It must be love

Hoofdstuk 1.2: Afscheid nemen bestaat niet.

Amal keek in de spiegel. 'Is het te strak?' vroeg ze hardop. Ze ging omdraaien en keek over haar schouder naar de spiegel. 'Nee,' zei ze weer tegen haarzelf. Ze draaide om en keek in haar eigen ogen in de spiegel. Ze had de koffers al klaargelegd. Haar ogen straalden. Ze keek het kleine kamertje even rond. Daarna weer in de spiegel.

'Hallo, Jabir. Het spijt me van gisteren. Ik wilde niet zo brutaal doen. Ik had last van gierende hormonen.'Ze deed een wegschuifgebaar met haar handen. 'Nee,' zei ze. 'Dat klinkt alsof ik iets voel of zo voor hem. Nee, opnieuw: Jabir, sorry voor gisteren. We moeten vergeten wat er gisteren is gebeurd en opnieuw beginnen.'

Ze probeerde serieus te kijken in de spiegel. Het volgende moment hoorde ze hard gelach. Geschrokken draaide Amal om. 'Zeg gelijk of hij met je wilt trouwen!' lachte haar vriendin Fatima El Koua. Fatima veegde de tranen uit haar ogen. 'Wat in Godsnaam ben jij aan het doen Amal? Ga je voor zijn vader verzorgen of voor Jabir?'

Daarna begon Fatima weer hard te lachen. Amal probeerde niet te lachen wat niet mocht baten. Ze begonnen beiden hard te lachen. 'Hoe ben jij binnen gekomen?' vroeg Amal toen ze uitgelachen waren. 'Ik zocht de reserve sleutel.' Fatima keek haar onschuldig aan. 'Ik had de reserve sleutel gepakt.'

Amal keek haar vriendin droog aan. 'En dan kon je niet melden?' Fatima schudde met haar hoofd. 'Jij was te bezig met Jabir ten huwelijk te vragen,' zei ze lachend. Amal rolde met haar ogen. 'Ik probeer lief te zijn, ja. Ik wil niet dat we ruzie hebben of iets in die richting. En, het leek helemaal niet op een huwelijksaanzoek.'

'Ja joh. Het was meer een aanzoek voor een relatie,' zei Fatima melig. Amal schudde met haar hoofd. 'Ik ga je missen,' zei Amal zachtjes en keek Fatima ernstig aan. Fatima knikte treurig. 'Ik mag in Amsterdam komen wonen. Ik zal een huis zoeken dat niet ver van jouw huis zal zijn.' Amal glimlachte.

'Met mijn loon zal ik je helpen om een huis te zoeken,' zei Amal. Fatima schudde abrupt met haar hoofd. 'Ben je gek? Natuurlijk niet! Ik vind wel een huis met mijn eigen inkomen. Lief van je..-' 'Nee, Fat. Ik ga je helpen. Jij hebt mij geholpen om dit huis te vinden! Sst, niet tegenstribbelen. Ik beloof het je.'

Fatima probeerde haar vriendin boos aan te kijken. 'Dat moet je echt afleren. Bedankt,' zei ze daarna en omhelsde Amal. Amal grinnikte en omhelsde haar vriendin strak terug. 'Ik zal het aan meneer Mokhtar vragen of je af en toe langs mag komen. Dan moet je ook komen en niet verlegen doen hè!' zei Amal quasi streng.

Fatima knikte lachend. 'Dag kamergenootje,' zei Amal bij de deur tegen haar vriendin. Fatima glimlachte teder terug. 'We zullen elkaar weer zien!' zei ze. Ze ging dreigend heen en weer met haar wijsvinger. Amal lachte en knikte. Ze omhelsden elkaar en namen afscheid. Zuchtend nam Amal de metro naar Amsterdam.

'Welkom in huize Mokhtar,' zei de oude vrouw beleefd. Amal glimlachte en keek het huis onderzoekend rond. Het huis was prachtig ingedeeld. 'Dit is de eetkamer,' zei de vrouw. 'Kom maar met mij mee, dan laat ik je de woonkamer en zitkamer zien.' Ze liepen een grote kamer binnen.

Met aan fascinerende blik keek Amal rond. Ze liep naar een prachtige vaas. 'Niet aanraken! Die is heel breekbaar!' Amal tilde even de vaas op en deed alsof ze het in de lucht gooide. 'Mejuffrouw Chaouki!' riep de vrouw boos uit. Amal lachte om haar en zette de vaas terug. 'Mejuffrouw? Noem mij maar Amal.'

'Ik breng u wel naar uw kamer,' zei de vrouw. 'Noem mij maar je en Amal,' probeerde Amal weer. De vrouw zei niks terug en duwde haar de kamer uit. 'Hier kan je je kleren ophangen, Amal.' Amal glimlachte naar de vrouw. 'Dit is je eigen inloopkast, en dit is jouw badkamer. Veel succes. Zodra je iets nodig hebt, kan je hier op deze knop drukken.'

Ze wees naar een rode knop. Amal knikte en de vrouw liep weg. Het huis was prachtig. Haar kamer was prachtig. Gelukzalig liet ze zichzelf op het bed vallen. 'Eerste dag al. Eerst mevrouw Smit bang maken met de vaasactie en daarna luieren op je bed. Goede indruk.' Geschrokken sprong ze van haar bed.

Ze keek Jabir boos aan. 'Ben jij gek geworden? Wat doe je in mijn kamer? Dit is privéschending!' riep ze boos uit. 'Schatje, dit is mijn huis. Ik mag alle kamers inlopen,' zei hij sarcastisch met nadruk op alle. Amal keek hem venijnig aan. 'Noem mij geen schatje. Waarom ben je gekomen?'

Jabir keek de vrouw droog aan. 'Mijn vader roept je.' Amal knikte en verborg de koffers onder het grote bed. Ze keek daarna Jabir goedkeurend aan. Ze liepen stilzwijgend uit de slaapkamer. 'Gedraag je.' Amal keek hem stomverbaasd aan. 'Ik gedraag me altijd. Wat is het probleem?' vroeg ze boos.

Jabir hield zijn gezicht in de prooi. Hij vond het leuk om haar boos te krijgen. 'Je bent te brutaal, dat is het alleen.' Hij maakte een deur open die hen leidde naar de woonkamer. Amal sloot haar mond. Ze zou hem later aanpakken over haar brutaliteit. Amal liep glimlachend naar Marouan.

Marouan glimlachte terug en ze begonnen een gesprek. Marouan vertelde haar wat ze moest doen. Wat haar taken waren. Amal keek naar het lijstje en knikte. 'Het lukt me wel,' zei ze daarna glimlachend. Marouan knikte terug. 'Dat denk ik ook. Ga jij je kleren maar in de kast zetten. Over een uur moet je terugkomen om een contract te ondertekenen.' Amal knikte en vertrok naar haar kamer.

'Gaat u het wel maar haar kunnen volhouden?' vroeg Jabir en keek Amal na. Marouan keek zijn zoon met pretlichtjes aan. 'Je bent het niet gewend, hè?' 'Nee. Ik ben iemand die zo brutaal is niet gewend.' Marouan lachte en klopte op de rug van zijn zoon. 'Daar zal je wel aan wennen.' Jabir liet de woorden doordringen en keek naar de gesloten deur.