprosił Irlandię o pomoc, która natychmiast wysłała cześć swojej marynarki wojennej w celu pomocy władcy. Łodzie były w drodze i miały przybyć niedługo.

Czekając na nie, król próbował powstrzymać triumf wroga. Ale nie tylko o to chodziło. Duńczycy, oprócz pomagania Szkotom, zaatakowali Prusy. Odświeżyli stare stwierdzenie, według którego Księstwo Pomorskie było duńskie, a nie pruskie. Francja, Hiszpania oraz Prusy teraz walczyły na południu, przeciwko Austriakom, znów na północy przeciwko Danii. Pomoc osmańskiego wojska pozwoliła ojcowi Louisa podzielić własne szeregi między oba fronty.

Jednak prawda była taka, że nawet wojska Sułtana miały problemy. Mimo, że z łatwością podbili Węgry i większą część Austrii, utknęli przy drzwiach Wiednia. Austriackie wojsko, pomimo mniejszej liczebności i słabszej broni, wciąż bohatersko się sprzeciwiało. Mieszkańcy Wiednia dołączyli się do bitwy, raczej woląc umrzeć niż się poddać. Cukiernicy piekli croissanty w kształcie muzułmańskiego półksiężyca. Następnie Austriacy wspinali na wieże, gdzie zjadali je, spoglądając na osmańskich wojowników. Wyglądało to jak kpiące oświadczenie, że nigdy nie pozwolą im wygrać.

Mimo to, żadna ze stron nie miała zwycięstwa w garści. Obie strony szły łeb w łeb. Jedyny konflikt, który zdawał się przechylić szalę był ten prowadzony przez Harry'ego. Ostatecznie, Szkoci zostali zmiażdżeni przez angielską artylerię. Piechota z arkebuzami oraz kuszami również świetnie się spisała i Szkoci uciekali gdzie pieprz rośnie. Wraz z generałami, Harry przewidział ich strategię, odcinając im drogę ucieczki, przez co mieli wybór między śmiercią, a kapitulacją.

Książę był coraz bardziej pewny zwycięstwa. To było idealne pytanie. Cenna pomoc Stana Lucas'a pozwoliła im zlokalizować księżniczkę Carę i jej sprzymierzeńców. Ukrywali się w górach, w regionie wyżynnym na północy Szkocji. Harry nie mógł się doczekać, by przeprowadzić ostateczny atak i przywieźć ją do Londynu zakutą w łańcuchy.

~~~~~ ♛ ~~~~~

W międzyczasie w Londynie, ludzie wciąż rozmawiali o skandalicznym rozpustnym księciu omedze. Oczywiście, wojna również była istotną częścią plotek, jak również wizyta w zamku sir Cox'a, który mógł być kochankiem samej królowej.

Mimo to, zdrada Louisa była tematem numer jeden na ustach wszystkich. Mały książę ciągle ukrywał się w swoich apartamentach, zbyt zawstydzony oraz sterroryzowany, aby stanąć przed ciężkimi spojrzeniami, protekcjonalnymi uśmieszkami, albo nawet pytaniami od śmielszych osób.

Z królem walczącym na wojnie, królowa przejęła wszystkiego jego obowiązki, więc nie miała czasu dla szatyna. Poczuł się bardziej samotny niż kiedykolwiek i spędził większość czasu w łóżku, wypłakując się w ramię Louise.

Harry do niego nie pisał i Louis nie wiedział czy to dlatego, że już słyszał, czy był tak zajęty walką, że nie mógł wysyłać wiadomości. Gdy w końcu wyszedł ze swojego pokoju, znosił oburzone spojrzenia służących, jak również ich nieustanne szepty. Aiden napisał do niego kilka listów, ale Louis zniszczył je, nawet ich nie otwierając. Czuł się zbyt zawstydzony. Nie mógł myśleć o swoim przyjacielu i o tym co zrobili bez wzdrygnięcia się czy omdlenia. Okropne wizje powrotu Harry'ego, który mu nie wybacza i odrzuca go nie dawały mu spać po nocach przez co za dnia był połączeniem przerażenia, wyczerpania oraz oszołomienia.