Labirent gibi sokaklarda gördüğüm her kapıyı ittirerek saklanabileceğim bir yer arıyordum. Açılmıyordu kapılar. Ardımdaki adamın bakırcıların çekiç seslerini anımsatan ayak sesleri her an daha da yaklaşıyordu. Dar sokaklardan birine daha girmiştim k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tavanında örümcek ağları olmayan, temiz bir hastane odasında açmıştım gözlerimi. Yavuz hemen yanı başımdaydı. Tepemdeki serumu kontrol ediyordu. Sol elimi kaldırıp başıma doğru götürdüm.
"Leyla. Nasılsın?" Sahilde olanları, bayıldığımı hatırlıyordum. Kötü bir şarkı duymuştum.
"Başım ağrıyor."
"Serumda ağrı kesici de var. Birazdan etkisini gösterecektir."
"Neden böyle bayılıp duruyorum?"
"Bugüne kadar pek çok test yapıldı ama bayılmana sebep olabilecek bir şey bulamadık. Psikolojik olduğunu düşünüyorum. Tansiyonun da biraz düşmüş."diyerek sedyenin yanında duran sandalyeye oturdu. "Hatırlamak için sabırsızlandığını biliyorum. Ama kendini çok yıpratıyorsun. Zamanı geldiğinde hatırlayacaksın. Lütfen artık bir şeyleri zamana bırak."
"Neredeyse üç ay olacak. Zaman, çok uzun..."diyerek toparlanıp oturdum.
"Uzansan daha iyi." Duymazlıktan geldim.
"Bayıldığım sırada çay bahçesinde bir şarkı çalıyordu. Hatırlıyor musun?"
"Hayır. Farkında değilim. O sırada daha önemli bir sorunum vardı."
"Ne sorunu?"
"Sen o haldeyken ilerideki çay bahçesinde çalan müziği dinleyecek kadar keyifli değildim."
"Hayır." Cebinden küçük, kalem gibi metal bir çubuk çıkarttı. Elindeki metal çubuğun arkasına dokunup ışığını yaktı. Işığı gözüme tutup gözlerime baktı.
"Pek çok hare var."dedi.
"Ne var?"
"Gözlerinde, diyorum. Siyahın pek çok tonunda hare var. Koyu renk olmasına rağmen ayırt edilebiliyor."diyerek ışığı gözümden çekip kapattıktan sonra o metal çubuğu tekrar tişörtünün göğüs cebine koydu. "Işığın yoğunluğuna göre gözlerinin koyuluğu değişiyor."
"Yani?"dedim meraklı bir sesle. Bu herkeste böyle olmaz mıydı? Bir hastalığın belirtisi miydi?
"Yani, gözlerin çok güzel."dedi gülümseyerek. Bu sözü duyunca bir anda ne yapacağımı bilemedim. Niye böyle söylemişti ki? Gözlerimi Yavuz'dan çekip kucağımda birleştirdiğim ellerime baktım. Utandığım için mi kalbimin ritmi değişmişti, böyle heyecanlanmıştım?
"Muhtemelen kazadan sonra değişmiştir gözlerinin rengi. Bu çok ilginç bir durum. Araştırılması gerekiyor."
"Ne? Gözlerim değişmiş midir?" Mümkün müydü bu? Neden kazadan sonra gözlerimin rengi değişiyordu?
