It must be love

Hoofdstuk 2.4: Opgeruimd staat netjes.

Amal keek naar haar glaasje. Het water dat in het glaasje was, was lekker koud. Met haar handen omringde ze het. Ze keek over de rand en zag Nicola haar onderzoekend aankijken. Ze wist niet welke houding ze moest aannemen waardoor ze begon te praten: 'Hoe gaat het met je?' vroeg ze aan Nicole.

Nicole zuchtte en zette haar glaasje neer. 'Het gaat goed met mij. En met jou?' Amal had direct spijt gekregen. Ze moest niet gaan. Nicole keek haar slechts onderzoekend aan, en dit al een halfuurtje. 'Goed.' Amal dacht even na. 'Ik denk dat hier geen nut in zit. Je kijkt me steeds vreemd aan. Ik heb hier geen zin in.'

De ogen van Nicole werden nat. Een blosje kwam omhoog bij Nicole. Haar wangen waren vuurrood, maar Amal kon al raden dat dit niet van schaamte was maar van boosheid. Door woede. 'Ik snap het niet,' zei Nicole en gooide haar handen in de lucht. 'Ik begrijp gewoon niet wat Jabir in jou ziet!'

Amal vloekte zachtjes. Hier was ze dus bang voor; een hysterische Nicole. 'Luister, hij ziet niks in mij. Ik heb mijn excuus aangeboden en het is aan jou om het te aanvaarden. Of niet.' Amal stond op. Nicole duwde haar terug in de stoel. 'Zo kan dat ook,' mompelde Amal verontwaardigd en ging weer zitten.

Nicole begon luidruchtig te praten waardoor mensen achterom naar het tweetal keken. 'Het is door jou.' Amal zuchtte diep uit. Ze leunde beschaamd vooruit en woelde door haar bruine haren. Een haarlok kwam los uit een elastiek en ze maakte een krul met haar vinger. 'Voordat jij bij hen bent komen werken was er niks aan de hand tussen ons!'

De mensen bleven hen aankijken. Amal keek Nicole waarschuwend aan. 'Ga zitten. Niet schreeuwen, ik hoor je goed. Laten we dit op een normale manier uit praten.' Nicole schudde met haar hoofd. 'Jij hebt het verpest!' 'Je lijkt wel een stuk radio,' mompelde Amal. Nicole keek haar woedend aan.

'Vanwaar haal jij het lef om mij nog tegen te spreken?' schreeuwde Nicole. Amal stond geïrriteerd op. In een fractie van een seconde gooide ze de inhoud van haar glaasje in het gezicht van Nicole. Het was een paar secondes stil. Daarna hoorde Amal mensen hun adem inhouden. Nicole keek haar woedend aan. Er druppelde een paar druppels van haar gezicht op de tafel.

Amal stond snel op en pakte haar spullen. 'Je hebt me niet eens uit laten praten. Ik heb hem helemaal niet van je afgepakt. Wat is dat nou weer voor een leugen? Jabir heeft het je verteld. Ik heb het je verteld.' Ze wees boos naar Nicole. 'Maar jij was koppig en eigenwijs bezig. Hier heb je de waarheid. Wil je hem terug? Dan moet je niet bij mij wezen. Freak.'

Ze liep boos weg. Ze stapte in de auto en reed weg. Haar telefoon ging af. Ze glimlachte toen ze de naam van Marouan op het scherm zag. 'En, hoe verloopt het?' vroeg Marouan. Amal sloeg linksaf en deed haar telefoon op luidspreker. 'Heel goed. Ik kom naar huis.' Het woordje huis klonk vreemd in haar oren. Maar ook zo vertrouwd.

'Zo snel al? Wat heb je gedaan Amal?' Amal lachte en leunde achteruit. 'Ik heb niks gedaan, wat ik niet mocht doen.' Ze hoorde Marouan grinniken. 'Ik weet zeker dat je Nicole wat hebt aangedaan. Ik weet niet wat maar ik weet wel dat ik trots op je ben. Ik mag haar toch niet.' Amal lachte. Dat hij Nicole niet mocht, had hij vaker bewezen.

'Nou doe snel! Jabir heeft zo meteen een wedstrijd. Ik wil het met jou kijken. Ben je er al bijna?' Amal glimlachte en voelde zich gevleid. Ze voelde zich door iemand geaccepteerd. Dat Marouan haar accepteerde zoals ze was. Dat hij haar als gezelschap wilde. 'Ik ben er bijna. Ik wil het ook met u kijken. Nou, ik ga ophangen. Ben er zo snel mogelijk.' 'Tot straks.'

Zo gezegd, zo gedaan. Ze parkeerde de auto. De hekken gingen open en ze zwaaide naar de bewaker. Hij zwaaide glimlachend terug. Het huis was luxe. Ze had ook niet anders verwacht. De mensen die in het huis woonden waren ook gezellig. Amal kende ze niet allemaal, maar die ze tot nu kende mocht ze.

Ze voelde zich welkom hier en dat liet ze ook zien aan Marouan. Al had ze geen goede band met Jabir, ze vond het leuk om hier te zijn. Al vond ze die gast genaamd Faisel een beetje irritant. Ze grinnikte om zichzelf en stapte uit de auto. 'Señorita,' zei de tuinman en keek Amal verleidelijk aan. 'Hoe gaat 't mejuffrouw?'

Amal glimlachte. 'Het gaat goed. En met jou?' 'Ook goed,' zei hij en keek haar met zijn blik die haar irriteerde. 'Nicolas,' zei ze. 'Ja?' vroeg de tuinman en ging recht staan. De man was knap, maar ze probeerde zich niet door zijn knapheid afleiden. 'Wil je me niet meer met zo'n blik aankijken?' Ze wees naar het schep dat in zijn handen was. 'Anders krijg je dat tegen je achterhoofd.'

Nicolas keek even verbaasd en daarna schoot hij in de lach. Amal liep naar binnen. Ze hing haar jas op en deed haar schoenen uit. 'Precies op tijd!' Ze nam plaats naast hem en ze keken samen naar de ijshockeywedstrijd. Amal keek Marouan aan en dacht aan haar vader. Haar vader waar ze zielsveel van hield.

Haar vader en zij keken altijd naar zulke wedstrijden. Bij die gedachte glimlachte ze. Haar vader was overleden. Het deed haar pijn maar ondanks haar pijn moest ze uit het put komen en de pijn wegstoppen. Ze werd uit haar gedachte gehaald toen ze Marouan hoorde schreeuwen. 'Goal!' zei hij en keek met een trotste blik naar de Tv. Amal lachte en besloot mee te kijken.