Listen and trust.

Deel 3.

We zijn weer klaar voor vandaag en lopen samen naar de kantine. Als we binnen komen zien we Daniël zitten, ik loop naar hem toe en ga vlak voor hem staan. 'Hoe was je koffie?' Vraag ik.
'Heerlijk?' Zegt hij treiterig.
'Valt me mee dat je nog niet slaapt'
'Van koffie wordt ik wakker'
'Goed om te weten, hoef ik als je slaapt alleen maar een kop hete koffie over je heen te gooien in plaats van een wekker zetten'
'Doe jij dat nog met een wekker? Wat ouderwets'
'Er is niets mis met een wekker kan ik je zeggen'
'Met een kop goeie koffie ook niet hoor'
'Hoe wordt jij dan wakker, ik neem niet aan dat er iedere ochtend een kop koffie over je heen wordt gegooid'
'Nee, ik heb een hele lieve vrouw thuis'
'Jeetje, arme vrouw, iedere dag zo vroeg opstaan. Maakt ze ook je broodtrommeltje klaar?'
'Nee, dat kan ik zelf wel hoor'
'Alsnog, ze moet al die tijd tegen jouw hoofd aan kijken, ik heb medelijden zeg'
'Ze zit anders wel iedere dag op me te wachten'
'Dat is even fijn, dan moet je maar snel naar haar toe zeker'
'Dat ga ik zeker doen' zegt hij en hij staat op om zijn jas te pakken.
'Wel thuis' zeg ik en hij loopt de deur uit. Ik ga op de stoel zitten en Eva geeft me een kop thee. Ze gaat tegenover me zitten met haar kop thee. 'Ik wou dat mijn moeder me 's ochtends uit bed kwam halen en dat ze thuis op me wachtte. Maar daar hoef ik niet op te rekenen hoor' zeg ik tegen Eva als we alleen in de kantine zitten, 'mag ik je om een advies vragen?'
'Natuurlijk' antwoord Eva.
'Stel hè, het is niet zo, maar stel. Je moeder is aan de alcohol verslaafd en je wil haar duidelijk maken dat het niet langer zo kan, maar ze wil je niet horen. Hoe kan je haar dan helpen?'
'Ik heb er verder geen ervaring mee, maar ik zou haar erop wijzen en de gevolgen uitleggen. Dan moet er toch een knopje omgaan, je weet er meer dan genoeg van'
'Dat werkt niet, heb ik ook al geprobeerd maar ze wil het niet horen'
'De flessen leeggooien in de gootsteen?'
'Dan draait ze door, ik weet niet waar ze allemaal toe in staat is als ze echt goed aangeschoten is'
'Joyce, zeg eens eerlijk. Gaat het over jouw moeder?' Vraagt Eva als ze mijn handen vastpakt en me doordringend aankijkt.
'Ja, maar ik weet niet wat ik ermee aan moet. Ik kan niet tot haar doordringen'
'Misschien haar zussen? Die weten hoe het is om een nierdonor nodig te hebben en hoe het is om er één af te staan'
'Maar ik ben zo bang dat ze daar niets mee doet'
'Je kan het altijd proberen' zegt Eva, waarop ik knik. Ik sta op en pak mijn jas en tas.
'Bedankt' zeg ik en ik loop richting de deur.
'Wacht, het is laat en donker buiten. Ik kan je naar huis brengen als je wilt?' Bied Eva aan.
'Graag' zeg ik en Eva pakt ook haar jas en tas. Samen lopen we naar haar auto en rijden we richting mijn huis, ze zet me voor de deur af en ik maak mijn gordel los. 'Bedankt voor de lift' zeg ik.
'Graag gedaan, sterkte meid' zegt Eva waarop ik een kleine glimlach geef. Ik open de autodeur en stap uit. Ik draai de deur van het slot en loop naar binnen. Ik zwaai naar Eva en ze rijd weg. Ik sluit de deur achter me en leg mijn sleutels op het kastje in de gang. Ik hang mijn jas op en trek mijn schoenen uit. Ik loop de trap op naar boven en loop mijn slaapkamer binnen. Ik trek mijn pyjama aan en ga op bed liggen. Ik blijf even piekeren, maar al snel val ik in slaap. Morgen is er weer een nieuwe dag.