A Sherlock Story - Dutch Book

Date?

Het was inmiddels 8 uur. Sherlock en ik besloten te gaan avondeten. We gingen naar een gezellig eethuisje op de hoek van Baker Street. Er hingen veel kerstslingers aan het plafond, ook stond er in de hoek van het kleine kamertje een kerstboom. Er waren een stuk of twaalf tafeltjes, waar allemaal een kaarsje op stond. Er waren niet veel mensen, hooguit tien. Sherlock en ik namen plaats bij een tafeltje naast het raam. Ik staarde uit het raam. Sherlock had zijn ogen dicht en zoals altijd zat hij met zijn ellebogen op tafel en zijn handen tegen elkaar aan. Ik wilde hem niet storen, hij was waarschijnlijk aan het nadenken over de zaak. Ik deed mijn jas uit en probeerde de aandacht van een van de obers te krijgen. Na een tijdje kwam er een ober naar ons toe, Sherlock had nog steeds zijn ogen dicht. 'Wat kan ik voor jullie doen?' vroeg de ober vriendelijk. Hij keek mij aan. 'Ik wil graag...' ik aarzelde een beetje 'doe maar de rode wijn.' zei ik tegen de ober. Hij noteerde het en keek Sherlock, die nog steeds niet door had dat de ober er was, aan. 'Meneer?' vroeg de ober aarzelend. Sherlock deed niks. 'Meneer?' zei de ober nogmaals. Ik begon me een beetje te schamen. 'Hallo?!' zei de ober geïrriteerd terwijl hij met zijn hand voor Sherlock's nog dichte ogen zwaaide. Ik zuchtte. 'Sherlock?' zei ik. 'Oh, ook een rode wijn voor mij, alstublieft.' zei hij kalm alsof er niks aan de hand was. Hij bleef precies in dezelfde positie zitten. De ober schreef het geïrriteerd op in zijn boekje en liep boos weg. Ik keek Sherlock aarzelend aan. 'Ik dacht dat je niet dronk...' zei ik. Hij opende zijn ogen. 'Ik drink ook niet vaak... Alleen op speciale momenten.' zei hij. Ik begreep het niet. 'Is dit een speciaal moment dan?' vroeg ik. 'Nee. Nee, dat zei ik niet.' zei hij. 'Jawel, je zei: 'Ik drink alleen op speciale momenten.' Dus dan vind je dit een speciaal moment.' zei ik bevestigend. 'Ik vind dit geen speciaal moment.' zei hij geïrriteerd. 'Niet?' ik bleef maar door vragen. Hij zuchtte. 'Ik... Het is gewoon... gewoon.' zei hij. Ik keek hem niet begrijpend aan. 'Ik bedoel hier niks raars mee...' zei ik, 'Maar... ehm... Dit is geen 'date' ofzo...' zei ik. Ik had er nu spijt van dat ik dat had gezegd. Het sloeg echt nergens op. 'Nee!' zei Sherlock hard. 'Nee... Tuurlijk niet.' zei hij wat zachter. Ik kon zien dat hij zich een beetje schaamde, hij probeerde het niet te laten merken. Ik kon nooit een normaal gesprek met hem voeren. Het was altijd wel een beetje beschamend. Gelukkig kwam de ober eraan met onze wijn, zodat de stilte niet langer duurde. Hij zette de twee glazen neer, zonder iets te zeggen, en liep weg. 'Nou... die heeft zijn dag niet.' zei ik tegen Sherlock. Hij glimlachte.  

Het werd steeds gezelliger, gewoon als vrienden onder elkaar. Ik merkte, dat onze gesprekken gewoon even op gang moesten komen. We hadden ons eten gekregen, en bestelden nog wat wijn. We bleven maar door praten. Zoiets had ik nooit gezocht achter Sherlock, hij kon nog best goede gesprekken voeren. En dan ook bijzondere gesprekken. Te tijd tikte voorbij, toen ik op mjjn telefoon keek, was het al elf uur. 

'Het is laat...' zei ik. 'Hoelaat?' vroeg Sherlock terwijl hij zijn mond afveegde met een servet. 'Elf uur... Ik denk dat we maar eens moeten gaan.' zei ik. 'Oké... Ober?!' zei Sherlock terwijl zijn hand in de richting van een voorbijlopende ober wees. Hij kwam naar ons toe. 'Ik wil graag betalen.' zei Sherlock. Hij pakte zijn portemonee uit zijn zak en legde hem op tafel. 'Oké meneer, ik breng de rekening.' zei de ober, hij liep weg. Terwijl de ober weg liep en Sherlock in zijn portemonnee keek, realiseerde ik me dat Sherlock 'Ik' zei. Hij wilde de rekening zelf betalen. 'Ik?' zei ik. Sherlock keek op. 'Wat?' hij keek me aan. 'Ik... ik wil ook wel meebetalen, dan delen we de rekening.' zei ik. 'Nee, hoeft niet.' mompelde hij terwijl hij verder ging met het inspecteren van zijn portemonnee. 'Oké... dankje.' zei ik zacht. Hij keek weer op, en fronsde een beetje. De ober kwam eraan met een schaaltje in zijn hand, er lagen een bonnetje en drie snoepjes op. Ik greep zo snel mogelijk naar de snoepjes, nog voordat de ober het schaaltje op onze tafel had gezet. Hij keek me een beetje raar aan. Ik propte de snoepjes in mijn mond. 'Oké... Dat is dan $40.50.' zei hij. Sherlock pakte het geld uit zijn portemonnee en gaf het aan de ober. 'Dankuwel.' zei de ober, hij knikte vriendelijk en liep weg. Sherlock deed zijn portemonnee dicht. Hij wilde net zijn hand uitsteken om een snoepje te pakken, totdat hij zag dat er geen snoepjes meer lagen. Hij keek mij een beetje geïrriteerd aan. Ik staarde hem met mijn aan, met mijn mond vol. Hij zuchtte. 'Nou, laten we maar gaan.' zei hij. Hij pakte zijn lange, zwarte jas en deed hem aan. Ik stond ook op en trok mijn winterjas aan. We liepen het café uit. 

