Unforgettable(COMPLETED)

Chapter 15

Napatingin ako kay Alex habang ginagamot ang mga sugat ko. Hindi ko alam kung mag papasalamat ba ako o anu. Alam ko hindi tama ang hindi mag pasalamat, lalo na sa taong nag ligtas sa'kin. Pero hindi ko alam kung anu ang sasabihin ko, nahihiya kasi ako sa mga taong kakilala ko pa lang. I'm not good in making friends, that's why I don't have any. Hindi ako marunong maki-salamuha sa ibang tao.

"Ayan. Tapos na." he said and smiled at me. Hindi mo talaga mapag kakaila na gwapo si Alex. At masasabi ko rin na mabuti siyang tao. Kaya, I decided to thank him. Wala naman sigurong masama kung mag papasalamat ako sakanya, diba?

Tumayo na siya at niligpit ang mga ginamit niya kanina para gamutin ang mga sugat ko. Nag lakad siya papunta sa pinto. "U-Uhm.. Alex?" Agad siyang napahinto at napatingin sa'kin.

"Yes?" he asked.

"T-Thank you.." mahinang sabi ko at yumuko.

"No worries." Sabi niya at umalis na.

That was our first conversation, since I got here. Kinakausap niya naman ako, pero ako lang talaga ang hindi nakiki pag-usap sakanya.

Nagising ako sa sinag ng araw. Napatingin ako sa orasan na nasa side table. It's already 8:00 am. Kung hindi siguro nangyari ang incidenteng 'yun. Siguro nasa paaralan ako ngayon. Nakikinig sa guro namin habang nag tuturo. That was my normal routine before. Okay na sa'kin yung, papasok sa skwela, uuwi sa bahay, at matutulog. Simple lang naman ang gusto ko. Pero mukhang malabo yata na mangyari ulit sa'kin 'yun, dahil alam ko na hindi na magiging normal ang buhay ko dahil sa nangyari.

Napatingin ako sa pinto ng bigla itong bumukas. Pumasok si Alex na may mga bitbit na paper bags. Nag lakad siya sa direksyon ko at inilapag ang mga dala niya sa tabi ko.

"Binilhan kita ng mga damit. Baka kasi hindi ka komportable sa mga damit ko." Sabi niya at napakamot sa kanyang batok. Hindi ko alam, but I find it cute. Ang cute niya pag nahihiya siya. "Ah sige, aalis na'ko." Sabi niya at agad na lumabas.

Tumayo naman ako para tignan ang mga dinala niya. Nakita kong binilhan niya ako ng mga T-shirts, shorts, pajamas, towels, underwears and some personal hygiene stuffs. I feel guilty for not thanking him awhile ago. Umalis siya ng hindi man lang ako nakaka pag pasalamat sakanya, kahit na ginagawa niya ang makakaya niya para tulungan ako.

Napahinga naman ako ng malalalim. Hindi lang talaga siguro ako handa para mag tiwala ulit. I mean, I once trusted a person. I even love that person. Pero anu? He betrayed me and my mother. He even murdered my mother. Mas nangingibabaw ang takot ko para mag tiwala ulit sa mga tao na nasa paligid ko. I know that I will be facing a hard time trusting people.

Pumasok na lang ako sa banyo dito sa kwarto at nag-ayos. Pagkatapos kong maligo't magbihis, agad akong lumabas ng banyo. Nakita ko naman si Alex na papasok na may dalang mga pagkain. Napatingin siya sa'kin at nginitian ako, but I just look at him.

"Alam ko na hindi ka bababa, kahit na anung sabihin ko. Kaya dinalhan na lang kita ng pagkain dito. " sabi niya at nilagay ang mga dala niya sa side table ng kama. Tinignan niya ako pagkatapos niya iyon gawin. "Kung gusto mong lumabas nasa baba lang ako. Kung gusto mong manuod ng T.V, alam mo naman siguro kung paano i-on 'to anu?" tanong niya na parang nagtataka. Tumango na lang ako bilang sagot. "Kung hilig mo naman mag basa meron mga libro diyan sa cabinet.." sabi niya sabay turo sa cabinet na katabi ng T.V. "Ah sige.. Alis na ako.." he said and walk towards the door.

"Ahm.. T-Thank you pala sa mga binili mo.." nahihiyang sabi ko.

