Listen and trust.

Deel 19.

Die avond nog, om acht uur om precies te zijn, wordt ik weer gebeld door mijn tante Amanda. 'Je had gelijk, over je moeder' zegt ze.
'Hoe bedoel je?' Vraag ik verward.
'Ze heeft gedronken en is zonet lam van de alcohol het huis binnen gevallen'
'Ik wist het! Hou haar daar, ik kom eraan'
'Nee, jij moet blijven waar je bent'
'Ik kom naar jullie toe, dit kan niet zo' zeg ik en ik verlos mezelf van het infuus als Eva komt binnen gelopen.
'Wat ga je doen?' Vraagt ze en ik sta op.
'Ik moet even weg'
'Je moet eerst je behandeling afmaken, je bent bijna klaar hier. Morgen kan je naar huis'
'Eva, ik beloof het je, ik kom morgen terug, dan maken we het wel af. Ik moet nu echt naar mijn moeder toe. Ik voel me sterk genoeg'
'Maar dag kan echt niet Joyce'
'Let jij maar eens op' zeg ik en ik loop de kamer uit. 'Ik zie je morgen' zeg ik nog en Eva komt achter me aangerend. Ik ren het ziekenhuis uit en spring op mijn fiets. In sneltreinvaart fiets ik naar huis en ik hoor hoe Eva achter me aan rijd. Ik sla een steegje in en al snel ben ik haar kwijt. Ik gooi mijn fiets voor de deur neer en loop het huis binnen. Ik loop in een rechte lijn naar mijn moeder die op de bank ligt. 'Ben jij helemaal gek geworden! Ik heb je mijn nier gegeven en als dank, als dank krijg ik dit! Mam, luister, ga rechtop zitten en kijk me aan' zeg ik en ik pak haar vast. 'Je mag niet drinken, zo beschadig je je nieuwe nier nu al. Straks heb je weer een nier nodig en dat zal zeker niet makkelijker gaan. Je moet naar me luisteren nu, of je nou wil of niet! Je moet stoppen, ik maak me zorgen over je, ik dacht dat je veranderd was, verstandiger geworden was. Maar blijkbaar niet, blijkbaar heb ik in je zoveelste leugen geloofd. Ik kan het niet meer, steeds weer die leugens, steeds weer. Ik kan ze niet meer horen! Ik kan je nu wel vragen een nieuwe belofte te maken, maar daar ga je je waarschijnlijk dan ook niet aan houden. Ik wil je helpen, maar dan moet je dat wel zelf willen en me toelaten. Dit is de laatste kans die ik je geef, je grijpt hem aan en probeert het of je wijst hem af en zoekt het maar uit. Maar weet dan wel dat je in moeilijke tijden niet bij mij aan moet komen met je zielige praatjes, want dan kan je oprotten. Aan jou de keuze' zeg ik en mijn moeder kijkt me met tranen in haar ogen aan. Mijn tantes kijken vol bewondering toe en ik zie hoe Eva in de deuropening staat. Mijn moeder vliegt in mijn armen en barst in huilen uit. 'Ik heb je nodig, ik kan het niet zonder jou' zegt ze dan en ik troost haar.
'Samen komen we er wel, maar ik moet nu terug naar het ziekenhuis en dan mag ik morgen naar huis' zeg ik en ik kijk haar weer in haar ogen aan. Ik geef haar een kus en loop de deur uit met Eva die op me wacht. Ze is me achterna gegaan en ik rij met haar mee naar het ziekenhuis.