Listen and trust.

Deel 15.

Ik loop door de gang en Eva komt op me af gelopen. 'Wanneer is ze klaar?' Vraag ik aan haar.
'Over een paar minuten moet ze wel leeg zijn' zegt Eva en ze loopt met me mee naar de kamer waar mijn moeder ligt. We lopen naar binnen en Eva kijkt naar de apparatuur. 'U bent leeg' zegt ze en ze verlost mijn moeder van de slangetjes. Ineens springt mijn moeder van het bed af en rent ze het ziekenhuis door. Ik ren achter haar aan en zie hoe ze de damestoiletten in slaat. Ik ren haar achterna en zie hoe ze boven de wc-pot hangt. Ze kotst alles uit en ik kom achter haar staan. 'Het komt wel goed' zeg ik en ze komt omhoog. Ze trekt de wc door en veegt haar mond af aan een velletje wc-papier. Ze omhelst me en begint te huilen. 'Het spijt me zo dat je dit allemaal moest doormaken' zegt ze en ik troost haar. Samen lopen we terug naar de kamer waar haar bed staat. Ze gaat erin liggen en ik kijk Eva aan. 'Wanneer moet ze aan de dialyse?' Vraag ik aan haar.
'We kunnen meteen beginnen' zegt ze en ik kijk mijn moeder aan. Ze knikt en begint vandaag al aan de dialyse. 'Mam, beloof je me dat je nooit meer zoveel zal drinken?' Vraag ik haar.
'Dat beloof ik je' zegt ze en ik richt me tot Eva.
'Ik wil dat je me screent, ik wil mijn nier afstaan aan haar. We hebben dezelfde bloedgroep' zeg ik.
'Je bent laatst al gescreend, weet je nog? Ik heb de uitslag net binnen' antwoord Eva, ik was die screening al lang weer vergeten.
'En?'
'Je bent geschikt'
'Mooi, wanneer kan de transplantatie plaatsvinden?'
'Over drie dagen?'
'Fantastisch! Plaatselijke verdoving graag' zeg ik en Eva loopt naar de deur.
'Ga ik voor je regelen' zegt ze en ze loopt weg.
'Weet je zeker dat je dit voor me wilt doen?' Vraagt mijn moeder schuldig.
'Ja, ik heb twee kerngezonde nieren en ik wil er jou één geven' zeg ik en ik sta op.
'Wat ga je doen?' Vraagt mijn moeder.
'Mijn vriendje vertellen dat zijn vriendin haar niet gaat afstaan aan haar moeder'
'Heb jij een vriendje?'
'Ja'
'Sinds wanneer?'
'Sinds gisteren'
'Wat super leuk!'
'Ik breng tante Estelle en tante Amanda op de hoogte, we kunnen hun steun goed gebruiken' zeg ik en ik loop de gang op om ze te bellen. Ik sta voor de deur en Daniël komt naar me toe gelopen. 'Hoe is het met haar?' Vraagt hij.
'Ik ga mijn nier aan haar afstaan, plaatselijke verdoving voor mij graag' zeg ik en hij begint direct alles te regelen terwijl ik tante Amanda bel om hen te vertellen dat we ze nodig hebben.
Die volgende ochtend zitten ze bij ons op de kamer en haalt Daniël me op van de kamer. Samen lopen we de gang op. 'Ga je mee? We kunnen de transplantatie nu uitvoeren' Zegt hij.
'Fantastisch' zeg ik en ik loop met hem mee. Enkele uren later lig ik nog altijd wakker op het bed. Ik zie hoe mijn moeder nog altijd in haar narcose ligt. Amanda en Estelle zitten naast mijn moeder en houden haar hand vast. 'Heb je geen pijn?' Vraagt Amanda en ze richt zich tot mij.
'Gaat wel, de antibiotica neemt het meeste weg' antwoord ik.
'En verder?' Vraagt Estelle.
'Beetje misselijk, maar verder gaat alles prima. Ik heb jullie niet nodig nu, zij wel' zeg ik en ze richten zich weer tot mijn moeder. Ik pak mijn telefoon en app Eva. 'Daniël is echt een schatje, heel zorgzaam en super lief' stuur ik.
'Jullie zijn heel leuk samen' stuurt ze terug en ik leg mijn telefoon weg. Ik blijf even voor me uit staren. Ik sta op van het bed en loop richting de deur van de kamer. 'Waar ga je naartoe?' Vraagt Estelle en ze kijkt me aan.
'Even naar buiten, ik wordt gek in dit hok hier' zeg ik en ik loop de kamer uit met mijn infuus bij me. Ik kom Daniël in de gangen tegen en hij geeft me een zoen. 'Jij mag nog helemaal niet van je kamer af, je bent nog veel te zwak' zegt hij en ik kijk hem aan.
'Ik voel me hartstikke goed en ik moet gewoon even naar buiten' zeg ik en ik kijk hem liefdevol in zijn ogen.
'Dat mag dan wel zo zijn, maar je bent nog te zwak. Ik moet er niet aan denken wat er allemaal kan gebeuren' zegt hij en hij wordt opgepiept. 'Spoedgeval, ik vertrouw erop dat je zelf je kamer wel kan vinden' zegt hij en hij loopt weg. Langzaam strompel ik terug naar mijn kamer en zie ik hoe alles om me heen draait. Langzaam voel ik hoe ik wegzak en ik val op de grond. Daniël hoort de klap en draait zich abrupt om. Hij komt naar me toegesneld net zoals Eva die aan de andere kant van de gang staat. Bezorgd knielen ze bij me neer en langzaam open ik mijn ogen weer. Ze helpen me met opstaan en brengen me terug naar de kamer. Ze leggen me in het bed neer en Daniël loopt weg. 'Je moet eerst goed aansterken, je bent nog te zwak' zegt Eva en ook zij loopt de kamer uit. Stil blijf ik op mijn bed zitten. Mijn tantes kijken naar me, maar ik doe net of ik ze niet zie. Alsof ze er niet zijn.