SİYAHA ALIŞMAK

•17.BÖLÜM "KAYIP"

YORUMLARINIZ BEKLİYORUM...
İYİ OKUMALAR... :D

Birisinin sesini duyuyordum ama gözlerimi açamıyordum. Sanki ölüm uykusuna yatmıştım.Bu uyku nedendi? Ne olmuştu bana? Sanki her yerim ağrıyordu.Kafam patlayacak gibiydi.

Parmağımı kaldıracak gücüm bile yoktu. Neydi bu?

Öldüm mü yoksa?

Hala bana seslenen birisi vardı ama ne dediğini anlayabiliyorum, ne de kalkabiliyordum. Kendimi zorlamam gerekti.

Parmağımı hafifçe oynattım, zor bela da olsa gözlerimi açmaya çalıştım. Gözlerimi hafifçe araladığımda karşımda Defne'yi gördüm.

Çok karanlıktı ama o olduğuna emindim. Sesi artık daha net gelmeye başlamıştı.

"Asya abla." diye bağırıyordu.

Kolumdan destek alarak kalkmaya çalıştım. İlk halimden daha iyiydim. Hiç değilse gözlerim açılmıştı ve kendimi az evvelkinden daha iyi hissediyordum.

Gözlerimi odada gezdirdim ama o kadar çok karanlıktı ki neredeyse hiçbir şey gözükmüyordu. Sadece köşede küçük bir cam vardı. Onun sayesinde az da olsa bir ışık vuruyordu odaya.

"Biz neredeyiz?" dedim hala şaşkın bakan gözlerle.

O sırada aklıma Defne'nin kaçırıldığı zaman geldi. Neden burada olduğumuzu anlamıştım. Gözlerim en son Defne'yi baygınken görmüştüm ve şimdi nerede olduğumuzu bilmediğimiz bir yerde kalmıştık.

"Bilmiyorum." dedi ve gözleriyle etrafa bakınırken "Çok korkuyorum. Neden kaçırdılar bizi, anlamıyorum." dedi.

"Sana kim mesaj attı? Neye güvenerek gittin yanlarına?" diye çıkıştım ve "Amacın ne senin?" diyerek bağırmaya devam ettim.

Ona çok fazla sinirlenmiştim. Ne yapmaya çalışıyordu ki?

"Özür dilerim. Ben böyle olacağını tahmin etmemiştim." dediğinde sesi korkmuş ve boğuk geliyordu. Fazla tepki verdiğimi düşünerek sustum. O da korkmuştu, bende. Sonra kavga etsek daha iyi olacaktı. Şimdi nasıl kurtulacağımızı düşünmemiz lazımdı.

"Korkma çıkacağız buradan." dedim ve oturduğum yerden kalkarak odada bize yardım edebilecek bir şey bakınmaya başladım.

Elbet bir şey olmalıydı. Ben aranırken Defne arkamdan "Genelde filmlerde işe yarıyor." diyerek saçından bir tel toka çıkarttı ve bana doğru uzattı.

Hemen tokayı alarak kapıya doğru ilerledim ve tel tokayı anahtar kısımına girdirerek kapıyı açmaya çalıştım.

Sonra aniden bir ses duydum. Erkek sesiydi. Hemen kafamı Defne'ye çevirdim.

"Ne yapıyorsunuz siz?" demesi ile kapıyı açıp içeri girmesi bir olmuştu.

Adam elimdeki tel tokayı görünce kolumdan tutarak "Bununla mı kurtulacağını zannediyorsun?" diye bağırdı.

Hemen arkasından da "Bu kapıyı açsan bile kolaylıkla buradan çıkamazsın. Anladın mı beni?Kapıda elli tane adam var." dedi.

Gözlerini gözlerimden çekmeden bağırmıştı bana. Korktuğumu belli etmemeye çalışsam da, belli ediyordum.

Adam gözlerini gözlerimden çeker çekmez Defne'ye baktı ve hiçbir şey olmamış gibi odadan çıktı.

"Buradan asla çıkamayacağız." dedi ağlayarak.

"Korkut ve Savaş çoktan bizi bulmak için bir şey yapmaya başlamışlardır."

"Savaş asla gelmez." derken hıçkırıkları artmaya başlamıştı.