Listen and trust.

Deel 8.

Met harde sirenes komt er een ambulance de straat in rijden en Estelle en Amanda komen naar beneden gerend. 'Wat is dit allemaal voor herrie zeg!' Roept mijn moeder die wakker is geschrokken van de sirenes.
'Je dochter probeert boven zelfmoord te plegen!' Roept Estelle.
'Ach, weer een zorg minder'
'Jij bent echt ongelofelijk hè! Je dochter probeert zelfmoord te plegen en jij blijft gewoon stomdronken zitten! Ik snap nu eindelijk wat ze bedoeld! We hebben het voor je opgenomen, maar nu zien we pas dat zij écht gelijk heeft!' Roept Amanda.
'Laat dat kind toch, ze komt er wel uit'
'Ga jij maar slapen, dan ben je een stuk leuker!' Zegt Amanda en ze loopt achter haar zus aan naar boven de trap op. De twee ambulancebroeders lopen achter hen aan en breken door de deur heen. Ze lopen snel naar binnen en mijn tantes zoeken troost bij elkaar als ze mij bewusteloos op de grond in een plas water zien liggen. Één van de ambulancebroeders draait snel de kraan dicht en de ander voelt aan mijn pols. 'Hartslag stabiel, bloeddruk stabiel, ademhaling langzaam en lichaamstemperatuur erg wisselend' zegt de andere ambulancebroeder die mij onderzoekt.
'Reageert op geen enkele prikkel' vult zijn collega aan.
'We nemen haar mee' zegt één van de mannen die zich richt tot Estelle en Amanda.
'Waar denken jullie aan?' Vraagt Amanda voorzichtig.
'Het lijkt op een coma, maar we kunnen niets met zekerheid zeggen' antwoord de ambulancebroeder en samen met zijn collega legt hij me op een brancard. Ze brengen me naar beneden en rijden me de ambulance in. 'Één van jullie mag met haar mee de ambulance in, de ander mag op eigen gelegenheid naar het ziekenhuis toe komen' zegt de ambulancebroeder en Estelle en Amanda kijken elkaar aan. 'Ga jij maar' zegt Estelle.
'Weet je het zeker?' Vraagt Amanda, waarop Estelle knikt. Ze pakken hun jassen en lopen naar buiten. Amanda stapt de ambulance in en Estelle gaat in haar auto zitten. Zo rijden we naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, het ziekenhuis waar ik werk.
Daniël loopt door de gangen naar zijn laatste patiënt voor vandaag, als hij wordt opgeroepen voor de spoedeisende hulp. Hij loopt ernaartoe en ziet hoe ik wordt binnen gebracht. Mijn tantes wachten in de wachtkamer en wachten tot ze meer weten. Daniël onderzoekt me en komt tot dezelfde conclusie als de ambulancebroeders. Hij loopt naar mijn tantes en verteld ze over zijn bevindingen. 'Ze ligt inderdaad in een coma, als U wilt mag U naar haar toe. Ik zal U alvast waarschuwen, ze ligt aan vele slangen gekoppeld om haar zo snel mogelijk weer bij te krijgen' zegt hij en hij loopt richting de kamer waar ik lig. Mijn tantes lopen achter hem aan om me op te zoeken en tot steun te zijn.