It must be love

Proloog

'Jabir Mokhtar' luidde het artikeltje. Hij opende het zuchtend en keek er globaal door. 'Jabir Mokhtar is een zoekende naar iemand die voor zijn vader ,Marouan Mokhtar, kan zorgen. Wie zal de beroemde, succesvolle ijshockeyspeler helpen?' Jabir keek op toen hij zijn vader zag aankomen.

'Wat hebben ze allemaal geschreven?' vroeg de man hoofdschuddend. Marouan Mokhtar was met zijn 48-jarige leeftijd erg gewild. Qua uiterlijk maar ook qua innerlijk. Hij was een ware legende in de ijshockeywereld. Jabir volgde de voetsporen van zijn vader. Zo vader, zo zoon.

'Weet u het zeker? Ik kan hier blijven om u te helpen,' zei Jabir tegen zijn vader. Zijn vader schudde met zijn hoofd en leunde achteruit in zijn rolstoel. 'Nee, Jabir. Jij gaat je werk doen en ik de mijne. Ik red het wel. Nou, wanneer komen de kandidaten langs?' vroeg zijn vader glimlachend.

'Vanmiddag komen ze langs.' Marouan knikte. 'Wees niet te hard voor ze. Je moet er een goede uit kiezen. Hoeveel kandidaten hebben al gesolliciteerd?' vroeg Marouan en keek naar het formuliertje. 'Twintig mensen. De oudste is een vrouw van 45 jaar. De jongste is een meisje van 20.' Zijn vader grinnikte.

'Ze komen eerder voor jou dan voor mij zoon.' Lachend schudde Jabir zijn hoofd. 'Natuurlijk niet vader. Ze gaan voor u zorgen. Niet voor mij.' Marouan deed een schuifgebaar met zijn hand en keek naar zijn zoon. 'Die oude dame komt ook zeker voor mij,' zei Jabir met een grijns. Marouan lachte.

'Wat een arrogantie toch ook. Ze zullen schrikken nadat ze jou zien,' zei Marouan. Jabir begon te lachen. 'Ik was zo oud als jij toen ik vader werd.' Jabir zuchtte. Dit gesprek voerden ze vaak. 'Ik heb niemand om te trouwen, vader. U had een oogje op mijn moeder. Ik heb mijn oog op niemand laten vallen.'

Marouan schudde zijn hoofd afkeurend. 'Wat een smoes! Je kan nog altijd trouwen met één van je nichten,' plaagde hij zijn zoon. Jabir keek zijn vader droog aan. Marouan lachte om zijn blik. 'Ik word oud mijn zoon. Ik wil opa worden. Als je moeder er nog zou zijn zou je allang getrouwd zijn.'

Jabir zei niks en keek zijn vader aan. Zijn vader keek mompelend weg. Elke dag voelde Marouan Mokhtar gemis. Hij mistte zijn vrouw. Zijn beeldschone vrouw. 'Laat me eens die foto's zien,' zei hij om de onderwerp te veranderen. Jabir gaf zijn vader de sollicitatiebrieven. 'Een Marokkaanse dame,' zei Marouan.

Jabir keek zijn vader met opgetrokken wenkbrauw aan. Marouan keek zijn zoon hoofdschuddend aan. 'Voor jou natuurlijk. Een dame genaamd Amal Chaouki. 22 jaar oud. Een beeldschone dame.' Hij keek naar zijn zoon. 'Is zij niet iets voor jou?' Jabir zuchtte uit. 'Ze komen voor u niet voor mij,' citeerde hij zijn oude zin weer.

Marouan zweeg slechts. 'Ik hoop dat er een pittige dame in je leven zal komen.' Daarna reed hij weg in zijn rolstoel. Jabir keek zijn vader hoofdschuddend aan. Hij keek naar de foto. De dame was inderdaad geen lelijkerd. Integendeel zelfs. Jabir legde de foto weg en probeerde op andere foto's en informatie te concentreren. De dame bleef echter in zijn hoofd. Wie was Amal Chaouki