Listen and trust.

Deel 13.

We komen het huis binnen en ik ga op de bank zitten. 'Gaat het wel?' Vraagt Amanda.
'Ik weet het niet. Waar slaap ik?' Vraag ik.
'We hebben een logeerkamer voor je' zegt Estelle en ik sta op. Estelle loopt met me mee naar de logeerkamer en ik ga op het bed liggen. 'Slaap lekker' zegt ze en ze verlaat de kamer. Ik lig op mijn rug in het midden van het tweepersoonsbed. Ik staar naar het plafond, ik kan niet slapen, niet na wat er vandaag is gebeurd. Ik heb gezoend! Met Daniël nog wel! Daniël! Wie had ooit verwacht dat ik verkering zou krijgen met hem! Uitgerekend hem! Degene met wie ik altijd conflicten heb! Of eigenlijk gewoon soms een kleine strijd. Ik hoor mijn telefoon en kijk erop. Een berichtje van Daniël. "Slaap lekker lieverd, ik hou van je" staat er.
"Jij ook en op tijd op je werk zijn hè? Ik kom je niet wakker maken hoor" stuur ik terug.
"De wekker is al gezet"
"Jeetje, heb jij nog een wekker? Wat ouderwets!"
"Oké, ja ik gebruik ook een wekker"
"Niks mis mee, ik zie je morgen"
"Tot morgen" stuurt hij en ik leg mijn telefoon weer op mijn nachtkastje. Ik staar naar het plafond en even later stap ik mijn bed uit. Ik lig al anderhalf uur wakker en besluit rustig wat water te drinken. Ik loop naar de keuken en pak een glas dat ik vul met water. Ik ga op de bank zitten en kijk op de klok. Half één. Ik hoor hoe er voetstappen op me af komen. 'Kan je niet slapen?' Vraagt Amanda terwijl ze naast me komt zitten.
'Nee, mijn hoofd zit te vol. Te vol met shit dat is liever vergeet' antwoord ik.
'Hoelang ben je al wakker?'
'Anderhalf uur'
'Waar zit je mee?'
'Met van alles en nog niks'
'Vertel het me'
'Nee, dat kan niet'
'Waarom niet?'
'Je gaat het zo onwijs stom vinden'
'Geloof me, ik vind niet zo snel iets stom hoor'
'Daniël, hij, hij is zo lief en ik hou van hem'
'Maar,'
'Ik wil niet dat hij dingen doet waar hij spijt van gaat krijgen'
'Hoe bedoel je?'
'Hij is gescheiden van zijn vrouw voor mij, maar ik ben zo bang dat hij haar mist, dat hij spijt heeft'
'Hij heeft voor jou gekozen'
'We hebben een groot leeftijdsverschil, dat kan toch niet?'
'Liefde kent geen leeftijd'
'Maar toch' zeg ik en ik hoor mijn telefoon weer piepen.
'Moet je niet even kijken?'
'Nee, geen behoefte aan' en mijn telefoon piept nog een keer.
'Weet je het zeker?' Vraagt Amanda en ik pak mijn telefoon.
'Shit! Drie gemiste oproepen van m'n moeder!' Roep ik en ik kijk Amanda vol angst aan.
'Bel haar terug'
'En dan?'
'Vraag wat er aan de hand is'
'Ja en dan haar volkomen onnozele antwoord weer aanhoren zeker?'
'Misschien mist ze je?'
'Zij? Mij missen? Geloof je het zelf?'
'Misschien ziet ze wel in dat ze fout zit'
'Je hebt gelijk' zeg ik en ik zoek het nummer van mijn moeder als ik gebeld wordt door Eva. 'Eva, je komt even niet zo gelegen. Mag ik je zo terug bellen?' Vraag ik als ik opneem.
'Joyce, je moeder is net binnen gebracht. Je moet zo snel mogelijk komen' wordt er aan de andere kant van de lijn gezegd.
'Ik kom eraan, ik ben er binnen tien minuten' zeg ik en ik hang op. 'Mama is op de spoedeisende hulp binnen gebracht' zeg ik en ik sta op van de bank. Ik loop richting de kapstok, pak mijn jas en trek hem aan. 'Ik zie jullie later' zeg ik en ik doe de deur open.
'Je gaat toch niet met de fiets?' Vraagt Amanda bezorgd.
'Ik moet wel' zeg ik en ik doe de deur achter me dicht. Ik haal mijn fiets van het slot en fiets weg richting het ziekenhuis.