May we meet again

Rozdział 23

Jak mogłam być tak głupia? Jak mogłam zapomnieć o niebezpieczeństwie?

Jak mama to określiła? "Jeszcze nigdy nie byłaś tak beztroska"? Właśnie. Chyba w tym problem. Zapomniałam o zbrodniach, jakich się dopuściłam. O moich ofiarach. Zapomniałam o tytule, którym zaczęto mnie nazywać. O piętnie, którym mnie naznaczono. W swojej głupocie myślałam, że po jednym ataku nie będzie następnych. A przecież znałam ten świat. Okrutna rzeczywistość, w której żyliśmy wykluczała coś takiego jak przebaczenie win i wymazanie ich z pamięci.

W pośpiechu czując wściekłość i gorycz popędziłam do szpitala, gdzie zastałam Louisa, ubierającego fartuch po skończonej przerwie obiadowej. Wyglądał jakby miał świetny humor, który zaraz będę musiała zniszczyć. Bo tylko w tym jestem naprawdę dobra.

- Louis, masz spakowaną podręczną apteczkę? - zawołałam zanim jeszcze przekroczyłam próg.

Chłopak odwrócił się i spojrzał na mnie ze zdziwieniem.

- Yy... taak - wymamrotał niepewnie, marszcząc brwi.

- Więc zabierz ją i chodź za mną.

Przez moment jakby się wahał, ale kiedy zauważył z jakim pośpiechem chwytam bandaże i leki, rzucił się po przygotowaną torbę. Po chwili już spieszyliśmy z powrotem, jednocześnie próbując wpakować zabrane przez mnie rzeczy do torby (co nie było łatwe w biegu) i pouczając go co do udzielenia pomocy przy truciznach Ziemian.

- Zaraz, Griffin, możesz mi powiedzieć, co tak właściwie się dzieje? - przerwał mi, próbując nade mną nadążyć.

- Jeden z patroli został zaatakowany - odparłam, wściekła na siebie, że wcześniej mu tego nie wyjaśniłam. - Byłeś już kiedyś poza obozem?

- Nigdy nie wszedłem dalej niż do jeziora - odpowiedział, jakby ze strachem. Prawdopodobnie przeczuwał już, co musi zrobić.

- Musisz pojechać z pomocą - zakomenderowałam, czując się winna, że zmuszam go czegoś tak niebezpiecznego w ten sposób.

Louis prawie się potknął.

- Ale...- wyjąkał.

- Będzie dobrze - zapewniłam, ale chyba chciałam przekonać samą siebie. Musiałam działać szybko, bo zbliżaliśmy się do bramy i słyszałam już okrzyki ratowników. - Nie będziesz sam. Po prostu się nie wychylaj. Udzielaj pomocy tak jak cię uczono. Wszystko będzie dobrze.

- Dlaczego ty nie możesz iść? - chyba w tej chwili nie przejmował się, że to pytanie zdradza jego strach.

Jakby mu to powiedzieć?

- Bo jeżeli ja pójdę, ucierpi więcej osób! - wysyczałam, ale zaraz zrozumiałam, że nie powinnam wyładowywać złości na Louisie. Odetchnęłam głęboko. - Przepraszam. Jestem pewna, że dasz sobie radę. Musisz być odważny. Trzymaj się Bellamy'ego, a wszystko będzie dobrze.

Mam nadzieję.

Louis nadal wydawał się nie być przekonany, ale nie protestował już. Kiedy dotarliśmy na miejsce zbiórki, już wszyscy się zebrali i pakowali się do wozów. Rozbrzmiewały ostatnie rozkazy. Widziałam broń, którą każdy z nich dzierżył w rękach i modliłam się, żeby nie musieli ich używać. Nasz i tak naciągany sojusz z Ziemianami mógł się rozpaść w każdej chwili, a ja nie chciałam żeby stało się to z mojej winy. Nigdy bym sobie tego nie wybaczyła. Ale nie tylko tego bym żałowała. Co będzie, jeżeli ktoś nie wróci z tej wyprawy? Czy to będzie moja wina? Przejął mnie obezwładniający strach. Stojąc pośrodku obozu, jeszcze nigdy nie czułam się tak samotna, kiedy wokół krzątali się ludzie.