OTEL ODASI~~baekyeon

33. Bölüm

"... Odunsun taeyeon. Odun"

Güldüm.

"Bana dondurma alsana"

"Kime ne diyorum ki ben...tamam alalım hadi"

Markete girip kendine ve bana dondurma aldı. Dondurmayı paketinden çıkarıp verdi.

"Al bakalım prenses"

"Doğru konuş benimle"

"Ciddimisin. Kıza bak ya. Milletin sevgilisi övgü ister. Bizim hanımefendi istemiyo. Napıyım söviyimmi sana"

"Manyak öyle değil. Yani şımartma anlamında"

"Peki nasıl istersen"

"Oha inanmıyorum"

"Ne oldu"

"Ben küçükken evimiz bu sokaktaydı"

"Hadi gezelim o zaman burayı"

Koşmaya başladım.

"Bak şurdaki bakkaldan hep abur cubur alırdım."

Bakkalın içine girdim. O zamanlar genç olan teyze şimdi yaşlanmıştı. Ama hiç değişmemiş.

"Teyze beni hatırladın mı"

"Hayır"

"Benim taeyeon"

Yüzümü dikkatle incelemeye başladı. Yüzünde kocaman bi gülücük oluştu.

"Küçük haylazım benim nasılda büyümüş."

Kollarını açıp sarıldı bana. Baek araya girdi.

"Küçükken çokmu haylazdı"

Teyze bi bana bide baekhyun'a bakıp gülümsedi.

"Evet çok haylazdı. Yerinde bir dakika duramazdı."

Baek gülümsedi

"Şimdide çok değiştiği söylenemez"

Teyze güldü.

"Annen nasıl kızım"

Sanki bi anda bi boşluğa düştüm. Onsuz olduğum onun benim yanımda olmadığı gerçeği bi kez daha karşımdaydı.

"A-annem vefat etti"

Kadın bana sarıldı. Biraz daha konuştuktan sonra sokağı gezmek için dışarı çıktık. Ben önde ilerliyodum. Baekhyun arkamdan geliyodu. Küçüklüğümde olan park karşımdaydı. Eskisi gibi değildi. Salıncakların ipleri kopmuş,kaydıraklar çamurla kaplanmış güvenli değildi. Bi çocuk o kaydıraktan kayacak olsa. Kaydırak üzerindeki ağırlığı kaldıramayıp yere düşücek durumdaydı.

Gözlerimi kapadım. O anlar gözlerimin önündeydi. Annem beni salıncakta sallıyodu. O muhteşem gülüşünü bana sunuyodu. Bende ki yeri çok farklıydı buranın. Ben buranın hala eskisi gibi olacağını düşünmedim. Gözlerim dolmuştu. Baekhyun'un kollarını belimde nefesini boynumda hissettim. Ellerimi ellerinin üzerine koydum.

"Anlat bana kim taeyeon. Buranın hikayesi nedir? Küçük taeyeon'um burada ne yapıyodu"

"Ben hergün okuldan küçük kızını almaya gelen annemi buraya kaçırırdım. Annem fazla gülümseyen bi insan değildi. Bir sürü işi vardı. salıncakta çılgınlar gibi sallanan kızını görünce yüzünde kocaman bi gülücük oluşuyodu. Onu gülerken görmek çok hoşuma gidiyodu. O Gülsün diye onu buraya zorla getirip eğlenirdim. Bi çocuğu en mutlu eden şey annesinin gülümsemesi. En azından benim için öyleydi. Bi keresinde burada oynarken annem beni bulamamıştı. Bulduğu zaman bana eğer kaybolursan olduğun yerde bekle böylece seni daha çabuk bulurum demişti. Ne zaman kaybolsam olduğum yerde değil bu parka gelip hiç kıpırdamadan annemi bekledim. O lanet olay olduğunda annemin bana öldüğünü söylediklerinde onlara inanmadım buraya gelip hiç kıpırdamadan beni bulmasını bekledim."