Listen and trust.

Deel 7.

Voor ik het weet is het weer half drie en loop ik naar de kantine waar ik mijn jas en tas pak. 'Hou je taai hè?' Zegt Eva en ik knik. Ik loop naar mijn fiets, haal hem van het slot en rij hem uit het fietsenrek als Eva voorbij komt lopen. 'Eva, ik weet of ik het wel trek' zeg ik bang.
'Je bent een sterke meid, natuurlijk trek je het' zegt ze en ze loopt door naar haar auto. Ik stap op mijn fiets en rij naar huis waar mijn tantes op me wachten.
Ik zet mijn fiets voor het raam, draai de deur open en loop naar binnen. 'Ik ben thuis' zeg ik en ik hang mijn jas op. Ik loop naar binnen en zie m'n moeder lam aan de tafel zitten. 'Ze luistert niet' zegt Estelle.
'We weten niet meer wat we moeten doen' vult Amanda haar zus aan.
'Het maakt niet uit, jullie doen je best. Het is gewoon onmogelijk' zeg ik.
'Er moet toch een manier zijn om...' Begint Estelle.
'Die is er wel, maar niet als ze zelf niet wil. Maar ik ga me even opfrissen, kunnen jullie nog even bij haar blijven?' Vraag ik.
'Geen probleem' antwoord Estelle en ze blijven bij mijn moeder zitten terwijl ik de trap op loop richting de badkamer. Ik doe de deur op slot en draai de kraan open. Ik gooi wat water in mijn gezicht en kijk mezelf aan in de spiegel. 'Wat ben jij? Je kan niet eens tot je eigen moeder doordringen. Je bent volkomen nutteloos. Je kan niets, je kan haar niet helpen, accepteer het' zeg ik tegen mezelf en ik kijk mezelf boos in de ogen. Eigenlijk is het schuldgevoel te groot om mezelf nog in de ogen te kunnen kijken. Ik pak een papiertje waarop ik een berichtje schrijf voor mijn moeder. "Mam, ik hou van je, maar dit kan niet langer zo" schrijf ik erop en ik schuif het onder de deur door. Ik loop terug naar de wasbak en doe de stop in het putje. Ik draai de kraan open en het water stroomt eruit. De wasbak zit vol en begint over te stromen. Ik adem diep in en uit als ik mijn hoofd onder water houd. Ik merk hoe ik langzaam maar zeker weg zak. Ik wordt ligt in mijn hoofd en ik verlies mijn bewustzijn. Ik val op de grond, de knal is zo hard dat hij beneden te horen is. Estelle en Amanda kijken elkaar aan terwijl mijn moeder slapend op de tafel ligt met haar hoofd. Ze twijfelen geen moment en rennen de trap op naar boven. Estelle probeert de deur open te duwen, maar het lukt niet. 'Op slot' zegt ze en Amanda begint hard op de deur te bonken.
'Joyce, doe open! Gaat het wel?!' Roept ze.
'Amanda,' begint Estelle als ze het briefje dat ik schreef omhoog houdt. Ze vouwt het open en leest hardop wat erop staat. 'Mam, ik hou van je, maar dit kan niet langer zo.' Amanda en Estelle kijken elkaar geschrokken aan.
'Denk jij wat ik denk?' Vraagt Estelle voorzichtig.
'Maar, dat zou ze toch nooit...' zegt Amanda vol ongeloof en samen beginnen ze opnieuw op de deur te bonken. Ineens pakt Estelle haar telefoon uit haar broekzak en typt een nummer in. 'Wat ga je doen?' Vraagt Amanda bezorgd.
'Een ambulance bellen, het gaat niet goed daarbinnen' antwoord Estelle en de telefoon gaat over. Ze vraagt om een ambulance die er met grote spoed aan komt.