Listen and trust.

Deel 14.

Ik kom het ziekenhuis binnen en loop direct naar de balie van de spoedeisende hulp. 'Mijn moeder, ze ligt hier' zeg ik hijgend van het harde fietsen.
'Naam?' Vraagt de vrouw achter de balie.
'Jaqueline van der Velden'
'Kamer drie' zegt de vrouw achter de balie en ik loop snel naar kamer drie. Ik klop aan en loop naar binnen. Ik zie Eva naast het bed staan, ik kijk haar aan en loop verder. Ik sluit de deur achter me en loop naar mijn moeder die bewusteloos in het bed ligt. 'Wat is er gebeurd?' Vraag ik aan Eva.
'De buren hebben 112 gebeld toen ze een dag lang geen beweging hebben gezien, ze is bewusteloos aangetroffen in jullie huis nadat ze een alcoholvergiftiging heeft gehad' verteld Eva.
'Hoe is het nu met haar?'
'Ze is buiten levensgevaar, we halen nu de alcohol uit haar lichaam en we zijn erachter dat ze een nieuwe nier nodig heeft, want die zijn volledig kapot'
'Ik heb haar ervoor gewaarschuwd, maar ze luisterde niet. Eigen schuld'
'Ik laat jullie even' zegt Eva en ze loop de kamer uit. Ik ga naast mijn moeder zitten en pak haar hand vast. Ik kijk haar aan en kus haar hand. 'Mam, je mag niet opgeven. Het wordt niet makkelijk, maar ik ben bij je en ik zal over je waken. Ik zal je beschermen voor de tegenslagen en je helpen in hoeverre ik dat kan. Maar dan moet je dat wel willen' zeg ik en het blijft stil. 'Ach, wat zit ik hier nou te lullen zeg, je hoort me toch niet.' Enkele minuten later zie ik hoe mijn moeder langzaam haar ogen opent. Ze kijkt verward om zich heen en ik laat haar even gaan. 'Joyce?' Zegt ze vragend.
'Ik ben hier' zeg ik en ze kijkt me aan.
'Waar ben ik?'
'Je bent in het ziekenhuis'
'Het ziekenhuis? Waarom?'
'De buren hebben 112 gebeld toen ze een dag lang geen beweging zagen, jij lag bewusteloos in de kamer en ze hebben je meegenomen hierheen'
'De buren? Waar was jij?'
'Ik lag in coma'
'In coma? Hoe lang?'
'Een paar dagen'
'Waarom?'
'Ik had een zelfmoordpoging gedaan in de badkamer. Ik wilde mezelf laten verdrinken, maar tante Estelle en tante Amanda hadden me door'
'Waarom probeerde je zelfmoord te plegen?'
'Ik was het zat, je luisterde niet naar me, mishandelde me en ik zag het gewoon allemaal niet meer zitten'
'Ik heb het allemaal zo slecht aangepakt'
'Je was dronken, ik kan het je niet kwalijk nemen'
'Ik ben nooit dronken geweest'
'Je bent verslaafd aan de alcohol, je dronk en dronk en het hield maar niet op'
'Daar kan ik me helemaal niets van herinneren'
'Dat is logisch, de alcohol tast je hersenen aan waardoor je je dat niet meer kan herinneren'
'Lieverd, ik heb alles zo fout gedaan. Als ik dit zo hoor, ik, ik snap het niet'
'Ik snap het, je was jezelf niet'
'Ik wou dat ik de tijd terug kon draaien, dat ik het overnieuw kon doen'
'Het maakt niet uit, je had jezelf niet onder controle'
'Hoe kan jij toch zo rustig blijven? Ik zou volledig doordraaien als mijn moeder zoiets zou doen'
'Ik ben arts, ik heb ervaring met dit soort dingen'
'Ik, ik hou van je' zegt mijn moeder en ze probeert overeind te komen.
'Je moet blijven liggen, je hebt een alcoholvergiftiging, je lichaam wordt op dit moment leeggehaald' zeg ik en ze gaat weer liggen.
'Hoe lang moet ik hier nog blijven?'
'Een tijdje'
'Hoe lang?'
'Dat weet ik niet, maar'
'Maar wat?'
'Je hebt een nieuwe nier nodig'
'Wat?'
'Door alle alcohol functioneert hij niet goed meer'
'Maar,'
'Het wordt zwaar, maar ik ben er voor je' zeg ik en mijn moeder komt voorzichtig weer overeind. Ze omhelst me en huilt. 'Het komt wel goed, ik laat je nooit meer alleen' zeg ik en mijn moeder gaat voorzichtig weer liggen. We kijken elkaar aan en glimlachen. 'Ik ga even kijken wanneer je klaar bent' zeg ik en ik loop de kamer uit. Ik sluit de deur achter me en adem diep uit om niet te gaan huilen. Ik loop het ziekenhuis door, op zoek naar Eva om te vragen wanneer mijn moeder klaar is hier.