Oko za oko, pazur za ząb

Rozdział 2

*Adam*

-Na miejscu powinniśmy być jutro – rzekł ojciec.

-Ale tato, czy na pewno jesteśmy gotowi? Myślisz, że im podołamy? – spytałem.

-Innej opcji nie przewiduję.

-Ale przecież musimy mieć plan B – odezwała się matka.

-Zrozumcie, wszystko przemyślałem. Uda nam się ... tylko Adam ...

-Tak? – spytałem.

-Bądź trochę mniej wrażliwy.

-Tato ...

-Nie możesz się wiecznie mazać.

-On się nie maże, on po prostu ma uczucia – w mojej obronie stanęła siostra.

-Czasami ma ich za dużo. Dobrze, tu zatrzymamy się na nocleg, a jutro z rana ruszamy dalej. Nikt się nie oddala, chyba że pełni wartę. Kto pierwszy na zwiady?

-Ja mogę – odezwał się Neil.

-Bardzo dobrze synu – poklepał go po plecach – Widzisz Adam? Taki ma być prawdziwy wilk - przewróciłem oczami na tą uwagę.

Nie wiem, czemu się mnie tak uczepił.

-Dobrze, do północy będziesz ty, a następnie ...

-Ja - wtrąciłem.

-Na pewno dasz radę? – popatrzył na mnie z powątpiewaniem.

-Tato, nie przesadzaj, mogę stać na czatach! – podniosłem głos.

-Ciszej! Oni mają dobry słuch, chcesz, żeby nas usłyszeli?!

-Przepraszam.

-No dobrze, po Neilu będzie Adam, a później zobaczymy. Jak nie będziesz dawał rady, przyjdź do obozu, najlepiej koło drugiej i obudź mnie. Jasne? – zwrócił się do mnie.

-Jasne jak słońce.

-I to mi się podoba. Okay Neil, wyruszaj.

Neil poszedł w las, a ja natychmiast ułożyłem się do snu, byłem wykończony tak długim marszem. Od razu zasnąłem. Trzy godziny, zawsze coś.

*Tommy*

Nareszcie. Udało mi się natrafić na postrzelonego jelenia. Zdrowy i gdyby nie myśliwy, byłby w pełni sił. Nie mogłem patrzyć jak się męczy. Teraz przynajmniej ma spokój.
Bycie wampirem to i dar i przekleństwo. Ale chyba to drugie bardziej.

Usłyszałem szeleszczącą gałąź. Było późno. Poczułem specyficzny zapach. Wilki. Kurwa. Doszli już tutaj?
Schowałem się za drzewem i wpatrywałem w ciemność nasłuchując. Zapach stawał się coraz bardziej intensywny. Ale to tylko jeden. Więc gdzie reszta? A może to inny? Jakiś samotnik? Nie mam pojęcia jak wyglądają Lambertowie. Zmieniłem kolor oczu, żeby lepiej widzieć w ciemnościach. Przybrały jaskrawożółty kolor.
Po chwili ujrzałem postać, ale ludzką. Dla zmyłki. Czyli wszystko wskazuje na to, że wilczą postać przyjmą dopiero w walce. Sprytne.

-Kto tu jest? – usłyszałem – Wiem, że tu jesteś. Pokaż się.

Wysunąłem twarz zza drzewa i delikatnie zasyczałem. Stanął jak wryty. Czyżby się bał? Przynajmniej tak wyglądał, oddech mu wyraźnie przyspieszył, moje oczy zarejestrowały jego szybko unoszącą się klatkę piersiową. W sumie wygląd mam dość przerażający. Czekoladowobrązowe oczy, które potrafią zmieniać barwę albo na krwistoczerwoną, gdy jestem głodny albo na jaskrawożółte, kiedy tak jak teraz próbuję coś wypatrzyć w ciemnościach albo na czarne. Jednak na czerwoną barwę nie mam wpływu, tylko dzięki zaspokojeniu głodu powracają do normy. Nie mogę wtedy korzystać z innej barwy, chyba, że bardzo mocno się skoncentruję, co przy pustym żołądku u wampira jest trudne. Pozostałymi barwami mogę sterować samodzielnie, mam na nie wpływ. Do tego blond włosy z długą grzywką, wygolone po lewej stronie. Kolczyki w uszach, i to dużo. Czarno czerwone usta, ale to zależy od tego jak dysponuję moimi szminkami. Oczy podkreślone moją ukochaną kredką do oczu i ciemnymi cieniami. Do tego jestem nieźle blady nawet jak na wampira. Niezłe monstrum co nie? Hah i to moje upodobanie do czarnych płaszczy z kapturami. Ale to już bardziej do postraszenia, aczkolwiek dopełniają cały wizualny efekt. Wyglądam wtedy jak zjawa, a z moją prędkością to już w ogóle. Uwielbiam straszyć jakiś naiwniaków szwędających się nocą po lesie.
Kiedyś miałem niezłe widoki jak jakaś parka przede mną zwiewała ... ale to już inna historia.