It must be love

Hoofdstuk 3: De tijd zal het je leren.

Jabir keek Siham met samengeknepen ogen aan. Het meisje genaamd Siham schudt haar hoofd. 'Je had toch ''serieuze'' plannen met mij? Ik wil wel verder met jou.' Jabir lachte cynisch en duwde haar handen weg die ze op zijn schouders had geplaatst. 'Je houdt nog steeds van spelletjes, hè?' vroeg hij retorisch.

Siham lachte en zei niks. Haar gelach beantwoorde zijn vraag. 'Jammer,' zei Siham en keek voor Jabir aan. 'Wat heeft zij dan wel wat ik niet heb?' Jabir deed alsof hij moest nadenken.'Laten we beginnen met manieren. Zelfwaarde.'

Siham keek hem beledigd aan. 'En dat zeg jij, met je arrogantie. Ik heb van jou gehouden, Jabir. Maar jij speelde spelletjes.' Daarna keek ze Amal hoofdschuddend aan. 'Jij bent zijn volgende speeltje. Hij zal je gebruiken en breken. Geloof mij.' Amal zei niks en keek Siham na. Ze keek Jabir aan. Was hij dan zo erg?

'Wat was dat nou?' vroeg Jabir met een klein lachje. 'Wie was dat nou? Bedoel je,' corrigeerde Amal hem. Jabir keek haar ondeugend aan. 'Was je jaloers?' Amal rolde met haar ogen en gaf Jabir een duwtje. 'Waarom gedraag jij je niet als een heer tegen vrouwen?' vroeg Amal streng en ging op en neer met haar vinger.

Jabir keek met een schuin gezicht naar haar vinger. 'Wat is er?' vroeg Amal en volgde zijn blik. 'Ik moet je wat vertellen,' zei hij met een kuiltje onder zijn oog,'je hebt een kromme wijsvinger. Check die vinger eens!' Amal sloeg hem tegen zijn achterhoofd en hij begon te lachen.'

'Jij bent scheef, niet mijn vinger.' Jabir knikte met vernauwde ogen; alsof hij het geloofde. 'Zeggen ze allemaal,' zei hij. Amal rolde met haar ogen. 'Beantwoord mijn vraag is, meneertje.' 'En dat was?' Amal keek hem droog aan en hij grinnikte. 'Ik pas me toe aan de vrouw.' Hij knipoogde en liep verder. Sprakeloos keek ze hem na.

'Wacht!' riep Amal en rende naar Jabir toe. 'Ik was serieus, Jabir.' 'Ik ook, brutaaltje.' Ze zuchtte. 'Ik heet Amal, kwal.' 'Ik ben Amal, kwal,' zei Jabir met een verwijfde stem. Tegen haar zin lachte ze. Hij lachte haar na. 'Houd op,' zei ze wat geïrriteerd. Hij deed haar weer na. Ze begonnen te stoeien.

'Ik wil naar Anouar,' zei ze op een gegeven moment. Hij keek haar aan van opzij. 'Dan doen we dat toch?' Amal straalde. 'Kan dat?' Jabir knikte. 'Ik moet trainen, en dan kan jij mee. Je kan gelijk je broer ook zien.' Amal knikte. Ze liepen grappend en lachend terug naar huis.

Mevrouw Garcia en meneer Mokhtar waren aan het kletsen en eten, merkte Amal op. 'Eet smakelijk,' zei ze. 'Is het lekker gezellig?' Mevrouw Garcia glimlachte en knikte. 'Kom lekker er bij zitten.' Jabir kon geen nee zeggen tegen de lekkernijen en ging zetten.
Amal trok hem naar zich zelf toe via zijn capuchon. 'Jij moet met mij mee,'' held''.' Jabir ging ondeugend op en neer met zijn wenkbrauwen. 'Arrogantie,' zei Amal en rolde met haar ogen. 'Je vindt me gewoon leuk, brutaaltje.'

Amal gaf hem een duwtje. 'Je wordt wel heel erg handtastelijk hoor,' zei Jabir lachend. Amal lachte ook mee. Mevrouw Garcia keek Amal grijnzend aan. Amal begreep haar blik gelijk en schudde met haar hoofd. 'Vindt u dat goed?' vroeg ze aan Marouan. 'Als u wilt kunnen we u mee nemen.' Marouan schudt zijn hoofd.

'Jouw dienst van vandaag zit er op. Ga maar naar je broer, meisje. Doe hem de groeten.' Spontaan omhelsde ze hem. Glimlachend omhelsde hij haar terug; alsof het zijn eigen dochter was. Op zo'n manier behandelde hij haar. 'Ik heb het gezellig met Maria,' zei Marouan glimlachend.

Mevrouw Garcia knikte. 'Doe ''The Wall'' ook de groeten van mij,' zei mevrouw Garcia lachend. Amal knikte en ze liep de deur uit met Jabir. 'Eigenlijk,' zei Jabir toen ze in de auto zaten,' kom jij mee om naar mij te kijken. Ik weet ik ben lekker schatje, maar je geeft me een beetje te veel aandacht.'

Amal keek hem droog aan en stompte hem. 'Zie je, je kan niet zonder mij aan te raken.' Amal besloot om mee te spelen. 'Je hebt gelijk Jabir. Ik kan niet zonder jou aan te raken of zonder door te gaan met mijn leven zonder jou in mijn buurt.' De auto slingerde even en geschrokken keek Amal Jabir aan.

'Wat doe je?' vroeg ze geschrokken. Jabir keek haar boos aan en richtte zich weer op de weg. 'Ik maakte maar een grapje,' zei ze. 'Maak nooit meer zo'n grapje,' snauwde hij haar af. Beledigd deinsde een stukje achteruit. Ze leunde boos achteruit en keek uit het raam. Wat had ze gedaan? Daarna lachte ze cynisch in zichzelf. Waar maakt ze zich nou druk om? Ze zal wel leren leven met hem en zijn unieke persoonlijkheid. De tijd zal het haar wel leren.