Ben Korkusu; Sen Yokluğu

□ 29 □

Gün geçtikçe evin sessizliği huzur vermek yerine beni boğuyor. Belki onu özlediğim için huzursuzum. Ya da onu merak ediyorum.  Belki de sadece kalabalığa alışkınım.

Balkona çıkıyorum.
Şehrin yıldızlar gibi parıldayan ışıkları uzaklarda nokta gibi..
Arabalar yollarda ışık seli misali akıyor.
Yollar akşam sonu on biri için fazla kalabalık. Ama bu kalabalık beni tamamlamıyor, benimle çoğalmıyor.
Yani yalnızım.

Ders çalışmam lazım.
Ama öylesine huzursuzum ki canım istemiyor. Dikkatimi toparlayamıyorum zaten.

Acıktım ama hiçbir şey yemek istemiyorum. Tuvalete bile gitmek istemiyorum. Üşüyorum. Ama hırka giymek istemiyorum. Sanki canım üstüme yük.
Aslında. .
Ben sadece Jongin'i özledim. .

Zor ve uykusuz geçen gecenin sonundaki günde erkenden üniversiteye yol aldım. Kahvaltı dahi yapmadım. Belki orada çalışabilirim.
Fakültenin kafeteryasında yiyecek bir şeyler alarak oturdum.
Stres dersine pekâlâ burada da çalışabilirim. Ya da sosyoloji dersine. Neticede mevzu insan.
Ama telefonuma gelen bildirimle notlarımı bir yana bırakıyorum.
Bildirimlerde onun adını görmemle kalp atışlarım düzenini bozarken kirpiklerim sızlıyor.

'Günaydın. '

Günümü aydın eden sensin.

'Günaydın Jongin ^^ '

'Kahvaltını yapmayı ihmal etme.'

'Tamam anne 😑'

'O surat da neyin nesi 😒'

'Sen önce kendi suratına bak😑'

'Dersin var mı?'

'Var. Ama öğleden sonra. Yine de erkenden geldim fakülteye.'

'Neden O.o ?'

'Evde sıkıldım. Belki burada ders çalışabilirim diye geldim.'

'Anladım. O zaman sen dersine çalış.'

'Hey! Dur!'

'Durdum😆'

'😑'

'Söyle. .'

'Henüz ders çalışmaya başlamadım. Bir şeyler yiyorum.'

'Afiyet olsun.'

'Sağol😑'

'Ne oldu?'

'Yok bir şey.'

'Canın mı sıkılıyor senin?'

'Galiba😔'

'Seni eğlendirmek için ne yapabilirim?'

'Bilmiyorum 😔'

'Yanına gelmemi ister misin?'