It must be love

Epiloog: It must be love.

Epiloog: It must be love.

'Ik wil niet gaan,' zei Amal en keek gebroken uit het raam. Fatima zuchtte en ging naast Amal zitten. 'Ik weet dat je dat niet wilt. Maar kom op, we gaan voor Anouar.' Amal keek haar vriendin en broer aan. Ze zuchtte instemmend. 'Is goed. Ik kom met jullie mee.' Fatima grijnsde en omhelsde haar. Anouar knipoogde en liep weg.

Amal keek nog altijd uit het raam. Haar hart was nog altijd gebroken. Ze wilde niet naar de wedstrijd gaan. Ze wilde hem niet weer zien. De eerste tranen druppelden naar beneden. Ze wilde haar geliefde niet weer zien. Ze wilde de hartzeer niet weer voelen, althans niet verergeren. 'Niet huilen, kleintje,' fluisterde Anouar en ging naast zijn zusje zitten.

Ze keken samen uit het raam. 'Weet je nog wat mama en papa ons hadden geleerd?' Amal keek opzij. 'Vertel maar,' zei ze zachtjes terwijl ze het antwoord wel wist. Anouar glimlachte. 'Laten we terug gaan naar het begin, toen jij van de trap viel. Klunsje.' Amal lachte en gaf haar broer een zetje. Lachend vertelde Anouar het verhaal.

Flashback:

'Gaat het?' vroeg de 10 jarige Anouar aan zijn kleine zusje. Amal snikte zachtjes. 'Ik heb pijn,' zei ze met tranen in haar kralenoogjes. 'Sorry, dat je bent gevallen,' zei Anouar die niet wist wat hij moest zeggen. Ze haalde haar schouders op. 'Ik wil een kusje op mijn blauwe plek.' Anouar trok een vies gezicht. 'Ik wil je teen niet kussen!'

Amal begon harder te huilen. 'Je bent mijn broer,' zei ze snikkend. Anouar keek haar verdrietig aan. 'Maar je hebt in een zandbak gespeeld! Je tenen zijn vies, kleintje!' Zijn koosnaampje gebruikte hij nog altijd. Het koosnaampje liet haar altijd huiveren. Het naampje van haar grote broer. Haar held. Haar tweede held, dan.

Anouar zuchtte. 'Laat papa het kussen. Ik moet voetballen!' Amal gaf haar broer een boze stomp. 'Ik ben gevallen,en je kiest toch voor je vrienden. Ga maar weg. Ruzie.'Ze keek met haar kleine koppige hoofd de andere kant op. Boos omdat haar held dit keer geen held was, voor haar. Anouar kreeg schuldgevoelens en zuchtte.

'Waar doet het dan pijn?' Amal liet haar grote teen zien. Anouar gaf haar een kus. Niet op haar teen maar op haar voorhoofd. 'Misschien voel je geen pijn meer door mijn magische kus,' zei Anouar grappend. Amal lachte en omhelsde haar broer. Al snel kwamen hun ouders aanrennen.' Amal!' riep haar moeder uit. 'Ik heb haar een kus gegeven,' zei Anouar dapper.

Zijn vader lachte en woelde door zijn haren. 'Anouar heeft me geholpen, mama en papa. Hij is mijn held,' zei Amal. Haar ouders keken hun kinderen trots aan. 'Wat er ook gebeurd, blijf voor elkaar vechten. Blijf elkaar helpen. Jullie zijn broer en zus, en houden zielsveel van elkaar. Laat dit voor altijd zijn.' Anouar en Amal knikten vurig. Niet-wetend wat de woorden precies inhielden.

~

'En hier ben je. Je bent er voor mij. Bij mij. Bedankt,' zei ze en omhelsde hem. 'Je bent mijn held.' Ze omhelsden elkaar stevig. Terwijl ze elkaar omhelsden hoorden ze een zacht gesnik. Ze draaiden om en zagen Fatima. Anouar keek zijn geliefde verliefd aan. 'Kom hier, schatje.' Lachend omhelsden ze elkaar. 'De twee vrouwen waarvan ik houd.'

'We gaan winnen. Let op mijn woorden!' riep Fatima uit. Ze stond op haar zitstoel te kijken naar de wedstrijd. 'Mevrouw wilt u zitten?' vroeg de man achter haar. Fatima draaide woedend om. 'Ik kijk naar mijn verloofde! Als je het beter wilt zien, zit je maar ergens anders.' Amal moest lachen om haar.

Ze keek naar de wedstrijd. Af en toe keek Jabir haar in de ogen aan, maar dan keek zij weg. 'Ze moeten deze wedstrijd winnen,' zei Fatima die toch besloot om te zitten. ' We winnen dan de Cup.' Ze praatte alsof ze deel maakte uit het team. 'Ze worden dan wereldberoemd en verdienen een hoop geld. Maar ook een hoger reputatie. De jongens trainen hier al 4 jaar voor.'

Amal luisterde aandachtig. Dit wist ze helemaal niet. 'En als ze het niet winnen?' Fatima haalde haar schouders op. 'Ze zullen kapot gaan, dan. Ze hebben al jaren getraind.' Beiden keken ze naar het klokje dat aanwees hoeveel minuten ze nog te gaan hadden. Het klokje gaf 2 minuten aan.

