A Sherlock Story - Dutch Book

Een makkelijke keuze.

Emily's POV:

Ik slenterde langzaam achter Moriarty aan. Hoe kon ik zo stom zijn geweest om het niet door te hebben? Sherlock had me nooit alleen moeten laten. Ik zag de bezorgde uitdrukkingen al op hun gezichten. Lestrade knipperde een paar met zijn ogen keer en deed een stap achteruit, hij leek bang te zijn. De twee politiemannen bleven verstijfd staan. Tot mijn verbazing ontweek John mijn blik, hij voelde zich waarschijnlijk schuldig, alsof het zijn fout was dat Moriarty mij voor de tweede keer ontvoerd had. Sherlock leek het meest opgelucht van allemaal. Ik merkte dat hij in de war was, moest hij blij of teleurgesteld zijn? Langzaam liepen we naar elkaar toe. Elke stap die ik vooruit nam, voelde als een stap achteruit. Alsof het nooit mogelijk zou zijn om ooit nog bij Sherlock te komen. Toen stonden we opeens recht voor elkaar. Ik vroeg me af of ik zijn adem op mijn gezicht voelde omdat hij buiten adem was of omdat we te dicht bij elkaar stonden. Nu pas merkte ik dat hij bijna een kop groter was dan ik. We staarden elkaar aan, zoals altijd, en probeerden alles om ons heen te vergeten. Helaas werd ons moment onderbroken door de zeurderige stem van Moriarty: 'Blij elkaar te zien?' Hij keek mij nors aan, maar ik negeerde zijn blik. Lestrade leek zich te vermannen, want hij deed plots een stap naar voren en greep naar zijn pistool, de politiemannen volgden zijn beeld. Sherlock deden allebei een stap achteruit. 'Oh, kom op. Ik doe niks.' zei Moriarty tegen Lestrade terwijl hij zijn handen uit zijn zakken haalde. 'We moeten je oppakken voor ontvoering.' zei Lestrade met een lage ondertoon in zijn stem. Moriarty leek er niet van te schrikken, hij leek zich zelfs te vermaken. Ik vroeg me af hoe hij hier onderuit kwam, waarom kwam hij überhaupt terug? Hij wist toch dat er politie was en dat hij kon worden opgepakt? Hoe kon hij mij nu ooit nog dwingen voor zich te laten werken? Mijn hoofd ontplofte bijna van alle vragen, ik had geen idee wat Moriarty's plan was. Moriarty kwam langzaam op Lestrade af, met een dreigende blik. Lestrade deinsde bijna achteruit, maar probeerde er niet op te reageren. 'Eerst wil ik hun even spreken.' zei Moriarty terwijl hij een snelle blik wisselde met John, Sherlock en ik. Het leek alsof Moriarty de baas over Lestrade was, terwijl dat officieel niet klopte. Toch leek Lestrade akkoord te gaan. Hij gebaarde naar de politiemannen dat ze in de auto moesten stappen. 'Ik zie nog... ooit.' mompelde hij. Hij stapte in en deed de autodeur met een klap dicht. De auto scheurde weg, het pad af, de snelweg op. Verbluft vroeg ik me af waarom Lestrade Moriarty vertrouwde dat hij geen van zijn 'trucs' zou uithalen. Ik draaide me om in de richting van John en keek hem met een bezorgde blik aan. Mijn ogen zeiden: 'Gaat het goed?'. John knikte onopmerkzaam en liep in de richting van Sherlock en mij, terwijl we ons allemaal afvroegen wat Moriarty zo nodig wilde bespreken.

'Dus... wat is er zo belangrijk dat je het met ons wil delen?' zei Sherlock zogenaamd opgewekt. Moriarty keek hem met een vermakelijke blik aan. 'Oh, jullie weten het wel, jullie willen het alleen niet accepteren.' hij praatte langzaam, zodat elk woord goed tot je doordrong. 'Emily gaat voor mij werken. Net zoals vroeger, omdat ik je zo mis.' zei Moriarty en hij keek me aan alsof hij het echt meende. Ik vroeg me af of dat ook zo was. Plots begon Sherlock hardop te grinniken. John keek hem verward aan en zei: 'Wat is er grappig?' 
'Het is gewoon dat - Denk je echt dat ik dat gewoon toesta?' zei Sherlock tegen Moriarty terwijl hij dichterbij kwam. 'Denk je dat ik, na al die tijd, Emily voor je laat werken? Want wat je ook doet, dat gaat nooit gebeuren.' Sherlock's stem veranderde van vermakelijk naar heel serieus, terwijl hij lager ging praten. Moriarty leek het niks te schelen. 
'Oh, zo makkelijk is het niet.. Denk jíj echt dat ik me hierop niet had voorbereid?' zei hij terwijl hij recht voor Sherlock ging staan. Het viel me op dat ook Moriarty een kop kleiner was dan Sherlock, het zag er haast grappig uit. Het leek wel alsof Sherlock Moriarty een keer een tik kon geven en hij we hadden er nooit meer last van. Maar zo zat het niet. Moriarty was veel meer dan de meesten denken. 'Je kan kiezen...' begon Moriarty, 'Emily werkt voor mij... of, je ziet John nooit meer.' terwijl hij dat zei, scheen er plotseling een rood lichtje op John, een laserstraal. 

