It must be love

Hoofdstuk 5.5: Zwoele ogen.

Met samengeknepen ogen las Amal het blaadje dat in haar handen was. Op het blaadje stonden de regels van het feest, waar Jabir naar toe was gegaan. Het bleek een gemaskerde bal te zijn. Ze kreeg een plannetje en glimlachte sluw. Snel liep ze naar haar kamer. Ze kleedde zich om. Ze had nog een prachtige jurk in de kast hangen.

Ze stak haar haren op en deed een klein beetje make-up op. Ze pakte het masker die ze toevallig in haar kamer had, en deed het op. Het masker was zwart, en verborg haar ogen. De bovenkant van haar gezicht was bedekt door het masker. Het was een grote masker, dat slechts haar lippen en neus liet zien.

Ze likte over haar lippen. 'Play back time.' Ze deed haar jas aan en liep haar huis uit. Ze had geen flauw idee wat ze zou doen. Ze wilde gewoon weten wat hij zou uitspoken. Ze reed onbewust sneller over de snelwegen. Het feest was een halfuurtje rijden vanaf haar huis. Ze kwam al snel aan bij het feest en zag dat je een uitnodiging nodig had.

Ze vloekte. Ze had dit niet bedacht. 'Hulp nodig, Amal?' Amal draaide zich om en keek de man aan die ook een masker op had. De man lachte zachtjes en deed zijn masker af. 'Faisel! Hoe wist je dat ik het was?' riep ze uit. Faisel glimlachte. 'Ik herken je uit duizenden, Amal. Kom, ik breng je wel naar binnen.' Hij knipoogde en deed zijn masker weer op. 'Ze hoort bij mij,' zei Faisel zakelijk en liet de uitnodiging zien. De beveiliger knikte en ze liepen door.

De mensen die aanwezig waren draaiden zich om en keken Faisel en Amal aan. Het tweetal zorgden samen voor een prachtige beeld. Zij, in een prachtige jurk die haar gegoten stond. Faisel in een pak die hem onweerstaanbaar maakte. Ze pareerden samen door naar het gedeelte waar je drinken kon bestellen. 'Bedankt,' zei ze glimlachend. Faisel glimlachte en knikte. Hij liep weg van haar en ging bij een stel mannen staan.

Amal keek rond. Ze keek naar de mannen. Ze wist nog wat voor pak Jabir aanhad en hoe Amina was gekleed. Al snel zag ze haar man staan. Ze dacht na. Wat moest ze doen? Met de man en al op hem afstappen? Ze werd verstoord door een man die naast haar kwam staan. Ze keek de man aan en daarna weer rond haar. Ze zag Jabir niet meer staan.

'Wat doet een mooie dame als jij alleen hier?' 'Hoe weet jij nou of ik mooi ben? Ik heb een masker op, dat niet veel van de verbeelding laat zien,' zei ze arrogant. Hij lachte. 'Een schoonheid herken ik uit duizenden. Ik heb goede smaak,' zei de man op zijn moment arrogant. Amal zag overduidelijk dat hij aan het plagen was. Tegen haar wil moest ze lachen.

'Ik wil wel zien hoe je eruit ziet,' zei hij gelijk. 'Ik ga mijn masker niet afdoen,' zei ze neutraal. Hij glimlachte. 'Over een halfuurtje moet iedereen het masker afdoen, inclusies jij, schoonheid.' 'Wat,' echode haar stem zachtjes. Het feit dat ze hier niet op voorbereid was, drong tot haar door.

'En als ik het niet wil?' 'Dat stond op het affiche. Het is de regel.' Amal vloekte inwendig. Ze had een halfuurtje om alles te ondervinden. Over een halfuur zou ze ervandoor gaan. 'Hoe heet je eigenlijk?' vroeg de man. 'Dalal,' verzon Amal. 'Dalal,' zei hij zachtjes. 'Ik ben Abdel. Noem me maar Appie.' Ze lachte. 'Is goed, Appie.'

'Wat zoek je eigenlijk? Of moet ik vragen wie?' vroeg Appie. Amal keek hem verbaasd aan. 'Is dat zo duidelijk?' Hij lachte zachtjes. 'Je zoekt iemand die je hart heeft gestolen, is het niet?' Ze keek hem verbaasd aan. Appie glimlachte lief. 'Met die blik kijk ik ook mijn geliefde aan.' Ze bloosde. Was het dan zo duidelijk?

'Laat hem jou opzoeken. Niet jij hem.' Ze haalde verdrietig haar schouders op. 'Hij weet niet eens dat ik hier ben. Hij heeft mij niet eens meegevraagd.' Amal legde haar handtasje op de tafel. 'Niemand is het waard om jou te laten huilen.' Hij glimlachte zacht. 'Zoek je geluk op in je geliefde.' De man liep weg en liet haar verbaasd achter. Ze keek rond in de zaal en keek naar de tweede verdieping.

Excuserend liep ze langs al de mensen heen. Ze zag hem maar niet. Ze was zo diep aan het zoeken en denken, dat ze tijd was vergeten. 'En nu, dames en heren, het moment waar we allemaal op hebben gewacht,' zei de dj. 'Jullie mogen jullie zelf ontdoen van jullie maskers.' Amal keek geschrokken om zich heen. Nee! Nee! Nee!, dacht ze. Ze liep snel naar de uitgang.

Iedereen ontdeed zichzelf van hun maskers. De mensen keken daarna met zijn alle Amal aan. Amal zag Jabir naast Amina staan. Zijn ogen keken haar zwoel aan. Zijn prachtige groene ogen die haar hart sneller liet slaan. Zijn groene ogen die haar gek maakte en haar zwoel aankeken. 'Dalal,' hoorde ze. Ze draaide zich om en keek Appie aan. Ze keek naar zijn gezicht, en gaf toe dat het een knappe man was.

'Je tas,' zei hij en gooide haar handtasje. 'Mevrouw genaamd Dalal. Je moet je ontdoen van je masker, kom op.' De dj klonk benieuwd maar ook ongeduldig. Faisel en Appie stonden naast elkaar. Beiden knikten ze dat ze nu moest vertrekken. Ze keek voor de laatste keer Jabir diep in de ogen aan en rende daarna de zaal uit.