It must be love

Hoofdstuk 5.9: Geforceerde vriendelijkheid.

De spanning was te snijden. De stilte vervulde de kamer. De vuur muren leken op Amal af te komen. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar Jabir die zich bezig hield met zijn telefoon. De irritatie laaide weer in Amal op. 'Van waar kennen jullie elkaar?' vroeg Appie om de stilte te verbreken. Amal keek naar Jabir, die opkeek en even nadacht. 'Zoals je weet, werkt ze voor mijn vader. En ja, het was liefde op het eerste gezicht.'

Een pijnlijke dolstreek ging langs het hart van Amal. Ze glimlachte geforceerd en peilde de reactie van Abdel en Amina. Het feit dat hij zo luchtig deed, deed haar pijn. Voelde hij niks voor haar? Helemaal niks? Terwijl zij hier gek werd van haar dubbelegevoelens. 'Vanwaar ken jij Amal?' vroeg Jabir op zijn beurt.

'Ik had haar bij een feest gezien, en toen wist ik het gelijk,' zei hij naar de waarheid. 'Ze spoort niet.' Amal lachte en schudde haar hoofd vol ongeloof. 'Welke feest?' vroeg Jabir. Hij was echter niet aan het lachen noch aan het glimlachen. 'Gewoon, een normale feest.' Appie choqueerde zijn schouders.

Jabir humde even. 'Vanwaar ken jij haar?' vroeg Appie en keek de richting op van Amina. 'Ook een feest,' zei hij. Ja, onze bruiloft, dacht Amal cynisch. 'Waarom heb jij überhaupt een manager nodig, Jabir? Ik ben ook een speler geweest. Ik had nooit de behoefte gehad om een manager te hebben.' Amina keek haar stiefbroer waarschuwend aan. Appie grijnsde terug.

'Ze is niet alleen mijn manager. Maar ook mijn goede vriendin,' zei Jabir en glimlachte. Amal keek naar het glaasje dat op de tafel stond en kreeg de neiging om het naar Jabir te gooien. Hij wilt je gek maken, zei ze tegen zichzelf. 'Ik ga even de taart halen.' Amina lachte zachtjes. 'Bediende.' Amal draaide zich om naar Amina en keek haar kalm aan.

'Jij wilt dus niet. Kon je gewoon gelijk zeggen, hoor.' Amina keek Amal droog aan. Voldaan liep Amal weg. Ze sneed de taart en zette het op de borden. 'Wat een haat.' Amal draaide zich om en keek naar Jabir. Jabir pakte twee borden, en Amal pakte twee borden. Geforceerd glimlachte ze. 'Waar geen liefde is, is er haat.' Daarna liep ze de woonkamer terug.

Jabir keek haar peinzend na. 'Ik wist wel dat je ook aan mij een stukje zou geven,' zei Amina en lachte haar wolventanden te voorschijn. 'Ach,' zei Amal. 'Ik heb manieren geleerd van mijn moeder. Ik praat zeker over iets wat jij nooit hebt aangeleerd.' Amina spande haar kaken. 'Je moeder is dood toch?' Haar vork bleef in de lucht hangen.

Het was akelig stil in het huis. 'Heb jij dit gemaakt?' vroeg Appie om van onderwerp te veranderen. Amal bedankte hem in de stilte. 'Ja. Is het lekker?' Appie knikte met een volle mond en opende zijn mond om wat te zeggen, waardoor een stukje taart uit zijn mond viel. 'Appie!' zei Amal lachend en keek weg van hem.

'Jammer dat je moeder is overleden.' Amal zuchtte. 'Ik wil daar niet over beginnen.' Haar eetlust was verdwenen. 'Zou ze trots op je zijn, denk je?' De vraag was eerder retorisch dan vragend. 'Wat een interesse heb jij in mij, zeg.' Amal glimlachte liefjes terug. De twee heren keek het tweetal aan. 'Ze zou zich schamen voor jou. Al geflikflooid met iemand, voor het huwelijk.'

Dit was de druppel. Woedend drukte Amal de taart in het gezicht van Amina. Ze draaide de bord, waardoor de taart over haar hele gezicht daalde. 'Je praat te veel.' Jabir stond op en keek Amal ongelovig aan. Appie begon hard te lachen. 'Je doet iets wat ik altijd wilde doen!' Amal kon hier niet om lachen en keek Appie droog aan. Die stopte met lachen en knipoogde met een grijns. Amal keek Amina weer aan en deed een stapje achteruit.

'Ga mijn huis uit. Nu,' zei Amal. Amina stond woedend op. De taart gleed van haar oogleden naar beneden. 'Dit zet ik je betaald,' siste Amina. Amina gleed met haar vingers over haar gezicht, en spatte daarna de taartresten op Amal. Amal sloot woedend haar ogen. Ze telde tot tien, want ze wist dat dit anders verkeerd zou uitlopen.

'Amina, kom we gaan.' Appie keek Amal spijtig aan en trok Amina het huis uit. Jabir schudde zijn hoofd. 'Je bent ongelovig.' 'Je komt voor een vrouw op, en niet voor je eigen vrouw. Wat voor man ben jij, Jabir?' vroeg ze en priemde haar vinger in zijn borstkas. 'Wat is jouw probleem?' vroeg Jabir met een gesloten blik. Amal zuchtte en deed een stap achteruit. 'Dat zal jij nooit begrijpen. Zoek het eerst in jezelf.'

Ze draaide zich om en bracht de borden terug naar de keuken. 'Je hoefde niet zo te reageren op haar,' bleef Jabir doordrammen. 'Ze moest niet over mijn moeder beginnen.' Jabir zei niks en wist dat ze gelijk had. Hij woelde door zijn haren. 'Je gedroeg je kinderachtig.' Beledigd draaide ze om. 'En dat zeg jij? Moet ik nu aannemen dat jij volgroeid bent?' Ze stak koppig haar kin in de lucht en liep weg.