It must be love

Hoofdstuk 1.3: Huize Mokhtar.

'Wat vind je van je kamer?' Amal draaide om en keek naar Jabir die nonchalant tegen de deurpost leunde. 'Groot. Mooi,' zei Amal en keek Jabir onderzoekend aan. Hij was lang en breed merkte ze op. Hij had zwart haar. Ze keek naar zijn mond die vollen lippen bezat. Zijn bruine ogen waren omringd door zwarte, dikke, lange wimpers.

'Ben ik goedgekeurd?' vroeg Jabir lachend. Amal keek snel weg en zei niks terug. 'Ben ik goedgekeurd, Amal?' vroeg hij opnieuw. Amal ruimde alles op en liep naar de deur. Ze keek Jabir even aan. ' Je uiterlijk kan er wel mee door, maar je innerlijk.' Ze schudde toen lachend haar hoofd door zijn blik.

Amal nam plaats tegenover Marouan. 'Hoelang duurt het contact?' vroeg Amal en nam het contract aan. 'De eerste maand is een proefmaand. We gaan kijken of je het wel aankan. Zo ja, dan moet je nog een contract ondertekenen dat een jaarlang duurt.' Amal knikte. Zijn woorden waren luid en duidelijk.

'Je kan morgen beginnen met werken. Komt dat goed uit?' 'Ja. Ik kan ook direct nu beginnen,' zei Amal. Marouan glimlachte. 'Dat vind ik goed. Heb je verder nog vragen?' Amal peinsde even en daarna knikte ze. 'Kan er af en toe een vriendin van mij langskomen?' Marouan knikte en pakte een blaadje.

'Je hebt pauze om 2 uur tot 3 uur. Daarna tot 5 uur werken en heb je weer pauze. Ditmaal tot 8 uur. Maar het kan ook zijn dat als je je werk snel af hebt gemaakt, dat je dan al vanaf die tijd pauze hebt. Je vriendin is welkom bij ons.' Amal glimlachte van geluk. 'Bevalt het lijstje je?'

'Het lijstje bevalt me wel. Het is niet erg moeilijk. Ik denk dat ik het leuk zal vinden om voor u te werken,' zei ze glimlachend. Ze meende haar woorden. Ze keek op haar horloge en zag dat het al 6 uur was geworden. 'Is het loon ook goed?' vroeg Marouan. 'Ja. Het is zelfs meer dan genoeg,' zei ze.

'Ik woon hier met u, en toch geeft u me zo'n hoge loon.' Ze keek hem met een blik aan die bewees dat ze dat niet begreep. 'Je hebt ook een leven hiernaast. Het loon is wat je verdiend.' Amal knikte glimlachend. 'Zal ik dan maar beginnen met de taken?' vroeg ze. Marouan knikte. 'Doe wat je niet laten kunt, meisje.'

Amal stond op. 'Meneer ik heb een vraagje aan u.' Hij keek op. 'Waarom heeft u mij aangenomen? Ik ben blij met mijn baan, niet daarvan. Maar u kent mij niet. Ik heb geen ervaring, wat is de reden dat u me toch heeft aangenomen?' 'Iedereen verdiend een kans. Jij ook. Ik ken je niet, maar ik zal je wel leren kennen. Je hebt momenteel geen ervaring, maar die zal je opdoen.'

Amal knikte bedenkend. 'Ik zal mijn best doen om u niet te teleurstellen.' Marouan knikte. Amal liep naar de deur. 'En maak het niet bepaald makkelijk voor Jabir. Hij kan soms arrogant en irritant zijn, maar hij heeft een hart van goud. Maar blijf jezelf, en maak het niet makkelijk voor hem.'

Lachend vertrok Amal naar haar slaapkamer. Ze had Jabir niet gezien, merkte ze op. Ze haalde haar map tevoorschijn en keek naar haar taken. Ze bleef haken bij het salarisloon. Het bedrag was boven de zesduizend euro. Ze glimlachte. Als ze haar maandlonen zou sparen, zou Fatima binnenkort in Amsterdam wonen. Niet ver van Amal.

'Heb je de regels doorgenomen?' Amal keek geïrriteerd op. 'Je kan ook kloppen en wachten op mijn antwoord,'zei ze. Jabir keek haar droog aan. 'Dit is mijn huis. Waarom zou ik in Godsnaam dan aankloppen? ' Amal vernauwde haar ogen. 'Stel je voor ik ben aan het omkleden of iets aan het doen. Wat dan? Wil je de volgende keer kloppen?'

Jabir grijnsde ondeugend. Hij liet zijn blik over haar glijden waardoor ze boos werd. Ze gooide een knuffelbeertje naar hem. Jabir keek grijnzend naar het knuffelbeertje. 'Is dit van jou?' Amal keek hem even aan en daarna naar het knuffelbeertje. 'Dat is van mijn kleine zusje,' zei ze naar de waarheid en stond op.

Ze pakte het uit zijn handen en zette weer op het bed. Het knuffelbeertje had in zijn handen een hart met 'Love' er in staan. 'Waarom ben je hier en niet bij je dierbaren?' vroeg Jabir zachtjes en ging op het bed zitten. Amal haalde haar schouders op en keek hem neutraal aan. 'Waarom wil je dat weten? Je mag mij niet eens.'

Jabir wreef over zijn stoppelbaarden. 'Ik ben gewoon benieuwd.' Amal lachte vreugdeloos. 'Maak je maar geen zorgen. Ik ben slechts op vlucht voor mijn broers.' Jabir keek haar met een vreemde blik aan. Amal knikte treurig. 'Ik ben vorige jaar met mijn verloofde gevlucht voor mijn broers en vader. Ze wilde me niet aan hem huwen.'

Jabir wreef over zijn kin en keek haar peinzend aan. Ze ging verder: 'Daarom kom ik helemaal van Rotterdam naar hier. ik houd het daar niet vol.' 'Waar is je verloofde dan?' vroeg hij. Hij keek haar onderzoekend aan om te weten of ze het wel of niet meent. 'Die is al ,ja, gepakt door mijn vader en broers.'

Jabir keek haar geschrokken aan. 'Ben jij gek?' vroeg hij en stond met een geschrokken blik op. Amal probeerde niet te lachen. 'Als je niet oppast, ben jij de volgende.' Jabir schudde met zijn hoofd. 'Ik ga jouw sollicitatiebrief en al jouw informatie weer doorkijken.' Amal knikte. 'Pas op, ik heb je gewaarschuwd.'

Jabir schudde met zijn hoofd vol ongeloof. Hij deed de deur open en keek nog één keer achterom. Hij was voor de regels gekomen. Om haar dingen duidelijk te maken. Maar nu zou hij vertrekken met een feit. Het feit dat Amal Chaouki voor geen meter spoorde. Hij sloot de deur en liep naar zijn vader.