A Sherlock Story - Dutch Book

Viool

(Hey! Leuk dat je leest :). Ik wilde ff zeggen dat dit verhaal vanaf nu wat romantischer wordt... TAMTAMTAM... En ik wil ook zeggen dat de romantiek hierin niet helemaal goor is, als je begrijpt wat ik bedoel... XD ik ben ook nog maar 13... Nou ja... lekker ongemakkelijk. Veel leesplezier dan maar jeejj)

(Emily's POV)

De volgende dag werd ik wakker met een fijn gevoel omdat de zaak was opgelost. Mijn hoofd voelde een stuk lichter dan gisteren. En gelukkig had ik vandaag een dag vrij, 'Om alles even te verwerken.' had Lestrade gezegd. Dat vond ik echt nergens op slaan, maar een dag vrijaf klinkt altijd goed. Ik kleedde me om en liep naar de keuken. Zoals altijd, zette ik thee. Ik deed de fluitketel aan en liep naar de woonkamer, daar plofte ik op mijn bank. Ik staarde vooruit, nadenkend over Sherlock en John. Soms dacht ik er wel eens over na om me aan te sluiten bij hun, en ontslag te nemen bij Scotland Yard. Maar dat was zo'n gek idee. Ik bedoel: Word ik betaalt door Sherlock als ik met hem en John een 'team' vorm? Het geld heb ik hard nodig. Ik schrok een beetje van de afgaande fluitketel. Ik liep er naar toe en zette het gas uit. Het theeglas stond al klaar op het aanrecht, ik schonk water in en deed een theezakje in het glas dat ik een paar keer op en neer bewoog. Ik besloot tv te gaan kijken dus ik plofte weer op de bank en zocht de afstandsbediening. Snel had ik hem gevonden, de tv zette ik aan. Het nieuws. Leuk... Ik vroeg me af of de zaak die Sherlock, John en ik gisteren hadden afgerond erin voorkwam, waarschijnlijk niet. Ik nam een slok van mijn thee, maar spuugde het bijna uit; veel te heet. Terwijl de hete thee een beetje uit mijn mond droop, zag ik tot mijn verbazing foto's van Dan Johnson op het nieuws. Ik slikte mijn thee door en luisterde naar de nieuwsreporter: 'Na grondig onderzoek van de politie, is de moordenaar van Paul Johnson en Henry Adams Paul's eigen zoon: Dan Johnson. Ook Paul's vriend Jeffrey was aangevallen door Dan.' het beeld schakelde over, ik zag Jeffrey voor zijn huis staan. Hij zei: 'Ja, ja ik ben dus aangevallen, nooit gedacht dat Dan het was! Nee... maar ja, ik heb Dan dus wel verslagen... Nou ik heb dus op kickboksen gezeten en...'  Ik luisterde al niet meer... die Jeffrey. Ik zakte wat verder onderuit op mijn bank en nam nog een slok van mijn, nu afgekoelde, thee. Het beeld schakelde weer over naar de nieuwreporter: 'De rechter heeft besloten dat Dan Johnson levenslang gevangenisstraf krijgt. Tja... Twee mensen vermoorden, alleen maar om het geld van je vader, is niet niks! Nou... tot zover het nieuws van...' ik zette de tv uit, wat er met Dan ging gebeuren, was het enige dat me interesseerde. Ik schrok een beetje van de telefoon die ringde. Het was nog zo'n hele ouderwetse telefoon, die niemand meer heeft. Behalve ik dus. Ik pakte op. 'Hoi Emily! Met Liza.' hoorde ik mijn zus zeggen. Er verscheen meteen een lach op mijn gezicht, ik vond het fijn om weer met mijn zus te praten. 'Oh hoi! Leuk je te spreken.' zei ik. 'Ook leuk om jou te spreken, daarom belde ik ook. Nou, hoe gaat het daar in Londen?' vroeg Liza nieuwsgierig. 'Oh, goed hoor! Ik heb een baan bij Scotland Yard.' zei ik. 'Oh, leuk.' mompelde ze. Liza had altijd al gewild dat ik een ongevaarlijke, normalere baan nam. Maar daar dacht ik altijd al anders over, ik wilde wel wat actie in mijn leven. Nadat 'het' in Crawley was gebeurd, was ze altijd bezorgd over me. We praatten nog even bij, Liza vertelde dat ze een vriend had en heel gelukkig was. 