"Welcome." He said and I saw him smile. Nginitian ko rin siya, na kinagulat niya. Pero agad din naman niya iyon na proseso, dahil ngumiti ulit siya. "Sige. Baba na ako." He said before going out of the room.

I just turn on the TV and try to see if there's something interesting to watch. Pero wala akong mahanap na pwedeng panuorin. Napatingin naman ako sa veranda sa labas. Noon, palagi akong nag papalipas ng oras sa veranda ng kwarto ko. Tumitingin sa mga bituin at buwan. Minsan naman nag babasa rin ako ng libro, habang nakaupo sa mahabang upuan na ginawa ni papa, gamit ang mga kahoy. Gustong-gusto kong lumabas ngunit takot ang nangingibabaw sa katawan ko. Kaya huminga na lang ako ng malalim at humiga sa kama.

Hindi ako lumalabas sa kwarto na 'to. Sapat na sakin ang ganito. Pero alam ko naman na hindi ako pwedeng habang buhay na nandito. I know very well, that someday I will get out from this room. Pero sa ngayon, hindi ko muna iisipin 'yun.

Maybe, I'm not yet ready to face the world. The pain is too fresh, that I can't even give a glance outside the window. I don't know, kung kailan mahihilom ang sugat na'to. I don't even know, if this pain will stop. If this pain will end. Masyadong masakit ang pag kawala ni mama, at sa pag kawala niyang 'yun. Merong parte sa'kin na nawala din... Na parang namatay din. At hindi ko alam kung paano ko itutuloy ang buhay ko.

My mother and my father was everything to me. They were my friends, listener, protector, and guide. But now that they're both gone, I don't know what I'm going to do. Every dream that I made, I imagine them with me. They were all part of it. But like what they say, ang buhay ay parang gulong. Minsan na sa taas ka, minsan nasa baba. My first heartbreak was when my Father died. I was so young back then, Pero alam ko kung anu ang mga nangyayari.

Naaalala ko pa noon kung gaano ka sakit para sa'min ni mama ang pag kawala ni papa. But my mom was so brave. She did everything just to make me feel that I'm not alone.. that we're not alone. Siya ang naging sandalan ko. Kaya ng makilala niya ang Step Father ko, hindi ko na siya pinigilan. I support their love for each other. Sa tuwing mag kasama sila, dun ko na lang ulit nakikita ang ngiti ni mama. That's why, I accepted him. I treated him like my own father, Kahit na mahal na mahal ko si Papa. Pero para sa kaligayawan ni Mama, I tried to accept him.

Pero hindi ko akalain na 'yun ang ibabalik niya sa pag mamahal namin. He killed my mother, and he tried to kill me. At dahil sa kanya, nabalot ang puso ko ng takot. Takot mag tiwala, takot mabuhay, at takot mag mahal.

(End of Flashback)

Napatingin ako sa maliit na litrato na hawak ko. It was our last Family Picture, before my father died. It was my 7th Birthday. I remember how happy I was that day. Pumunta pa ang iba naming kamag anak para lang dumalo sa Birthday ko. Wala akong bisita na mga classmates o kaibigan. Dahil maliban sa malayo ang bahay namin sa school na pinag-aaralan ko, wala talaga ako mga kaibigan. My mama and papa were my best friends. Pinikit ko ang aking mga mata at dinala ang litrato sa'king puso,

"Ma, Pa. Alam ko na binabantayan niyo ako. Wag niyo akong iwan ha? Wag niyo akong pabayaan.." sabi ko habang umiiyak. "Alam ko na nasasaktan kayo pag nakikita akong ganito, pero ang hirap eh. Masakit pa rin. Kahit ilang taon na ang nakalipas, pero ang sakit sakit pa din.." sabi ko. "Pero wag kayong mag-alala ma, pa. Magiging okay lang ako. Kakayanin ko 'to... pangako." Saad ko at minulat ang aking mga mata.

Pinunasan ko ang aking mga luha at tinago ang litrato sa side table ng kama ko. Nag palit na ako ng damit at inayos ang kama ko. Hihiga na sana ako ng bigla akong nakarinig ng katok galing sa labas ng apartment ko. Nagtataka man, pero lumabas naman ako ng kwarto para tignan kong sino ang kumakatok. Binuksan ko ang pinto ng Apartment ko at nagulat sa nakita ko.

"A-Alex?"