It must be love

Hoofdstuk 5.4: Ongemakkelijke situatie.

Amal nam een gulzige slok terwijl de woede in haar oploeide. Amina zat tegenover haar en was aan het kletsen met Jabir. Jabir lachte galant om haar grapjes. Hij had een uitgesneden pak aan, die hem als gegoten stond, en keek haar lief aan. Zijn das zat ietwat losjes en zijn blouse ook. Dat Amina met haar man lachte maakte haar razend.

Amina had een beeldige jurk aan, die haar prachtig stond. Tegen de zin van Amal, gaf ze het toe in haarzelf. 'Het feest zal leuk worden,' zei Amina en glimlachte zwoel naar Jabir. Hij knikte en keek Amal even aan. Amal keek hem met een neutraal gezicht aan. Daarna keek de uit het raam, terwijl haar aandacht op het tweetal was gericht.

Amina keek Amal aan. 'Komt Amal niet mee?' vroeg ze aan Jabir. Jabir schudde zijn hoofd. 'Alleen jij en ik.' Amal deed hen sarcastisch na, in haar hoofd dan. 'Ik dacht dat je je liefje had meegevraagd,' zei Amina liefjes. Amal keek Amina in de ogen aan en glimlachte liefjes terug. 'Ik heb daar niks te zoeken. Hij mag jou als zijn accessoires wel meenemen.' De woorden waren raak.

Jabir keek Amal met een doordringende blik aan. Ze hadden samen niet meer gepraat. De bewuste dag had een week geleden plaats gevonden. Een week lang hadden ze elkaar genegeerd, alleen de noodzakelijke dingen hadden ze meegedeeld. 'En voordat ik het vergeet te zeggen,' zei Amina. 'We gaan volgende week naar Parijs. Jabir heeft daar een wedstrijd en een paar interviews.'

Amal beet in haar wangen. Ze proefde bloed en beet pijnlijk in haar onderlip. Zal ik haar klappen, of het huis uitgooien, vroeg ze in haarzelf. 'Veel plezier,' zei Amal glimlachend. 'De stad der liefde,' bracht Amina verliefd uit. Amal keek haar met een dodelijke blik aan. 'Dat is ook waarom ik niet begrijp waarom jij meegaat met Jabir.' Amina keek Amal vies aan. Voldaan dronk Amal haar drinken verder op.

'Omdat ik zijn manager ben.' 'Hij heeft voor jou toch ook nog nooit een manager gehad?' Dit was de druppel voor Amina. 'Mens, waarom probeer je me uit te dagen.' Amal keek Amina met argusogen aan en stond op. 'Wie daagt wie uit? Denk na voordat je onzin uitkraamt.' Jabir stond op en keek Amal boos aan. 'Kan ik je in de keuken spreken?'

'Waarom?' vroeg Amal zo onschuldig mogelijk. Hij trok haar mee naar de keuken. 'Gedraag je,' siste hij haar woedend. 'Want? Ik moet toekijken hoe ze mij boos probeert te krijgen?' Hij pakte woedend haar bovenarm vast. 'Laat me los, kwal!' Ze bewoog wild om zich uit zijn handgreep te wringen.

'Gedraag je,' zei hij gevaarlijk kalm. Ze lachte op een manier dat niks goeds beloofde. 'Je bent je mannelijkheid verloren.' Hij keek haar met samengeknepen ogen aan. 'Een echte man verliest zijn mannelijkheid nooit.' Hij boog gevaarlijk naar voren. 'Jij bent je waarde verloren.' De woorden waren als een klap in haar gezicht. Haar schouders hingen los. Haar ogen straalde pijn uit. Maar slechts voor een kleine momentje.

'Je zinkt steeds lager, Jabir.' Hij lachte cynisch. 'Jouw lage niveau zal ik nooit bereiken, maak je niet druk.' Ze hoorden een kleine gegiechel. Ze keken opzij en zagen dat Amina alles mee had geluisterd. Amal keek in de ogen van Jabir. Hij had zijn eigen vrouw bij de welzijn van een andere vrouw, ten schande gebracht. Vernederd. Haar hart gebroken voor een andere vrouw, en dit nog ook in de welzijn van de vrouw die Amal verafschuwde.

Amal wist niks te zeggen. Haar keel was opgekropt met de brok. 'Kom je mee?' vroeg Amina met een voldaan gevoel. 'Amal, sluit je de deur achter ons?' Amal zei niks en keek slechts voor zich uit. Jabir was ook stil geworden, maar uitte zijn emoties niet. Amina trok Jabir mee. Jabir deed zijn das strakker en knoopte zijn blouse dicht.

Amal rechtte daarna haar kraag en liep naar de deur. Jabir en Amina liepen de deur uit. Jabir wachtte even voor de deur en opende zijn mond om wat te zeggen. Amal sloot koppig de deur dicht in het gezicht van Jabir. Jabir keek de gesloten deur aan en wist dat hij het had verdiend. Amal liet zichzelf naar beneden glijden via de deur. Ze woelde door haar haren. Zijn woorden bleven door haar hoofd gaan.

Tot haar wil, begonnen de tranen te stromen. Niet veel later jammerde ze om zoveel dingen: Om de liefde die ze niet kreeg van Jabir. Om haar overleden ouders. Om de situatie waar ze in beland was. De pijn die ze ervoer. De ongemakkelijke stilte in de gang hoorde haar gejammer aan.

Echter werd deze stilte ook verstoord door het gehuil van een jonge vrouw die alles had verloren. Verloren terwijl ze met haar hart en verstand dacht dat ze aan het winnen was. De jonge vrouw die haar tranen vrijliet stond na deze gedachten op. Woest veegde ze de tranen weg met de rug van haar hand. Nee, zo snel zou ze het niet opgeven. Ze zou stribbelen, totdat Jabir degene zou zijn die het opgeeft. Ze haalde diepe adem, en liep naar de woonkamer.