Ik legde de telefoon weer terug. Voordat ik nog even kon nadenken over ons gesprek, hoorde ik iemand keihard viool spelen. Ik wist niet eens dat er zo veel geluid uit een viool kon komen. Natuurlijk was het Sherlock. 

Automatisch strompelde ik naar mijn deur om te zeggen dat ik er last van had. Dit was al best vaak gebeurd. Ik opende mijn deur, nog steeds nadenkend over mijn zus, en klopte aan. Sherlock speelde gewoon door, maar boven het geluid van zijn spel, zei hij: 'Binnen.' ik opende langzaam de deur. Zoals gewoonlijk lag zijn appartement helemaal overhoop. Hij stond met zijn rug naar me toe. Langzaam liep ik de kamer binnen, geen idee wat ik moest doen. 'Als je wilt dat ik stop met viool spelen, is het antwoord nee.' zei hij een beetje pissig. Ik zuchte, net toen ik weer de kamer uit wilde gaan, stopte Sherlock met spelen en draaide zich om. 'Maar ja... neem plaats...' zei hij. Ik knikte vriendelijk en ging in een van de stoelen zitten. Sherlock stopte met spelen en legde zijn viool hardhandig op tafel. 'Thee...?' vroeg hij. 'Nee dankje. Ik heb net op.' zei ik. Sherlock mompelde iets wat ik niet kon verstaan en nam plaats in de stoel tegenover mij. 'Dus... hoelang speel je al?' vroeg ik om maar een gesprek te beginnen. Sherlock dacht even na, maar antwoordde gewoon: 'Lang.' Waarom gaf hij altijd van die onduidelijke antwoorden? 'Oké... En ben je er goed in?' vroeg ik. 'Goed zijn in iets is een mening.' zei hij. 'En... vind jij dat je er goed in bent?' vroeg ik. Meteen daarna zei hij: 'Ja.' Ik glimlachte even. Ik durfde het hem bijna niet te vragen... 'Kan je het mij leren?' vroeg ik uiteindelijk toch. Hij staarde me afvragend aan. Zonder gezichtsuitdrukking. Zijn felgroene ogen bekeken mij van top tot teen, alsof hij me nog nooit eerder gezien had. Er viel een stilte. Niemand van ons zei wat. Ik schaamde me een beetje voor wat ik gezegd had. Wat had ik dan verwacht? Dat hij vrolijk op zou staan en me plezierig viool leerde spelen? Tuurlijk niet. Tot mijn verbazing stond hij toch op, heel snel, en hij liep naar zijn viool. Ik had geen idee wat me te wachten stond, ik stond gewoon op en ging naast hem staan. Hij pakte de viool en de strijkstok. 'Nou...' zei hij zacht. 'Je moet... ehm...' stamelde hij. Hij duwde de viool in mijn rechterhand en de strijkstok in mijn linkerhand. Ik legde de viool onder mijn kin en de strijkstok liet ik op de snaren rusten. 'Zo...?' zei ik. 'Ja... Nou, wat wil je leren?' vroeg hij. 'Weet ik veel... wat leerde jij als eerst?' vroeg ik. Hij dacht even na en zei: 'Dit' Hij pakte de viool en strijkstok uit mijn handen en begon een simpel melodietje te spelen, het melodietje dat ik hem weleens vaker hoorde spelen. Het was mooi. 'Oké, nou, dat wil ik wel leren...' zei ik een beetje onzeker omdat ik nog geen idee had hoe het werkte. Hij maakte het melodietje af met een sierlijke beweging en gaf de viool en strijkstok weer terug aan mij. Ik hield het weer in de goede positie. 'Je houd je vingers... daar.' zei hij terwijl hij mijn vingers over de snaren liet glijden. 'En dan doe je...' hij pakte mijn hand waar de strijkstok in zat en liet hem over één van de snaren strijken. Het klonk mooi, tenminste, als hij het deed. Hij liet mijn hand los en in probeerde het zelf. Het klonk afschuwelijk. Meteen stopte ik ermee, 'Tja... als je heel veel oefent...' zei Sherlock. Ik zuchtte en probeerde het nog eens, dit keer hielp Sherlock me met de strijkstok goed te houden, het klonk al een stuk beter. Het was opzich allemaal best intiem, misschien een beetje té intiem. Het voelde vrij ongemakkelijk, maar niet fout. We werden onderbroken door de deur die open ging. Zonder te kloppen, stond John nu in de deuropening. Bijde van ons hadden het kraken van de vloer onder zijn voeten in de gang niet gehoord. Hij staarde ons verbaasd aan.