A Sherlock Story - Dutch Book

De laatste verhoringen

(Emily's POV)

'Is Jeffrey de dader nou?' vroeg ik aan Sherlock nadat Jeffrey de verhoorkamer was uitgelopen. Sherlock zuchtte en schudde zijn hoofd. Nee dus. 'Jeffrey heeft gewoon een deel van Paul's geld geërfd, hij heeft het dus niet gedaan.' zei Sherlock. 'Oké... Waarom werd hij dan aangevallen?' vroeg John. 'Ik heb absoluut geen idee.' zei Sherlock terwijl hij naar de deur liep en hem opende. Ik had eigenlijk helemaal geen zin meer om de rest te verhoren. 'Dan Johnson?' zei Sherlock met zijn hoofd buiten de deur. Er kwam een jongen rond de 20 met knikkende knieën naar binnen lopen. Sherlock sloot de deur en kwam naast mij staan. Nu was het de beurt van Dan, zoon van Paul, om verhoord te worden. 'Neem plaats.' zei Lestrade. Dan ging zitten. Hij zag heel witjes, zo zenuwachtig was hij. Hij keek ons onschuldig aan. 'Dan Johnson... Als eerste, nog gecondoleerd met je vader.' zei Lestrade. Geïrriteerd rolde Sherlock met zijn ogen. Ik hoorde hem bijna denken: 'Moet dat nou...?' Dan knikte zenuwachtig. 'Dankuwel meneer, hij betekende heel veel voor mij.' zei Dan. Sherlock raakte nog geïrriteerder en mompelde: 'Wat zielig voor je, gecondoleerd, ik stuur wel een kaartje, sterkte...' hij begon steeds harder te praten, 'Kunnen we dat allemaal overslaan en gewoon verder gaan met de verhoring...?' Dan keek hem verschrikt aan. 'Ja... ja ik begrijp het.' zei Dan, 'Ik beantwoord gewoon uw vragen.' Dan ging met veel moeite recht zitten. Hij was nog steeds heel zenuwachtig, hij zag er echt heel slecht uit. 'Mag ik... dan eerst wat water?' vroeg Dan. John schoot hem meteen te hulp: 'Ja, tuurlijk. Ik haal wel een glas.' zei hij terwijl hij de kamer uit liep. 'Oké... eerste vraag:' zei Lestrade, 'waar was u eergisteren avond?' Dan schoof zijn stoel aan. 'H-Honkballen.' zei Dan stotterend. 'Oké... En, wat deed je daarna?' vroeg Lestrade. 'Nou, ik ging naar huis, douchen. En toen heb ik een film gekeken.' zei Dan. Al zijn woorden kwamen er met moeite uit. Na elke zin hapte hij naar adem. 'Welke film?' vroeg ik. 'Zo'n film met veel, ehm... Horror enzo...' zei Dan. Ik wilde bijna zeggen dat dat niet zou kunnen kloppen, hij is voor een simpele verhoring bloedzenuwachtig, maar hij durft wel een horrorfilm te zien. John kwam naar binnen met een glas water en zette het op tafel. Dan klokte het snel naar binnen. 'Oké... en... daarna ging je gewoon slapen...?' vroeg Lestrade. Na een paar seconden kreeg hij antwoord van Dan, die net zijn glas water op had gedronken: 'Ja... ja, gewoon, zoals altijd.' Ik zuchtte diep. Het liefst wilde ik nu naar huis gaan. Ik zag niks verdachts in deze simpele jongen, hij was dan wel nerveus, maar hij was de dader niet. Sherlock daarintegen, keek Dan al de hele tijd afwachtend aan, alsof Dan elk moment kon opstaan en kon zeggen: 'Oké... Ik geef toe dat ik de dader ben.' 

