Book 1- My First Love [FIN]

Chapter 17- The hell!

Cerisemie © Wattpad 2012

Chapter 17- The hell!

Bubuksan ko na sana iyong lock sa loob ng cubicle when I heard someone shout, “Girl bilis! May nag-aaway daw ngayon sa may court! Parehong 4th year, section 1!”

Nanglaki naman ang mata ko sa narinig. It was someone from our section! Lalo kong inilapit iyong tenga ko sa may pintuan para marinig ang sinasabi nila. “Wait lang girl! Sino ba iyong nag-aaway?”

“I heard it’s Carl, and iyong bagong student! Lor ata iyong name! I don’t know! Basta, bilisan mo! We need to see the action!”

Lalo pang nanglaki ang mata ko sa narinig. Kasabay noon ang marahas kong pagbukas ng pintuan sa cubicle at pagmamadaling tumakbo papunta sa court. Nakita ko pa ang nag-aalalang mga mukha nila Christine and Manilyn habang nakatingin sa akin dahil sila ang kasama ko sa loob ng C.R pero hindi ko na iyon pinansin pa at basta na lamang ako tumakbo. Hindi ko na nga naabutan pa iyong dalawang nag-uusap, maybe they’re already there.

“Wait Ace! Wait for us!” I heard my two bestfriends shouted at me. Pero wala na akong pinansin.

Mabilis ang tibok ng puso ko. I don’t want to think of something else, pero bakit naman mag-aaway sila Carl and Lor?

Could it probably because of me?

I mentally pray that I’m wrong. Also, I mentally pray that what I heard a while ago was not true.

Dali-dali akong nakisiksik sa mga kapwa ko student na pare-prehong nais makita kung anong mayroon sa loob ng court. When I finally entered the commotion, I saw Lor lying down the floor.

I gasped.

I look at Carl, he’s breathing so fast. “Gago ka pre, nanggagago ka na eh. Nagparaya na ako para sa iyo pero sinayang mo pa rin!”

Lor looked at Carl. “I never said you have to let her go! That was bullshit!”

Muli nitong hinawakan si Lor, “Dahil ikaw ang gu----“

“Carl!” I shouted. He immediately looks at me.

I glared at him at saka ako mabilis na pumagitna sa kanila. “Ano sa tingin mo ang ginagawa mo ha?” I said to him. Mabilis na rin ang paghinga ko.

Mabilis na nawala ang pagkunot ng noo nito at napalitan ng maamong tingin sa akin. “A-ace, I’im sorry.” That’s all what he can say.

“Bakit ganito? Bakit mo ginagawa ito? You said you would never say anything right?!”

“Bu-but Ace—“

“Enough Carl.” I glared at him again.

Nilapitan ko naman si Lor. Akma ko na sana siyang aalalayan para makatayo nang bigla siyang magsalita. “Kaya ko na ito. Huwag ka ng lumapit.” Nagulat ako and at the same time ay nasaktan sa sinabi niya. His voice was cold. Really cold.