Buiten was het koud, ookal had ik een dikke jas. Er vielen dunne, natte sneeuwvlokken uit de lucht die smolten als ze op de grond terecht kwamen. Ik hoopte op betere sneeuw. We begonnen in de richting van 221A&B te lopen. 'Waar is John... Waarom kwam hij niet mee?' vroeg ik. 'Hij woont best ver weg... Dus, ik heb hem vanochtend niet opgebeld. Dan kon ik weer een uur staan wachten tot hij kwam.' zei Sherlock. 'Oh...' zei ik zacht. Even heerste er een stilte. Toen zei ik: 'Het is zo raar dat ik vanochtend helemaal niks te doen had, en dan zit ik nu midden in een moordzaak.' Sherlock knikte. 'Is dit je eerste zaak?' vroeg hij. 'Ja...' zei ik. 'Wauw...' mompelde hij. 'Wat?' ik begreep het niet. 'Je hebt vandaag al twee doden gezien, en het doet je niks. Je gaf geen kik.' zei hij. Even was ik best trots op mezelf. 'Tja... Ik ben het wel... gewend.' zei ik. 'Gewend?' vroeg Sherlock nieuwsgierig. 'Tja, onbelangrijk, laat maar zitten.' Ik kon merken dat hij nieuwsgierig was, maar hij hield zijn mond. We waren er bijna, nog een paar meter lopen. Ik had nog steeds de snoepjes in mijn mond, ze waren eigenlijk helemaal niet lekker. We liepen het huis in, de trap op. Halverwege de trap, kwamen we Mevrouw Hudson tegen. 'Nu pas terug?' vroeg ze. Ik glimlachte. 'Wat hebben jullie allemaal uitgespookt?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Gewoon... we hebben nu een zaak, daarna zijn we wat gaan eten.' zei ik. 'Oooh!' zei Mevrouw Hudson. 'Hadden jullie een date?' vroeg ze vrolijk. Sherlock keek een beetje geschrokken op. 'Nee... nee, gewoon... gewoon.' zei ik. Mevrouw Hudson hield vol dat we een date hadden gehad. 'Wat leuk... Weet je, Sherlock heeft nog nooit een vriendin gehad...' zei ze. Sherlock ogen stonden wijd open. 'Misschien wordt het wel tijd...' zei ze terwijl ze een big smile op haar gezicht had. 'Je past goed bij h-' begon ze, maar Sherlock onderbrak haar. 'Mevrouw Hudson! We moeten maar eens gaan, nog een goede nacht.' zei hij. Hij sprintte naar boven. Ik glimlachte nog een keer naar Mevrouw Hudson, en liep ook de trap op. 

Sherlock stond in zijn deuropening, hij deed zijn jas uit. Ik stopte mijn sleutel in het sleutelgat en opende mijn deur. Ik legde mijn sleutel op het plankje ernaast. Sherlock's deur was pal naast mijn deur. Ik zette een stap in zijn richting en kuchtte. 'Nou... Dat was leuk.' zei ik een beetje ongemakkelijk. 'Vond je het leuk wat Mevrouw Hudson zei?' vroeg hij. 'Nee. Nee, ik bedoel... in het algemeen. Deze avond.' zei ik. Hij keek me aan. 'Ja... Ja, dat vond ik ook.' zei hij. 'Oké...' zei ik zachtjes. Heel even leek het alsof hij zijn gezicht langzaam naar het mijne toe kwam. Heel even. Snel slikte ik mijn snoepjes door. Het duurde maar een seconde en hij stopte al. Hij schraapte zijn keel. Ik had het gevoel alsog er een hele lap tekst uit kwam, maar het enige wat hij zei was: 'Oké, fijne nacht.' Ik pakte mijn sleutels van het plankje. 'Fijne nacht.' zei ik. Ik draaide me om en liep mijn kamer in. Ik sloot de deur, een seconde daarna, hoorde ik ook Sherlock's deur dichtgaan. Ik glimlachte even. Ik liep naar mijn slaapkamer, en zuchte diep. Dit was een leuke dag, ondanks de moorden.