'Mag ik nog een glas water?' vroeg Dan. John schoot hem weer te hulp, maar dit keer iets onzekerder. Met trillende hand gaf Dan het lege glas aan John, die meteen de deur uit liep. 'Hoe bevalt het nieuwe huis?' vroeg Sherlock. 'Sorry...?' zei Dan niet-begrijpend. 'Je nieuwe huis... dat huis wat je van je vader hebt geërfd... Dat huis waar je vader eerst in woonde... Hoe bevalt dat?' vroeg Sherlock. Ik had geen idee waarom hij die vraag stelde, hij doet altijd dat soort dingen die ik juist niet verwacht. 'Nou, het is heel groot en mooi, het bevalt goed dus... Weet u... Ik had eigenlijk helemaal niet verwacht dat ik alles van mijn vader zou erven... We hadden namelijk al heel lang een ruzie...' zei Dan. Sherlock liep iets naar voren. 'Oh, waarover ging die ruzie?' vroeg hij. 'Nou, mijn moeder was twee jaar geleden overleden. Mijn vader was heel verdrietig, ik probeerde hem te troosten. Maar hij negeerde me. Ik ben in die tijd ook uit huis gegaan. Het ging gewoon niet zo lekker. Een jaar later, belde hij me. Hij was over zijn depressie heen en...' ik kreeg een beetje een brok in mijn keel. Dit deed me denken aan mijn moeder... die nu nog steeds in een depressie zit. Dan ging verder:  'en... hij verontschuldigde zich dat hij zolang in een depressie zat... Maar ik was nog steeds boos en...' John kwam binnen met een glas water en zette het met een klap op tafel. Dan stopte met praten een pakte het glas. Meteen begon hij weer grote slokken water naar binnen te werken. 'En...?' vroeg ik nieuwsgierig. Dan zette zijn, alweer lege glas, neer en zei: 'Ik negeerde hem, ik heb hem een half jaar niet meer gezien. Een keer ben ik bij hem langs gegaan, ik kwam alleen even hallo zeggen... Maar hij sloeg de deur met een klap dicht... Daarna heb ik hem nooit meer gezien. Alleen eergisteren, dood.' zei Dan verdrietig. Na dit verhaal hapte hij weer naar adem en trillde een beetje. Ik kreeg bijna medelijden met hem. 'Nog een glas water graag.' zei hij toen uit het niets. John rolde geïrriteerd met zijn ogen en pakte het glas voor de derde keer op. Hij liep de deur weer uit. Sherlock kneep zijn ogen tot speeltjes. Dat deed hij altijd als hij iets vermoedde. Ik vroeg me af wat... 'Nou... niet schuldig dan maar...' zei Lestrade. Dan stond met moeite op. 'Ik... ik heb nog één vraag.' zei ik, 'U... heeft toch de sleutel van uw vaders huis...? Ik bedoel, u had toch de sleutel van uw vaders huis vóórdat hij stierf...?' vroeg ik. 'Ja... tuurlijk.' zei Dan. 'En... na uw vaders dood, erfde u alles van uw vader...?' Dan keek me raar aan. 'Ja, klopt.' zei hij. 'Oké...' zei ik. Even dacht ik iets te vermoeden. John liep geïrriteerd de kamer binnen en zette het glas, voor de derde keer, op tafel. 'Nou... Al uw derde glas!' zei hij. 'Haal voortaan je water zelf maar.' Dan pakte het glas en dronk het, net zoals de vorige keren, in een keer op. Hij slofde naar de deur. Ik keek Sherlock aan, hij stond stil in het midden van de kamer, met zijn ogen bijna gesloten. Hij dacht waarschijnlijk na. Net zoals ik. Het klopte gewoon niet... Ik voelde dat er iets niet klopte. De vragen dwaalden door mijn hoofd. Waarom is Paul vermoord? Waarom is Henry vermoord? Waarom is Jeffrey aangevallen? Hoe kwam de moordenaar binnen? Ik klemde mijn kaken op elkaar. Hoe? Het gebeurde opeens, maar toen snapte ik alles. Alles! Wie de dader was, en nog het belangrijkste: Waarom? Sherlock opende zijn ogen, aan zijn blik te zien, begreep hij het ook opeens. 