SİYAHA ALIŞMAK

•10.BÖLÜM:"YABANCI"

Oy sayıları çok düştü. Çok rahat görülebilecek bir düşüş var arkadaşlar.Güzel bulduğunuz bölümleri oylamayı ve satır arası yorum yapmayı unutmayın.İyi okumalar. Umarım seçeceğiniz bir bölüm olmuştur...^-^

Karşımda duran babamdı. Ama bana bir o kadarda yabancıydı. Bir kız babasından korkmalı mıydı? Babam bana zarar verir miydi?

Verirdi. Benim babam verirdi. Karşımda dikilmiş, bana gözlerini dikmiş bakan bir yabancı. Korkuyorum. Bana bir adım atması benim için ölüm fermanı gibi bir şey olacaktı.Arkaya doğru bir adım atarak kaçmayı düşünürken "Kızım."diyerek bana doğru bir adım attı. "Gelme. Yaklaşma!"diye bağırdım.

Buna rağmen bana doğru bir adım daha attığında korkum iki katına çıkmıştı. Babamdı lâkin aynı zamanda da bir yabancı.

"Konuşmamız lazım, kızım."dedi bana adım adım yaklaşırken.Gözlerim dolmuş, bulutlu bir günün ardında ki bir bulut gibi yağmayı bekleyen gözlerimle bana doğru yaklaşmasını bekliyordum.

Aklımdan birinin gelip beni buradan kurtarması geçerken kimse gelmiyordu.Her zaman erkek gelip kızı kurtarırdı.Neden bende olmuyor?Neden beni kurtarmaya kimse gelmiyor?

Babam bana doğru bir adım daha attıktan sonra benim kalp atışlarım iki katına çıkmış sanki vücuduma ait değilmiş gibi kendini bu bedenden çıkartmak istiyordu.Aramızdaki mesafe gittikçe azalıyordu.Elini bana uzatırken ani bir hareketle okulun içine doğru koştum.Beni kurtarmaya kimse gelmeyecekse benim kendimi kurtarmam gerekti lakin okul boşalmıştı.

Üst kata doğru çıktım.Arkama dönüp baktığımda etrafta ne babam ne de birisi vardı.Nefes nefese koşarken müzik odası gözüme çarptı, kapısı hafif aralıktı.İçeride birisi olması muhtemeldi.Merdivenlerde
afalladım.Kaçtığım kişi benim babamdı.Ondan korkmam gerekmezdi.Babamdı o benim.

Babam.

Benimle konuşmaya geldiğine göre söyleyeceği şeyler var.Belkide yanlış algıladığım konular vardı.Geri dönüp çocukluğumdaki gibi onun boynuna atlayıp, güvende olmak istiyorum.Ama bu şimdi olmaz, babamla hazır olduğumda yüzleşmeliyim. Şimdi buna hazır değilim.Ama bir şeyden eminim ki ben babamı çok özledim.Annemle arada telefonla konuştuğumuz için çok sorun olmuyor.Onlardan daha fazla ayrı kalmak hem bana hem onlara acı veriyor.

Odaya doğru koştum.Kapıyı hafifçe açtığımda Korkut'u gördüm.Kapının gıcırtısını duydu ve arkasını dönüp nefes nefese olan bana baktı.

"Asya iyi misin?"dedi şaşkın şaşkın bakan gözleriyle.Bana doğru gelerek "Sen neden nefes nefesesin?"diyerek ekledi.

"Babam buradaydı."

"Nerede?"

"Gitmiş olmalı."dediğimde kapıya doğru yönelirken babama bakacağı belliydi.Kolundan tuttum ve "Gitti."dedim. Babamla karşılaşmaları kötü bir sonuç doğurabilirdi. Başını bana doğru çevirdiğinde ki yüz ifadesi gözüme takılmış, onu incelemiştim.

Hem kızgın bakan gözleriyle kapıyı gözetlerken bir yandan da bana gözlerini dikmiş gözlerimi taslıyordu.

Elimi kolundan çektim.Masada duran su şişesini aldı ve bana verdi.Kendime gelmeye başlamıştım. Ama kafamı kurcalayan bir sürü soru oluşmuştu. En başta ne yapacağımı biliyordum.

Ortamda bir sessizliktir gidiyordu.Bu sessizliği bozmak için "Ben babamı affedeceğim."dedim kendimden emin bir ifade ile.

"Ne dediğinin farkında mısın?"

"Evet.Babam o benim.Eminim zarar görmemi istememiştir.Hem geldiğine göre-"

"Asya sen o adam yüzünden kötü zamanlar geçirdin.Saf falan mısın?Yoksa rol mü yapıyorsun?"