De spanning was te snijden. Het stond gelijk. Het was dus kwestie van snel scoren. Een speler haakte zijn tegenstander, maar niet op een bestrafbare manier. Hij schoot de puck naar Jabir, die over het ijs schaatste. Hij keek aandachtig om zich heen, en gleed behendig over het ijs. Op weg naar de doel.

Het klokje gaf aan dat ze nog maar 20 seconden hadden. Iedereen keek met spanning. Amal zag dat een andere manier de kant van Jabir op kwam schaatsen. Ze hield haar adem in. De rechtervleugelspeler schaatste tegen de man aan en Jabir hief zijn stick. Met een fractie van een seconde schoot hij de puck erin.

Het was doodstil in het stadium. De puck vloog lang het gezicht van de goalie heen. Het volgende moment gilde iedereen. Ze hadden gewonnen. Fatima en Amal sprongen gillen in de lucht en omhelsden elkaar. 'Kom mee!' zei Fatima. Anouar had de Cup boven zijn hoofd, en gleed over het ijs met zijn trots in zijn handen.

Fatima opende haar tas en gaf Amal schaatsers. Amal keek er niet-begrijpend naar. 'Ga het ijs op. Vertrouw me.' Amal stribbelde even, maar algauw manipuleerde Fatima haar met het feit dat ze haar kon vertrouwen. Angstig en trillend gleed Amal over het ijs. 'Ik ga vallen,' zei ze zachtjes.

'Nee,' hoorde een schorre stem. 'Ik zal er altijd zijn om je op te vangen.' Ze keek geschrokken voor zich uit. Jabir.. Het volgende moment tilde Jabir zijn vrouw op en gleed snel over het ijs. Amal gilde het uit. Al snel liet Jabir haar los. Zijn teamgenoten waren van het ijs afgegaan, zoals afgesproken.

Amal keek Jabir vreemd aan, maar ook met hartzeer. 'Het spijt me,' begon hij en knielde voor haar neer. De mensen waren weer stil. Iedereen hield zijn adem in en keek het tweetal aan. Inclusief zijn teamgenoten en het andere team. 'Het spijt me zo erg. Ik heb je zoveel pijn aangedaan,' begon hij gekweld.

'Maar ik begrijp waarom. Ik durfde het niet toe te geven. Ik durfde niet toe te geven dat ik van je hield. Ik wilde je niet vertellen dat ik gek op je was. Dat ik gek werd als je er niet was. Deze afgelopen maand was de pijnlijkste maand. Mijn hart stierf keer op keer, omdat jij, mijn hart, er niet was. En ik jou had gebroken.'

Hij ademde even. 'Ik heb altijd arrogant en gevoelloos gedaan tegenover jou. Maar echt, mijn liefste, dat was allemaal façade. Ik was bang. Ik wilde me aan niemand binden. Ik wist toen niet wat ik wilde. Maar nu wel. Ik wil jou. Ik wil jouw liefde. Ik wil dat jij de moeder wordt van mijn kinderen. Ik wil jou als mijn wederhelft.'

Amal snikte zachtjes. 'Alsjeblieft, vergeef het me,' zei hij zachtjes. 'En je dacht dat als je je gevoelens zou uitten ik je het zou vergeven?' vroeg ze tot ieders tegendeel. 'Uhm, ja,' stamelde hij zenuwachtig. Amal lachte. 'Goed nagedacht, Jabir. ik vergeef het je. Beloof me nooit meer pijn te doen.' Jabir voelde zijn hart weer kloppen en grijnsde ondeugend. 'Ik zal je nooit meer pijn doen, schatje. Beloofd.' Hij stond op en ze omhelsden elkaar. Het publiek werd wild. Iedereen begon te klappen.

De teamgenoten van Jabir kwamen het ijs weer op en omhelsden het tweetal. Lachend genoten ze van de dag. Amal keek gelukzalig rond. Dit was het echte geluk. Hier had ze van gedroomd. Gelukzalig keek ze rond. Anouar omhelsde Fatima op een manier zoals een man deed die van een vrouw hield.

Daarna keek ze Jabir aan, die haar teder aankeek. Jabir zag Marouan met kleine stappen naar haar toe komen. Ze geloofde haar ogen niet en schaatste voorzichtig naar Marouan. 'Pas op,' zei Marouan. 'Het ijs is te glad!' Amal omhelsde hem lachend. 'Ik heb je gemist, vader.' 'En ik jou, dochter.'

Al snel kwamen er andere spelers naar Marouan toe. Ze overhoorden de professionele speler. Hij was een legende, en zou dat ook voor altijd blijven. Jabir schaatste naar zijn vrouw met een grote glimlach op zijn gezicht. 'Ik houd van je,' zei hij en wikkelde haar haarlokje om zijn vinger.

Ze glimlachte. 'Ik houd ook van jou.' Hij zuchtte verliefd uit. 'Ik ben blij dat je me terugwilt. Maar laten we eerlijk zijn,' zei hij grijnzend. 'Wie wilt deze lekkerding niet?' Amal grijnsde ondeugend terug. 'Ik in ieder geval wel.'

Hij lachte en trok zich naar zich toe. 'Dit is liefde,' zei hij. 'I'll always love you,' zei hij in het Engels, op een zachte toon. 'And I love you,' zei ze met gesloten ogen. Hij grijnsde. 'Ik weet niet wat dit is. Maar het is fantastisch.' 'Ik wel,' zei ze fluisterend. 'It must be love.'

Einde van it must be love!
Zelf vond ik het een geweldige boek! Ik heb zeker ook stiekem in de avond zitten te lezen.