A Sherlock Story - Dutch Book

Haar verleden.

Sherlock keek me op een een of andere manier bezorgd aan. Zo zacht mogelijk sloot hij langzaam de deur en ging hoopvol voor me staan, wachtend tot ik iets zou zeggen. Ik bekeek zijn hele gezicht. Even hing er een fijne stilte. Stiltes zijn niet vaak fijn, maar deze voelde rustgevend aan. Op een manier alsof het niks was, alsof alles goed zou komen. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen. Het was dan wel nergens voor nodig om zenuwachtig te zijn, maar ik kon het niet stoppen. Ik zuchtte luid en liep in de richting van de bank, maar draaide me toch weer om omdat ik besloot niet te gaan zitten. 'Ik heb geen idee waar ik moet beginnen.' zei ik op een wanhopige manier. Sherlock slikte en zei: 'Misschien bij het begin...' Ik glimlachte even, maar stopte al snel. Ik kuchte en nam toch plaats in de stoel waar Sherlock normaal zat. Ik had het niet door, maar Sherlock wel. Hij nam plaats in de stoel aan het bureau, en keek me afwachtend aan. 'Ik kende Frank, we waren schoolvrienden..' begon ik. Het voelde raar om alles zomaar te vertellen, als ik het al zo lang geheim had gehouden. Toch wilde ik dat Sherlock het wist, het voelde goed. Met veel pauze's tussen mijn zinnen ging ik verder: 'Ook gingen we samen naar de universiteit. Wanneer we die allebei hadden afgemaakt, volgden we allebei onze eigen weg, dat is ook wanneer mijn vader ernstig ziek werd.' Ik stopte even en nam een andere houding aan. Sherlock keek op. Ik probeerde zijn blik te ontwijken en beet op mijn nagels. 'Omdat mijn vader een eigen bedrijf had, hadden mijn ouders geen verzekering. Mijn moeder verdiende te weinig, dus ze kwamen nog maar net rond. Ik besloot ze te helpen door elke week wat geld van mijn tijdelijke baan te geven, maar dat was niet genoeg. Ik reisde weer terug naar huis en zorgde soms voor mijn vader.' Sherlock onderbrak me en zei: 'En je zus dan?' Ik vond het niet een soort opmerking die hij kon maken, of hij deed alleen maar alsof hij geïnteresseerd was. 'Zij woonde - en nu nog steeds - in Amerika... Ze kon ons niet helpen.' mompelde ik. Sherlock knikte zacht en wachtte weer tot ik verder zou vertellen. 'Zoals ik al zei, mijn vader was dus ziek. We konden geen ziekenhuis of dokter betalen, dus het ging steeds slechter met hem. Ik kon niet anders, dus...-' Ik voelde een brok opkomen in mijn keel, maar ging door: 'Ik nam ontslag, en belde Frank op. Ik zocht gewoon hulp van een vriend. We besloten samen geld te verdienen en... Ik weet dat het slecht is, maar... we begonnen te handelen in drugs. Het was het enige wat snel verdiende. Ons bedrijfje begon klein, maar eindigde groot. Samen gingen we in dienst bij een - toen nog - anonieme naam. We moesten opdrachten uitvoeren en kregen veel geld.' Sherlock's gezicht begon op te klaren. 'Was dat Moriarty? Nam Moriarty mensen in dienst?' vroeg Sherlock bijna lachend. Ik schudde mijn hoofd en zei: 'Jammer genoeg wel. Het is een lang verhaal hoe we bij hem terecht kwamen.' Sherlock liep plots naar de keuken en trok een kastje open. 'Thee?' vroeg hij zonder me aan te kijken. Ik trok mijn wenkbrauwen op en vouwde mijn handen over elkaar. 'Ja, graag..' zei ik afwezig. Hij pakte twee mokken uit het kastje en zette ze op het aanrecht, ook zette hij de fluitketel aan. 'Het kan even duren, mijn fornuis doet de laatste tijd een beetje raar.' mompelde Sherlock terwijl hij theezakjes uit een la pakte. Ik luisterde niet naar wat hij zei. Ik staarde hem gewoon aan, zonder iets te zeggen. Het viel me op dat hij een nieuwe bloes had, en zijn haar zat anders dan normaal. Wanneer gaat Sherlock nou winkelen? Ik glimlachte subtiel en mijn ogen dwaalden langzaam af naar zijn hele lichaam. Het was alsof na onze zoen, ik hem op een hele andere manier zag. Hij nam niet meer plaats in de stoel aan het bureau, maar bleef bij de keuken staan. Blijkbaar zag hij dat ik hem aankeek, want hij keek me op dezelfde manier aan. 'Ga door.' zei Sherlock toen. Ik slikte even en ging verder: 'We waren ongeveer een half jaar in dienst bij Moriarty, waarvan we toen nog niet wisten wie het was. Ondertussen ging het steeds beter met mijn vader, waardoor ik de baan niet meer nodig had. Dus ik besloot te stoppen, Frank ging door. Waarschijnlijk was hij nog steeds in dienst van Moriarty toen hij me kwam waarschuwen.' Sherlock knikte begrijpend. 