Opeens leek de sfeer helemaal veranderd: John keek geschokt op, wachtend op een reactie van Sherlock, die zoekend om zich heen keek naar waar de laserstraal vandaan kwam. Ik schudde paniekerig mijn hoofd. 
'Hoe kan je dat doen? Je wordt hier voor opgepakt en zal ervoor boeten als je hem vermoord. Het heeft geen enkele zin.' zei ik tegen Moriarty, proberend mijn stem te onderdrukken.
'Nou en? Het maakt me niet uit als ik wordt opgepakt, het gaat erom dat John dan dood is, en Sherlock eeuwig spijt zal hebben, omdat hij het tegen kon houden.' 

Sherlock leek bijna in paniek te raken, ook al zou ik wel weten welke keuze ik zou maken. 
'Ik laat jullie nog even overleggen...' mompelde Moriarty terwijl hij ons hoopvol aankeek. 
Sherlock en ik liepen allebei in de richting van John, die met zijn armen over elkaar heen stond. Een diepe zucht verliet Sherlock's mond. 'Nou, er is niet veel te bespreken.' zei hij, 'Ik kan John niet dood laten gaan.' zei hij terwijl hij mij aankeek. 

'Maar je kan Emily ook niet voor Moriarty laten werken, wie weet wat er dan gebeurd, misschien nog ergere dingen dan de dood.' zei John dapper. Sherlock en ik keken John verward aan. Iedereen wist dat John blufte. We konden hem niet dood laten gaan, dan moest ik maar voor Moriarty werken. Zonder verder nog een woord te zeggen, deed Sherlock een stap in de richting van Moriarty. 'We hebben besloten John in leven te houden.' zei hij met pijn in zijn stem. Moriarty knikte tevreden. 'Maar je moet weten...' zei Sherlock, 'Ik zal dit je nooit vergeven. Voor de rest van je leven kom je niet van me af. Dit is de laatste keer dat ik je laat gaan.' Hij zette nog een paar stappen naar Moriarty, zodat John en ik hem niet meer konden horen. 'Beloof me alleen één ding... Laat Emily niks overkomen.' fluisterde hij. Moriarty glimlachte en zei: 'Oh natuurlijk niet, ze is net zo waardevol voor mij als voor jou. Alhoewel ik haar natuurlijk véél beter ken. En ook veel meer met haar heb meegemaakt.' Hij knipoogde en liet Sherlock met een verblufte blik achter. Snel liep Moriarty in mijn richting. Hij fluisterde iets in mijn oor op het moment dat er een zwarte, grote auto het pad op reed. 'Ah, dat is voor mij.' zei hij, 'Ik neem aan dat jullie geen rit naar huis hoeven.' Lachend stapte hij in, met een laatste blik op mij. De auto reed in een slakkentempo weg. De ramen waren zwart, zodat je er niet in kon kijken. 

Sherlock, John en ik keken elkaar aan. Ik denk dat we allemaal voelden dat we een soort van verloren hadden. 'Dus.. dit is het echt.' mompelde John. Nadenkend over een oplossing staarde Sherlock voor zich uit, maar hij leek er op geen te komen. 'Waarom wordt hij hier niet voor opgepakt?' vroeg John opeens. Sherlock keek hem aan. 'Het heeft geen zin. Al wordt hij opgepakt, zolang Emily niet voor hem werkt, zal jij altijd doodgaan. Zo slim is Moriarty wel, hij houd zich aan zijn beloftes, wat we ook doen.' Sherlock staarde weer voor zich uit, hij probeerde duidelijk mijn blik te ontwijken. 'Hij zei tegen me dat ik morgenochtend klaar moet zijn om te gaan.' mompelde ik. 
'Dus je hebt nog één avond?' vroeg John. Ik knikte bevestigend. 'Ik kan maar beter mijn spullen gaan pakken.' Dat gezegd te hebben, pakte John zijn telefoon om zijn vrouw, Mary, te bellen om ons te kunnen ophalen.