Unforgettable(COMPLETED)

Chapter 29

Hindi ako makagalaw sa tinatayuan ko. Gusto kong sumigaw. Gusto kong magwala. Like, gising na siya. Gising na si Alex! Ghad!

Pero bakit ang sama ng tingin neto sakin? Hindi ba niya ako na miss? May nagawa ba akong hindi maganda? Eh paano niya malalaman, eh tulog naman siya.

Baka.. Baka h-hindi na niya ako m-mahal?

Hindi ko alam pero bigla akong nasaktan sa naisip ko. Pwede ba yun? Pag na coma ka ng ilang araw, mawawala agad yung feelings mo para sa mahal mo pag gising mo?

Parang hindi naman ata namin na discuss yun. Wala atang subject samin na yung topic ay ganun.

"Bakit ngayon ka lang? San ka galing? Kanina pa kita hinihintay." sunod sunod niyang tanong.

Gulat lamang ako na nakatitig sa kanya. Pero mas nagulat ako nang may ngiti na gumuhit sa kanyang mukha.

"Tatayo ka lang ba dyan?" he said while smiling.

Awtomatiko naman na nag lakad ang mga paa ko at agad siyang niyakap. I hugged him like I never seen him for a decade. I hugged him like I can not hug him again. I hugged him as if this will be our last hug.

Ayoko ng maulit yung nangyari bago siya na aksidente. I don't want to stress him. Ayoko ng mainis sa kanya. Ayoko ng magalit sa kanya. All I want to do is to say I love him, and that I missed him.

"I missed you.. i missed you so much" I said. Naramdaman ko naman ang mga kamay niya sa aking likuran. God knows how much I miss his hugs.

"Damn. I love you so much, Al. Hinding hindi na kita pag alalahanin." he said. Para naman ako nakaramdam ng kilig sa sinabi niya, pero mas nangibabaw yung saya. Yung saya ko kasi andito na siya. Nakabalik na siya. My Alex is back..

I rest my head in his neck, and nod to what he said. "Dapat lang." I said.

He wrap his hands in my waist. "San ka nga pala galing? Bat bihis na bihis ka?" he asked.

"Sa OB." sabi ko. Naramdaman ko maman ang pag tingin niya sakin. "Nag pa check ako." sabi ko. I can still feel that he is staring, kaya naman hindi na ako nag dalawang isip na sabihin sakanya. "Im pregnant Lex." I said.

Naramdaman ko naman ang pag tigas niya sa kanyang posisyon. Kaya tinignan ko ito at kita ko ang pag kaka gulat sa kanyang mukha. Hindi ko alam pero natawa ako sa reaksyon. This is the reaction that I really want to see.

"Y-You're pregnant?" he asked. I nod and smile.

"Great! So dapat ikasal kayo sa lalong madaling panahon!" nagulat naman ako ng biglang may nag salita sa likuran namin. Pag tingin ko dun, andun yung daddy ni Alex at kita ko ang saya sa kanyang mukha. Hindi ko naman maitago ang pag kakagulat ko sa sinabi niya.

"P-Po?" hindi ko naman mapigilan na mag salita. Ikakasal kami ni Alex, pero hindi ko ineexpect na super soon.

"Dad, we'll take it slow. Okay?" Alex said.

"Taking it slow huh? Binuntis mo na nga" sabi ng daddy ni Alex at tumawa. "Don't worry anak, tutulong ako sa pag hahanda ng kasal." Sabi niya na mas excited pa samin.

Umalis din naman yung Daddy ni Alex nung mag hapon na. Kaya kami na lang ni Alex ang naiwan sa kwarto.

Busy ako sa pag aayos ng mga prutas sa table na katabi ng kama niya ng bigla itong mag salita, "You look different." he said. Tinignan ko naman siya, at nakita ko ang mga mata niyang nag oobserba. "Pumayat ka. Diba dapat tumataba ka kasi buntis ka? Bat pumapayat ka?" he asked.

"Ah, so gusto mo kong tumaba? Para maka hanap ka na ng ipapalit mo sakin, ganun ba?" sabi ko sabay irap.

Tumawa naman, tatalikuran ko na sana siya ng hinawakan niya ang kamay ko at pina-upo sa tabi niya. He then rest his head in my neck after giving me a quick kiss in my lips. "Kahit tumaba ka, hinding hindi kita ipag papalit." he said.

Para naman may kung anung natunaw sa loob ko. Kinikilig ba ako? Para akong matutunaw. "You're blushing. My Alley is blushing." sabi ni Alex at tumawa pa.

"H-Hindi ah!" deny ko sabay tayo.

Mas tumawa naman ito ng malakas, "It's okay Love, magiging asawa naman na kita e." sabi niya sabay kindat.

Aba! Nag papa cute ang putek.

"Che! Tigilan mo nga ako!" sabi ko sanay talikod at upo sa sofa. Manonood na lang ako ng TV.

Pero hindi ko naman mapigilan ang hindi mapa ngiti ng palihim. Sobrang swerte ko dahil dumating si Alex sa buhay ko. He may gave me pain, but at the end, it is better to forgive and move on. It is because, letting go of the bad past, can give you happiness in the present.

Kagaya samin ni Alex. Mas pinili ko na kalimutan ang mga nangyari noon... And because of what I did, we are now happy, and we will be a family soon.

I just thank God of all the happiness that he gave to us. What can I ask for? I already have everything...

The
End

? 😂