May we meet again

Rozdział 17

Moja mama twierdziła, że zdecydowanie zbyt szybko wróciłam do pracy. To samo Bellamy. Ale tym razem starczyło, że spojrzałam znacząco na jego nadal świeżą ranę i dał mi spokój. Ale cieszyłam się z tego, że mogę się czymś zająć. Wróciłam do szpitala w Arkadii i robiłam to, w czym w czym jestem najlepsza.

Przez pierwsze kilka dni ogromna liczba osób odwiedzała mnie, chcąc zobaczyć jak się czuję i na własne uszy usłyszeć historię mojego porwania. Po pewnym czasie większość osób zorientowała się, jak bardzo rani mnie opowiadanie o tym i przestała pytać.

- Dzień dobry, wszystkim! - przywitałam się z szerokim uśmiechem na twarzy, wchodząc do sali szpitalnej z samego rana dokładnie tydzień po napaści.

Tego dnia obudziłam się z niespotykanie dobrym humorem.

Ines i Gloria przywitały mnie z radością, a Louis nie raczył odpowiedzieć. Nie wiem czego się spodziewałam, ale gdy wróciłam do pracy zrobił się jeszcze bardziej złośliwy i niezadowolony. Nie skarżyłam na niego, jak radził mi strażnik Arthur. Stwierdziłam, że sama muszę sobie dać z nim radę. - Jak tam pacjenci? - spytałam Glorię.

- Na razie wszystko dobrze, Clarke - odparła. Wreszcie udało mi się przekonać dziewczyny, że mam imię, a "pani doktor" jest zbyt oficjalne.

- Dobrze. Jutro pojawi się dwóch nowych stażystów, którzy trochę z nami popracują. A ty, Ines, podobno za tydzień zostaniesz przeniesiona do Mount Weather?

Dziewczyna potwierdziła nerwowo.

- Trochę się tego boję - przyznała. - Mam się przyglądać jednej z trudniejszych operacji, jakiej jeszcze nie widziałam.

- Tak? - słuchałam jej, jednocześnie badając zapas leków. Dostrzegałam braki i zapisałam w pamięci, by posłać kogoś do Mount Weather.

- Tak. Raven Reyes zgłosiła się i pani doktor Griffin chce bym się przyjrzała i czegoś nauczyła.

- Raven się zgłosiła? - powtórzyłam i spojrzałam na nią ze zdumieniem, ale zanim zdążyła otworzyć usta, odpowiedział mi Bellamy, który musiał się obudzić. Chłopak przeniósł się wraz ze mną do szpitala w Arkadii i od tego czasu leczył rany.

- Kilka dni temu. Ta cała akcja była męcząca nie tylko dla nas. Raven od dawna cierpiała, ale nie raczyła się przyznać. Dopiero wysiłek i stres spowodowały, że jej organizm nie wytrzymał. Będzie mieć operacje na kręgosłup.

- Ale ostatnia się nie powiodła...- przypomniałam, czując niepokój. Nie chciałam, żeby Raven cierpiała. Tyle już przeszła, a kolejna porażka mogłaby ją całkowicie złamać...

- Tak, ale wtedy nie mieliśmy takich możliwości, jakimi teraz dysponujemy. Zresztą operacja nie ma na celu całkowitego wyleczenia - ma tylko wyeliminować ból i pozwolić Raven na pracę. Wiesz, ile to dla niej znaczy.

Bellamy usiadł na łóżku. Patrzył na mnie i mówił uspokajającym tonem, dzięki czemu opuściło mnie zdenerwowanie. Bellamy nie kłamałby w takiej sprawie.

- Mam nadzieję, że się uda. Postaram się ją jeszcze odwiedzić przed operacją. Pewnie nie uda mi się z nią wtedy być....

- Jakby obchodziło cię dobro innych... - usłyszałam wymamrotane przez Louisa słowa.

- Słucham? - pytanie zadałam zimnym i ostrym głosem. Tym razem Louis nie próbował udawać, że się przesłyszałam. Spojrzał na mnie wściekle.

- Wybacz, ale jakoś nie mogę zdzierżyć, kiedy udajesz, że tak bardzo ci na wszystkich zależy- wyprostował się i spojrzał na mnie z góry. - Jak komuś kto zabił tylu ludzi może zależeć na życiu kogokolwiek oprócz własnego? Jesteś zawsze taka radosna, uśmiechnięta, wyrachowana i spokojna! W ogóle nie myślisz o tym co zrobiłaś. Nie czujesz w ogóle poczucia winy! Jak taki człowiek ma leczyć ludzi? Taki potwór? Naprawdę uważasz, że lecząc i próbując ratować świat, odkupisz winy? Nie zwrócisz życia tym wszystkim, których zabiłaś!