Listen and trust.

Deel 11.

We zijn een paar dagen verder en ik lig nog altijd in coma. Om en om houden mijn tantes de wacht over mij, maar soms zijn ze er ook samen. Mijn moeder is nog altijd niet langs geweest, waarschijnlijk is ze daar te bezopen voor. Beide tantes zitten naast mijn bed als Eva binnen komt, ze stelt zich voor en gaat bij hen zitten. 'Weten jullie waar haar moeder is?' Vraagt ze omdat ze weet dat ze mijn tantes zijn.
'Waarschijnlijk thuis, bezopen te zijn' antwoord Estelle.
'Haar toestand lijkt geen vooruitgang te maken, we verwachten dat het nog lang kan duren voor ze weer uit haar coma ontwaakt, als ze eruit ontwaakt. Normaal gesproken zien we patiënten met sprongen vooruit gaan, maar Joyce lijkt stil te staan. De moed is eigenlijk een beetje opgegeven. Dus moeten wij U een bijna onmogelijke keuze voorleggen'
'Wat bedoelt U?' Vraagt Amanda.
'We kunnen twee dingen doen, of we laten haar hier liggen en wachten af, of we kunnen euthanasie plegen'
'Vraagt U dit nou echt?!' Vraagt Amanda.
'Het is aan U de keuze'
'We laten haar voor geen goud los, we laten haar gewoon hier liggen' zegt Amanda zelf beraden.
'Dan laat ik U nu weer met rust' zegt Eva en ze loopt de kamer uit. Een golf van opluchting gaat door me heen, ik ben bijna sterk genoeg om door de muur heen te breken, ik mag nu niet opgegeven worden. Langzaam trek ik mijn handen samen en knijp ik zachtjes in de handen van mijn tantes. Ze kijken elkaar aan en er verschijnt een glimlach op hun gezichten. 'Hé, je komt er wel' zegt Amanda en ze kijkt me hoopvol aan. Ik ontspan mijn handen weer en ik probeer nogmaals door de muur te breken, maar ik ben nog net te zwak. Nog maar heel even en dan breek ik erdoorheen, dan wordt ik wakker.
Daniël komt de kamer binnen en kijkt me aan. 'Zou ik even alleen mogen zijn?' Vraagt hij en mijn tantes staan op. Ze lopen de kamer uit en wachten in de wachtkamer. 'Joyce, ik weet niet of je me kan horen, maar ik wil je zeggen wat ik je al heel lang wil vertellen' begint hij terwijl hij mijn hand pakt, 'ik, ik weet niet hoe ik het je moet vertellen, maar de strijd die wij hadden heeft me aan het denken gezet. Ik ben erachter gekomen dat ik iets voor je voel wat ik nog nooit voor iemand heb gevoeld, zelfs niet voor mijn vrouw. Ik ben weg gegaan bij mijn vrouw voor jou. Ik voel meer voor jou dan dat ik voor haar voel. Joyce, ik hou van je!' Hij begint te huilen. 'Ik baal zo enorm dat ik het je nooit heb verteld en dat ik je het moet vertellen nu je hier in coma ligt.' Hij pakt een doosje uit zijn doktersjas en haalt er een ring uit. 'Ik ben verliefd op je!' Hij doet de ring om mijn linker ringvinger en kust mijn hand. 'Ik hoop dat jij hetzelfde voor mij voelt' zegt hij en hij loopt de kamer uit. Hij bedankt mijn tantes voor de tijd en gaat verder met zijn patiënten. Mijn tantes komen weer bij me zitten en pakken mijn handen weer vast. 'Estelle, kijk nou' zegt ze en ze houdt mijn hand omhoog om de ring te laten zien.
'Ze heeft een aanbidder' zegt Estelle en het wordt weer stil. Wow! Dit had ik echt niet verwacht, maar hoe ga ik hem in vredesnaam vertellen wat ik voor hem voel. Wat voel ik eigenlijk voor hem? Voel ik überhaupt iets voor hem? Ik ben enorm in de war en blijf verslagen liggen, bedenkend wat ik nu moet doen.