Listen and trust.

Deel 16.

Mijn moeder opent langzaam haar ogen, maar het doet me niets. Ze kijkt om zich heen en richt zich tot Amanda. 'Waar ben ik?' Vraagt ze.
'Je bent in het ziekenhuis, Joyce heeft zonet één van haar nieren aan je afgestaan' antwoord Amanda en mijn moeder komt overeind.
'Je moet blijven liggen' zeg ik zonder naar haar te kijken.
'Lieverd, gaat het met je?' Vraagt ze aan me.
'Dat kan ik beter aan jou vragen' zeg ik en ik kijk haar aan.
'Het gaat wel'
'Heb je pijn?'
'Het is wel te doen' zegt ze en ze gaat weer liggen. Ineens voel ik me kotsmisselijk worden. Naast mijn bed staat een bak en voor ik het weet komt mijn ontbijt eruit. Mijn tantes kijken naar me als ik langzaam omhoog kom. Ik ga onder de dekens liggen en sla mijn armen om mijn buik heen. Met opgetrokken knieën lig ik in het bed. 'Gaat het wel' vraagt Amanda en ze loopt naar me toe.
'Fantastisch' zeg ik terwijl ik bijna kapot ga van de pijn.
'Heb je pijn?'
'Nee hoor' zeg ik maar eigenlijk wil ik schreeuwen. Ik probeer te verbergen dat ik pijn heb en eerlijk gezegd lukt het aardig. Alleen soms heb ik het idee dat tante Amanda door me heen kan kijken, want zij ziet wel mijn pijn. 'Ik ga een arts voor je halen' zegt ze en ze loopt naar de deur.
'Ze zegt toch dat het goed met haar gaat' zegt mijn moeder.
'Jaqueline, van binnen vergaat ze van de pijn'
'Ik snap jou niet hoor'
'Zolang ik het maar snap' zegt Amanda en ze loopt de kamer uit op zoek naar een arts.
Enkele minuten later komt Amanda de kamer binnen met Eva. Ze komen naar me toe gesneld en voor ik het weet staan ze naast mijn bed. 'Joyce, hoor je me?' Vraagt Eva.
'Luid en duidelijk' zeg ik na een kleine stilte.
'Waar heb je pijn?'
'Er is niks, ga maar, ik red me wel' zeg ik en een kleine gil ontsnapt uit mijn mond. Eva haalt de dekens van me af en ziet hoe ik mijn armen stevig om mijn buik klem.
'Laat me eens kijken, ik kan je helpen' zegt Eva en langzaam geef ik me over aan het feit dat ik hulp nodig heb. Ik leg langzaam mijn armen langs mijn lichaam en Eva doet mijn shirt omhoog. Een grote bult komt tevoorschijn en ik kan de schrik van de gezichten van Eva en Amanda aflezen. Het is goed mis, heel goed mis. Eva loopt snel de kamer uit en even later komt ze terug met Daniël. Hij komt naast me staan en kijkt naar de bult. 'Je hebt een bacteriële infectie opgelopen, hoogstwaarschijnlijk doordat het operatiegereedschap niet goed is schoongemaakt' zegt hij en hij kijkt Eva aan. 'Ze heeft zwaardere antibiotica nodig.' Eva loopt de kamer uit en hij richt zich tot mij. 'Het komt goed lieverd, ik doe alles voor jou' zegt hij en hij geeft een kus op mijn voorhoofd. Hij loopt de kamer uit en ik ga weer onder de dekens liggen. Even later komt Eva binnen en legt me aan een zwaardere antibiotica kuur. Rustig en stil blijf ik op het bed zitten met tante Amanda aan mijn zeide terwijl ik zie hoe mijn moeder en tante Estelle naar me kijken. Ik weet precies wat ze denken, ze denken dat ik me aanstel, maar ze hebben geen idee! Gelukkig weet tante Amanda wel hoe ik me voel.