It must be love

Hoofdstuk 6: Just love me..

Tip: zet de muziek aan tijdens het lezen.

Fatima kon dit niet meer verdragen. Nee, het lukte haar gewoon niet. Ze loog. Ze deed alsof ze sterk was. Maar nee. Ze zuchtte en er gleed een traan naar beneden. Amal zou haar haten. Maar Anouar ook. Ze onderdrukte een snik. Ze zou hen verlaten. Met slechts een brief die naar Amal had gestuurd, met spijt en pijn. Ze had besloten om naar een ander land te verhuizen. Ze kon Anouar niet meer onder ogen komen.

Ze had het huis afgezegd. Ze had besloten om naar haar tante te gaan die in het buitenland woonde. Ze keek rond. De belangrijke dingen waren ingepakt. Ze had alles bij zich en was er klaar voor om het verleden te laten rusten. Dat kon ze laten rusten, maar haar gevoelens niet. Ze nam diep adem. Dit is het beste, sprak ze zichzelf de moed in.

Ze liep het huis uit en stapte de bus in die haar naar het vliegveld zou brengen. Met pijn in haar hart keek ze uit het raam. Ze had afscheid genomen van Yessin. Fatima wist dat het niks zou worden tussen hen twee. Ze voelde niks voor hem. Haar hart had ze verloren aan een grote ijshockeyspeler die geen emoties toonde.

Die haar had verlaten en pijn had gedaan. De laatste tijd was zo pijnlijk geweest. Het feit dat hij niet van hield, was het ergste van alles. Het raakte haar op een verschrikkelijke manier. Ze kon het niet meer aan. Hij hield niet van haar, klaar. Dat was het. Ze kwam al snel aan bij het vliegveld.

Ze sleepte haar koffer achter haar mee. De drukte bezorgde voor benauwdheid. Fatima liep verder. Bij de balie aangekomen, deed ze haar papierenwerk en zette haar koffer op de loopband. Daarna liep ze verder. Ze volgde de borden en luisterde naar het geluid. Ze keek naar haar horloge. Over twee uurtjes zou het vliegtuig vertrekken.

Ze stond algauw in de gate en keek naar achteren. Ze stelde zichzelf voor dat Anouar hier zou zijn. Rennend naar haar. Dat hij haar ten huwelijk zou vragen en haar zou zeggen dat hij nog altijd van haar hield. Maar nee, de waarheid was spijtig het tegendeel van haar gedachtegangen.

Pijnlijk wende ze haar gezicht en liep verder door de gate. Het vliegtuig zag ze al staan. Het enorme vliegtuig zou haar naar het buitenland brengen en haar verband met Nederland verbreken. Ze zou hier alles verlaten. Deze gedachte maakte haar verdrietig. Ze nam plaats in het vliegtuig en keek naar haar horloge. Over een uur zou het voertuig vertrekken.

In paniek keek Anouar Chaouki rond. Verdomme, hij zou nog laat komen met zijn stomme kop. Hij rende door en hield zijn doosje stevig vast in zijn hand. Nadat hij alles had gedaan keek hij verwilderd rond. De bewakers stonden voor de gate. Anouar vloekte. 'Kunt u me helpen?' vroeg hij aan een oude vrouw.

De vrouw keek hem vriendelijk aan. 'Wilt u alstublieft lawaai maken zodat die twee bewakers daar naar u komt. Ik moet snel mijn geliefde inhalen, anders vertrekt ze.' Anouar had zich nog nooit zou wanhopig en machteloos gevoeld. De vrouw straalde. 'Natuurlijk! Maar beloof me dat je haar de jouwe zal maken. ' Anouar knikte.

De vrouw knikte en keek naar de man naast haar. 'Help je me, Carlos?' De man knikte. Het volgende moment sprong de oude vrouw op de man naast haar. Anouar keek verbaasd over de pit die de vrouw bezat. Niet veel later kwamen de twee bewakers aanrennen en scheidden de vrouw en de man uit elkaar.

Anouar profiteerde hiervan en rende weg, naar het vliegtuig. 'Hé! Verdomme!' schold de bewaker die Anouar door had en rende achter Anouar aan. Anouar rende over het vliegveld met twee bewakers achter zich aan. Met een razende tempo liep hij de trappen op om het vliegtuig in te gaan.

Verwilderd keek hij rond en zag Fatima zitten. 'Fatima!' schreeuwde Anouar hijgend uit. Geschrokken sprong ze uit haar stoel. 'Ik heb je gevonden,' fluisterde Anouar zachtjes en omhelsde haar vol intensiteit. 'Wat doe je hier?' vroeg ze met een kille stem terwijl haar binnenste schreeuwde van geluk en hoop.

'Jou komen ophalen. Het spijt me, Fatima. Ik heb je pijn gedaan door mijn eigen trots. Ik loog tegen je toen ik zei dat ik niet van je hield. Ik houd zoveel van je. Zoveel, dat ik er gek van word. Maar ook bang van word. Het spijt me dat ik je had verlaten. Dat was nooit mijn intentie geweest. Ik heb altijd van je gehouden.

Ik weet dat dit vreemd klinkt in je oren. Alsof ik lieg tegen je. Maar je moet me geloven. Ik had je verlaten, en ik ben elke dag boos op mezelf. Boos omdat ik je pijn had gedaan en je liefde en vertrouwen voor mij had beschadigd. Alsjeblieft, kom met me mee. Word de mijne en trouw met me. Ik beloof dat ik je nooit meer pijn zal doen. Alsjeblieft geloof me,' zei hij wanhopig. Hij knielde neer voor haar en opende het doosje met een ring. 'Lieve Fatima, wil je met me trouwen?'

De bewakers kwamen binnengestormd. Het juiste moment, mompelde Anouar cynisch in zichzelf en keek Fatima smekend aan. 'Meekomen jij!' riep één van de bewakers. Ze trokken Anouar op en deden handboeien bij hem om. 'Laat hem los!'riep Fatima uit en werd wakker uit haar trance en observatie van zijn woorden.

'Ik houd ook van jou,' zei ze gekweld. 'Ja,' zei ze met volgelopen ogen. 'Ik wil met je trouwen. Beloof me dat je me nooit meer zult verlaten.' Anouar knikte en voelde een brok in zijn keel. 'Ik zal je nooit verlaten, nooit.' Er klonk 'ge-awh'. Fatima omhelsde Anouar, die losgelaten werd door de bewakers. De twee geliefden omhelsden elkaar. Ze zouden elkaar niet meer laten gaan. Door het geklap heen, fluisterden ze de woorden: Ik houd van je.

A/N

Het einde nadert bijna.. nog een paar hoofdstukken.