It must be love

Hoofdstuk 5.2: Weddenschap om te winnen.

De film was begonnen. Amal keek met aandacht naar de tv. Jabir beet in zijn onderlip en keek haar onderzoekend aan. Amal merkte dit, maar reageerde er echter niet op. Jabir wendde zijn blik van haar af. Amal keek met een zuur gezicht naar de tv. Het meisje, oftewel de hoofdrol, keek naar de moordenaar terwijl haar gezicht onder bloed zat.

'No,' jammert het meisje. Amal was zo aandachtig aan het kijken dat ze Jabir niet op zag staan. Grijnzend en met een ondeugend plan, liep hij naar zijn slaapkamer. Het meisje werd onthoofd door de moordenaar, en Amal gilde het uit. De film was afgelopen, en daar zat Amal op de bank met grote ogen.

Ze keek om zich heen en zag Jabir niet zitten. 'Jabir,' fluisterde ze zachtjes. Ze stond op met trillende benen en keek om zich heen. De gordijnen bewogen van zijn plek. Ze liep naar de gordijnen en schoof het met een ruk opzij. Niks. Ze zag helemaal niks, behalve het maneschijn dat de woonkamer belichte.

'Oké, dit is niet leuk,' siste ze geïrriteerd. 'Wat is er, schatje?' Ze voelde de adem in haar nek. Haar haartjes gingen overeind en met een stijve houding keek ze vooruit. Boos draaide ze om. Hij had een masker op waardoor ze het uitgilde. Jabir begon hard te lachen, terwijl haar hart harder begon te kloppen. Met een razende blik keek ze hem aan.

Ze pakte het glaasje cola van de tafel en keek Jabir razend aan. 'Nee,' zei hij en deed een stap achteruit. Uitdagend deed ze juist een stap vooruit. 'Nee, verpest het moment nou niet,' zei hij en grijnsde zijn wolventanden tevoorschijn. Ze keek hem met een uitdagende blik aan. 'Je verdiend het,' siste ze en hief het glaasje om de inhoud over hem heen te gooien.

Met een handomdraai, zette hij het glaasje neer op de tafel en duwde hij Amal tegen de muur. 'Wat ga je nu doen?' vroeg hij fluisterend. Hij boos naar voren en schuurde zijn lippen langs haar wang. Haar adem klonk gejaagd. 'Ga weg,' zei ze zwakjes. Hij glimlachte gemeend en keek haar in de ogen aan.

Hij boog langzaam naar haar lippen. Met een gekwelde gevoelens draaide ze haar gezicht om. Zijn lippen kwamen terecht in haar nek. Hij keek haar niet-begrijpend aan. 'Ik hoef geen afdankertjes,' zei ze doelend op hem. Haar woorden waren raak. Zijn ogen werden donkerder van kleur. Ze slikte. De man was té onweerstaanbaar.

'Waarom ontken je iets wat jij zelf ook wilt?' zei hij zachtjes in haar oor en beet in haar oorlel. 'Zoals ik al eerder zei; ik heb geen afdankertjes nodig.' Hij liet haar abrupt los. 'Ik heb een deal,' zei hij en keek haar met een gesloten blik aan. 'Ik geef je één jaar de tijd. Je zult van zelf naar mij toe komen.'

Ze lachte. 'En als dat niet zo is,' zei ze en deed haar armen over elkaar heen. Hij negeerde haar vraag. 'Als ik gelijk zal krijgen, wat ook zal gebeuren, word je voor altijd de mijne. Geen scheiding. Je wordt dan van mij, geheel. Gebeurd dat niet, mag je van mij scheiden. Ik geef je één jaar de tijd.' Ze hief haar wenkbrauw op en dacht even na.

Daarna stak ze haar hand uit. 'Deal. Als ik mij aan jou overgeef, zal ik voor altijd de jouwe blijven. Als ik me niet aan jou zal overgeven, wat zal gebeuren uiteraard, zullen we uit elkaar gaan.' Hij knikte en keek haar in de ogen aan. Hij schudde haar hand. 'Een kus als bevestiging?' vroeg hij en keek haar verlekkerd aan. Ze lachte cynisch. 'Je mag de muur kussen, schat.' Ze liep daarna naar de keuken met verwarde gevoelens. Deze slag was voor haar. Maar hoe vaak zal zij winnen? Voor hoelang zal ze nog kunnen stribbelen tegen zijn aanraking die zo verdomd goed aanvoelde?