SİYAHA ALIŞMAK

•14.BÖLÜM"KARGO"

HERKESE İYİ OKUMALAR :)

Arabaya geri bindiğimizde yorgun düşüp kafamı koymamla uyudum.

Asya'nın sesi ile gözlerimi araladığımda yine farkı olmayan bir karanlık ile karşı karşıyaydım. Asla geçmeyecek bir lanet gibi olan bu karanlık, gün geçtikçe beni daha fazla kendine alıştırıyordu.

"Korkut hadi eve geldik." diyerek bana seslenen Asya, beni kaldırmaya çalışıyordu. Asansöre binip eve çıkarken Asya "Yarın gelip seni alırım." diye ekledi.

"Nereye yine?"

"Okula."

Bu halimle okula gitmek bu sıralar istediğim son şeydi. O zile basarken "Ben okula gelmeyeceğim." dedim net bir tonla.

"Korkut yarın okula beraber gideceğiz. Daha ne kadar kaçacaksın? O okula gidilecek itiraz kabul etmiyorum." dediği ile kapının kapanma sesini duymam bir oldu.

Giray'ın halimden bile haberi yokken ben o okula nasıl gideceğim?

***

Sabah alarm sesi ile evi inleten Asya sayesinde uyandım. Zil sesinden hemen sonra kapının açılış sesini duydum. Ablam onu direkt eve almıştı. Sanki kapının önünde bekliyordu. Bazen onlardan şüpheleniyorum. Konuştuklarını düşünüyorum.

Büyük bir virüs gibi hem istediğini yaptırıyor hem de bulaştıkça bulaşıyor. Odamın kapısının açılmasıyla, çok neşeli bir sesin odayı doldurması bir oldu.

"Günaydın Korkut."

"Boşuna gelmişsin. Okula gelmeyeceğim, dün de söylemiştim bunu sana."

Elimi tutması ile beni çekiştirmesi bir oldu.

"Asya ben o okula gelmeyeceğim."dediğimde beni yataktan çıkartmıştı. Ayakta mızmızlanırken sırtımda bir el daha hissettiğimde zorla ilerlemeye başlamıştım. İlkokul çocuğu gibi sürüne sürüne okula gidiyorum. Bazı çocukların pazartesi günleri okuldan kaçma isteği olduğu gibi bir his vardı içimde. Okulu gözümde bayağı büyüttüm. Bence Asya ile ablam anlaşmışlardı. Az evvel bundan şüpheleniyordum ama şu an eminim.

"İkiye karşı tekim ve göremiyorum. Bu adil değil." diye bağırırken ikisinin de kıkırtılarını duyuyordum.

"Benim özgür iradem dışında beni zorla okula gönderemezsiniz."

"Sus Korkut!" dedi ablam.

"Abla bari sen yapma beni okula yollama-"

"Asya ile aynı fikirdeyim. İstediğini söyle, o okula gideceksin. Sen çocuk değilsin, daha fazla mızmızlanma."

"Abla ben çok hastayım, bak ateşime. Hatta karnım ağrıyor, başım falan dönüyor. Lütfen okula gitmek istemiyorum." diyerek hem ablamı ikna etmeye çalıştım hem de öne doğru eğilerek onları söylediğim şeylere inandırmaya.

Bacaklarıma doğru bir soğukluk hissettiğimde ablama seslendim ama Asya'nın kahkahaları ile yalnız kaldığımı fark ettim.

Hiçbir şey anlamadan kendimi araba da buldum ve Asya'nın sevinç bulutlarında bulunduğu birkaç sözleri ile okula gittim. Asya cidden susmuyordu. Ben bazen onun sesini özlüyorum. Sırf sesini, konuşmasını, kurduğu cümleleri ve düşünme şekilleri hepsi beni çok etkiliyordu. Ama bazı zamanlar öyle boş konuşuyordu ki çenesini kilitleyip, çeyizine koymak istiyordum...

Araba durduğunda seslerin çoğalması yüzünden okula geldiğimizi anladım. Sanki hala bir şansım varmış gibi Asya'yı ikna etmeye çalıştım ama nafile. Hemde buraya kadar gelmişken...