It must be love

Hoofdstuk 1.5: Het parkje.

Jabir hing op toen hij zijn vader naar binnen zag rijden. Daarna keek hij naar het meisje dat de rolstoel reed. Haar schoonheid trok zijn aandacht, daar kon hij niet omdraaien. Maar daar hield het ook op. Slechts een schoonheid en irritatie dat zijn aandacht trok. 'Wie was dat?' vroeg Marouan.

'Dat was Nicole.' Marouan rolde met zijn ogen. 'Wat ziet zij überhaupt in jou?' plaagde hij zijn zoon. Jabir haalde zijn schouders op. Amal volgde het gesprek nieuwsgierig mee. 'Waarschijnlijk mijn onweerstaanbare kant: mijn tedere, lieve zachtaardige kant,' zei Jabir en wachtte op de reactie van Amal.

Amal proestte het eruit. 'Ik ken je pas en nu al weet ik bijna zeker dat jij geen greintje tederheid bezit.' Hoofdschuddend liep ze naar de keuken. Jabir keek haar grijnzend na. Dit had hij al verwacht van haar. Marouan begon te lachen. 'Ik had een pittige dame voor je gehoopt...' Marouan keek Jabir betekenisvol aan.

Jabir schudde abrupt met zijn hoofd. 'Amal en ik? Die gedachte al. We kunnen elkaar niet eens uitstaan.' Amal kwam de woonkamer weer binnenlopen. Ze had een banaan in haar handen en een koekje. Jabir pakte haar koek af zonder het te vragen. Boos keek ze terug terwijl hij het smakkend opat.

'Heb jij een vriend?' vroeg Marouan. Amal schudde met haar hoofd. 'Mijn verloofde is gepakt door mijn vader en broer.' Jabir stikte in zijn koek. 'Dit meen je toch niet! Amal, begin er niet weer over.' Grijnzend beet ze in haar banaan. Marouan lachte. 'Nee. Ik heb geen vriend,' zei ze daarna.

'Ik ga ervandoor,' zei Marouan. Mevrouw Garcia ging naast Marouan staan en maakte de vitrine schoon. Hij gaf een kus op het voorhoofd van zijn vader. Daarna gaf hij uit eerbied een kus op het voorhoofd van Garcia. Ze keek hem teder aan. Hij keek Amal even met pretoogjes aan.

Ze had haar mond vol met de banaan die in haar hand was en keek hem met een vreemde blik. Daarna schudde ze haar hoofd. Hij begon te lachen door haar blik. Ze zag er als een idioot uit. 'Dag, aap.' Droog keek ze hem terug en hij verliet de woonkamer. Ze slikte haar banaan door.

Garcia schudt haar hoofd. 'Je moet je als een echte dame gedragen!' Ze sloeg tegen de handen van Amal met het doekje in haar handen. Amal keek verontwaardigd terug. 'Ik gedraag me als een dame!' Garcia schudt weer met haar hoofd. 'Ik zal je leren hoe je moet gedragen als een dame.' Ze zei iets in het Spaans en liep naar de keuken.

Amal keek Marouan verbaasd aan. Marouan choqueerde zijn schouders. 'Ze woont hier al jaren. ik kan geen nee tegen haar zeggen.' Amal zuchtte diep uit en verschool vermoeiend haar gezicht in haar handen. Eerst Jabir en dan nu mevrouw Garcia. Marouan keek haar grijnzend aan.'Kleed je om. Ik heb zin in boodschappen.'

'Wauw,' zei Amal keek de auto met open mond aan. Het was de nieuwste serie van Mercedes, had hij haar verteld. Maar dat ie zo mooi zou zijn had ze niet verwacht. 'Stap in. Dan kunnen we gaan. ' Ze stapten in en ze reed het parkeerterrein af. 'Naar waar wilt u gaan?' Marouan choqueerde zijn schouders.

'Ik verveel me thuis. Het maakt niet uit naar waar we toen gaan, zolang ik maar even buiten ben.' Amal knikte en ze voelde medelijden met de man. Ze reed de snelweg op en dacht even na. 'Weet je,' ze keek opzij en vervolgde:' We kunnen doen wat ik altijd doe. In een park zitten of wilt u toch boodschappen?'

Ze richtte haar blik weer op de weg. Ze voelde dat het hoofd van Marouan schudde, door het kleed dat er naast haar was, bewoog. 'Ik vind het goed. Dan gaan we vogeltjes voeren, ik heb brood bij mij.' Amal glimlachte en deed haar zonnebril op. Marouan pakte zijn eigen zonnebril en ze deden de radio harder. Lachend luisterden ze naar de radio, op weg naar een park.