'Je bent wel héél zenuwachtig...' zei ik tegen Dan, 'of niet?' Dan keek me bang aan. 'De moordenaar van Paul en Henry. En degene die Jeffrey heeft aangevallen, staat nu recht voor me.' zei ik terwijl ik naar Dan toe liep. 'Wat?! Waarom zou ik mijn vader vermoorden?!' vroeg Dan verschrikt. Lestrade kwam naar me toe, 'Nee... dit moet een vergissing zijn.' zei hij. 'Ze heeft gelijk.' zei Sherlock. 'Maar...' zei Lestrade. Dan wilde bijna de deur door lopen, maar ik hield hem tegen en duwde hem terug op zijn stoel. John zuchtte. 'Ik snap het niet.' zei hij. 'Natuurlijk snap je het niet.' zei Sherlock. 'Oké... oké, leg ons nou maar gewoon uit waarom Dan zijn vader zou vermoorden.' zei Lestrade. Sherlock wilde net gaan uitleggen, maar ik was hem voor. Ik liep naar Dan toe en begon: 'Dan Johnson... Je had, zoals je zei, al een hele tijd ruzie met je vader. Dat is dan natuurlijk nog geen reden om je vader te vermoorden, maar aangezien Paul is vermoord door een overdosis heroïne, moest de dader haast wel zelf ook heroïne gebruiken. Dus, je gebruikt te veel heroïne, waardoor je niet meer goed kan denken. Dus je vermoord je vader uit wraak, maar je bent ook op zijn geld uit. Dat is waarom je niks hebt gestolen. Je erfde het geld toch al, dus waarom zou je het dan stelen?' zei ik. John en Lestrade begrepen het, aangezien hun blikken, nog steeds niet helemaal. 'Maar... daar heb je toch helemaal geen bewijs voor.' zei Dan zenuwachtig. Ik twijfelde een beetje, daar had hij wel gelijk in. Ik wist niet wat ik moest zeggen, maar gelukkig schoot Sherlock me te hulp: 'Dat klopt... Maar je bent óók de moordenaar van Henry, Paul's vriend. Je kon aan Henry's huissleutel komen omdat je alles van je vader erfde. Alles. Dus ook alle sleutels.' Dan lachte zenuwachtig. 'Maar... WAAROM zou ik Henry vermoorden?' zei hij ontkennend. 'Omdat Henry je door had.' zei Sherlock, 'Henry was slim, hij was erachter gekomen dat je Paul had vermoord. Je moest hem wel vermoorden, anders zou je ontdekt worden... Weet je nog, dat bloed dat in Henry's huis is gevonden en het overeenkomstige bloed dat in Jeffrey's huis is gevonden...? Wij dachten dat het van Paul was. Maar, als vader, als zoon. Jij hebt hetzelfde bloed als Paul, logisch, je bent zijn zoon.' ik wilde er nog iets aan toe voegen, maar Lestrade onderbrak me: 'Maar... heeft hij dan ook Jeffrey aangevallen?' 'Ja.' zei ik, 'Omdat Jeffrey een deel van Paul's geld erfde, en jij wilde alles voor jezelf hebben. Je wilde Jeffrey dus doden, omdat je dan zijn geld kreeg. Maar het lukte niet... Jeffrey heeft je ernstig verwond. En dat is waarom je zo veel water drinkt.' Sherlock glimlachte. Geen idee waarom. 'Iemand die een hoop bloed heeft verloren, drinkt zo veel water als hij kan, en jij hebt zojuist 3 grote glazen op. Als je nu even je kleren uit wilt doen, kunnen we kijken of je ook draadwerkelijk een wond op je buik hebt.' zei Sherlock. Opeens voelde mijn hoofd veel lichter, eindelijk... de zaak is opgelost.