'Hij wist wat Moriarty van plan was, en omdat hij jou nog kende, wilde hij je waarschuwen.' zei Sherlock. Ik bevestigde zijn opmerking zonder iets te zeggen. 'Maar Moriarty had hem door, dus hij moest dood.' voegde ik er nog aan toe. Sherlock zweeg en dacht na. Na een korte stilte vroeg hij: 'Wat wil Moriarty dan van jou? Wat zou Frank hebben ontdekt waar jij van moest weten?' Ik staarde hem zenuwachtig aan. Stiekem had ik gehoopt dat hij dit niet zou vragen, maar uiteraard deed hij het toch. 'Dat vroeg ik ook al aan Moriarty.' zei ik, om zijn vraag te ontwijken. Sherlock keek me nog steeds vragend aan, wachtend op een antwoord. Ik kuchte ongemakkelijk en haalde mijn hand door mijn haar. 'Hij... Hij zei dat hij mij wilde...' mompelde ik onduidelijk. Sherlock kwam overeind in zijn stoel. 'Jou?' vroeg hij verontwaardigd, 'Waarom?' Ik beet ongemakkelijk op mijn lip en keek naar mijn voeten. Afvragend trok ik mijn wenkbrauwen op. Sherlock leunde achteruit in zijn stoel, wachtend op een antwoord. 'Hij wil dat ik weer voor hem ga werken.' dacht ik hardop na. Na dat gezegd te hebben kreeg ik opeens een angstig gevoel, bang dat het verleden zich weer zou herhalen. 'Dat zal ik nooit laten gebeuren.' zei Sherlock zonder me aan te kijken. Hij probeerde het zo beschermend mogelijk te zeggen, maar het kwam er moeilijk uit. De stilte werd onderbroken door de afgaande fluitketel, waarna Sherlock haastig naar de keuken liep. Hij schonk het afkoelende water in een theepot en pakte een theezakje. Ondertussen keek ik de kamer weer rond. Het viel me op dat aan de muur, waar Sherlock altijd foto's van zijn zaak ophing, vrij weinig hing. Enkel een afbeelding van Frank. 'Dus... Frank wilde niemand vermoorden toen hij hier kwam, hij kwam jou waarschuwen voor Moriarty.' bevestigde Sherlock. Ik mompelde iets onduidelijks en zuchtte. Sherlock kwam aanlopen met twee koppen thee en zette een ervan op het tafeltje naast mij. Afwezig staarde ik ernaar, alsof er iets mee zou gebeuren. 'Ik sla de thee over, toch bedankt.' zei ik plots. Opeens had ik geen zin meer om hier te zitten, dramatisch te praten over mezelf, terwijl ik meer geïnteresseerd was in Sherlock, die me verbaasd aankeek. Ik stond op en liep naar de deur. 'Waar ga je heen?' vroeg Sherlock. Ik glimlachte onopmerkbaar en zei: 'Ongeveer drie meter verderop is mijn huis, ik denk dat ik daar maar even ga uitrusten.' Sherlock verborg zijn lach en stond ook op. Hij zette zijn thee neer op het bureau naast hem. 'Bedankt dat je naar me wilde luisteren.' zei ik zo aardig mogelijk. Sherlock staarde me aan en knikte bevestigend. Opnieuw, net zoals bij elk afscheid, hing er een stilte. Wanneer Sherlock plots zei: 'Waarom ging je niet undercover?' Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek hem raar aan. 'Undercover?' vroeg ik niet-begrijpend. 'Je had een andere naam kunnen verzinnen, nieuw paspoort, je weet wel. Zo kon Moriarty je moeilijker vinden.' zei Sherlock. Ik antwoordde snel: 'Zoals in de films?' Hij keek me verward aan, omdat hij waarschijnlijk nooit een film had gezien. 'Ja... zoals in de films.' zei hij afwezig. Zijn hand gleed naar de deurklink, zodat hij de deur elk moment open kond doen, maar dat deed hij niet. 'Oké, ik zal het onthouden. Voor als ik nog een keer moet vluchten voor een groot crimineel.' glimlachte in plagend. Sherlock staarde half-lachend naar de grond en keek op. 'Hij lijkt niet echt op een crimineel, hè.' Ik slikte voorzichtig en keek Sherlock scherp aan. 'Dat maakt hem er zo goed in.' zei ik, alsof ik aan Moriarty's kant stond. Ik pakte de deurklink vast om de deur open te doen, maar merkte dat Sherlock's hand daar al op lag. Ongemakkelijk trok ik terug. Sherlock negeerde het en deed de deur open, net op dat moment rinkelde zijn telefoon, hij werd gebeld. Afgeleid keken we beiden naar de zak van zijn blazer, waar het geluid vandaan kwam. Hij pakte zijn telefoon uit zijn zak en keek erop. Verward staarde hij naar het scherm. 'Jij belt me...' mompelde hij. Mijn hart begon sneller te kloppen, dat kon maar een ding betekenen. Moriarty.