Listen and trust.

Deel 9.

Ze staan voor de deur als Daniël zich omdraait. 'We weten niet wanneer ze wakker wordt, maar we doen ons best' zeg hij waarop mijn tantes begripvol knikken. Hij opent de deur en mijn tantes lopen de kamer binnen. Daniël sluit de deur achter ze en loop naar de kamer van zijn laatste patiënt. Amanda slaat haar handen voor haar mond en begint te snikken en Estelle haar probeert te troosten. 'Wat vreselijk om haar zo te zien' zegt Estelle en ze loopt naar een kruk die naast het bed staat. Amanda loopt naar de kruk aan de andere kant van het bed en ze gaan zitten. Op de achtergrond klinkt de hartslagmeter, maar daar trekken mijn tantes zich niets van aan. Beide pakken ze mijn handen vast en kijken ze naar me. 'Lieverd, wat heb je nou gedaan?' Fluistert Amanda, 'Je moet wakker worden'
'Zou ze ons kunnen horen?' Vraagt Estelle.
'Ik weet het niet, ik hoop het'
'Waarom zou je zoiets doen?'
'Jaqueline, ze gaat veel te ver en ik denk dat ze het niet meer zag zitten'
'Maar hoe kan je zoiets doen, juist als iemand je kapot probeert te maken. Zo ken ik haar helemaal niet, normaal gesproken zou ze doorpakken en niet opgeven'
'Maar ze is al zo lang bezig en als diegene telkens weer niet luistert. Ik kan het eerlijk gezegd ergens wel begrijpen'
'Maar zo is ze niet, ze zou alles doen om tot haar moeder door te dringen'
'Ze heeft gedaan wat ze kon'
'Maar dat is toch geen reden om op te geven'
'Het lijkt mij ook niet te doen, iedere dag aanzien hoe iemand waar je van houd zichzelf kapot maakt en jij niets meer kan doen omdat ze niet luistert'
'En toch snap ik het niet' zegt Estelle koppig. Ineens begint de hartslagmeter heel langzaam te piepen, waarna een lange piep volgt. Estelle en Amanda kijken elkaar aan en er komen een paar artsen binnen. 'Wij verzoeken U de ruimte te verlaten' zegt Daniël en Estelle en Amanda staan op.
'Niet opgeven!' Roept Amanda en samen met Estelle loopt ze naar buiten. Huilend in de armen van Estelle staat ze te huilen terwijl ik binnen gereanimeerd wordt. 'Ze mag niet opgeven' zegt Amanda huilend.
'Dat doet ze niet' zegt Estelle met een twijfel in haar stem. Samen gaan ze zitten in de wachtkamer, wachtend op nieuws over mij.
Enkele minuten later komt Daniël de kamer uit en loopt hij naar Estelle en Amanda toe. 'Ze is buiten levensgevaar, maar zit wel in een diepere coma' zegt hij en hij loopt met de dames mee naar de kamer. 'Sterkte' zegt hij en hij gaat weer verder met zijn werk.
'Ik snap niet dat Jaqueline nu gewoon thuis kan zitten, dat het haar niets doet' zegt Amanda.
'Ze is gewoon harteloos en veel te dronken' antwoord Estelle en het blijft stil. Beide hebben ze een hand vast en kijken ze naar mij. Ik wil wakker worden, mijn ogen openen, maar de muur die me tegenhoud is de hoog om overheen te klimmen en te dik om doorheen te breken. Verslagen blijf ik achter de muur staan. Hij is oneindig breed, dus eromheen lopen is geen optie. Ik moet aansterken om hem door te breken, maar ik heb het geduld daar niet voor. Toch zet ik me daar overheen, door de liefde en waakzaamheid van mijn tantes krijg ik kracht. Genoeg om over een paar dagen de muur te kunnen doorbreken. Tot die tijd blijf ik geduldig wachten op het moment dat ik sterk genoeg ben.